Fortepian The Piano

Trzeci pełnometrażowy film Jane Campion, THE PIANO, to historyczna drama, które opowiada historię szkockiej kobiety, Ady McGrath (Holly Hunter), która zostaje wydana za kolonistę na Nowej Zelandii, którego nigdy nie poznała. Ada jest niemą, rozwój, który tajemniczo nadeszła na nią w dzieciństwie, ale jest wirtuozem pianistą, a jej ukochany instrument to sposób komunikowania swoich uczuć światu. Kiedy Ada i jej nieślubna córka Flora (Anna Paquin) lądują na brzegach Południowej Wyspy Nowej Zelandii gdzieś w połowie XIX wieku, jej nowy mąż Stewart (Sam Neill) ignoruje jej język migowy, aby zanieść jej pianino w głąb lądu wraz z innymi rzeczami. Czując brak miłości do tego mężczyzny, z którym została zmuszona się ożenić, Ada angażuje się w seksualne targowanie z innym kolonistą, Bainesem (Harvey Keitel), który oferuje jej odzyskanie pianina, jeśli zrobi to, czego chce.

Wspaniały film. Dla mnie jest to jeden z najlepszych filmów roku 1993. Historia nie jest ładna, i można by ją nazwać "miłość w czasach błota", nie tylko ze względu na ciągły deszcz i ilość błota na planie, ale głównie z powodu grubości i brutalności postaci męskich. Mimo to film jest bardzo dobry, wciągający i naprawdę zasługuje na powrót w dzisiejszych czasach. Zwycięzca trzech Oscarów (Najlepsza aktorka, Najlepsza aktorka drugoplanowa i Najlepszy oryginalny scenariusz), uważam, że nie zdobył więcej tylko ze względu na zaciętą konkurencję ze strony "Lista Schindlera". Film zdobył również prestiżową Złotą Palmę dla Jane Campion w Cannes.

Holly Hunter jest tutaj w dobrej formie jako „Ada”, niema kobieta, która jest biegła w grze na pianinie. Wkrótce ma wyjść za nowozelandzkiego rolnika, płynie ze swoją córką do jego odległego domu, gdzie „Alisdair” (Sam Neill) wydaje się być do jej obecności raczej obojętny. Nie można powiedzieć tego samego o ich sąsiedzie „Bainesie” (Harvey Keitel), który inicjuje wymianę ziemi za pianino z jej mężem jako preludium do zaproszenia jej do swojego domu na grę. Po kilku spotkaniach opracowują swoisty unikalny system handlu, który może doprowadzić do osiągnięcia przez oboje tego, czego ostatecznie chcą. W tej fazie „Alisdair” czuje frustrujące zdradzone zaufanie i sprawy zmierzają w stronę przemocy i brutalności. To piękny film, kinematografia i kostiumy są doskonałe na dany okres, pomimo dość skąpego dialogu, występy - zwłaszcza Keitela i młodej Anny Paquin („Flora”) są dość przekonujące. Szczerze mówiąc, Neill dodaje bardzo niewiele wartości, a ja trochę się znudziłem powtarzającym się refrenem tematu Michaela Nymana, ale w miarę rozwoju historii poznajemy kilka myślących kwestii dotyczących własności - i nie tylko pianina. Duży ekran oddaje mu większą sprawiedliwość, ale też dobrze się go ogląda na telewizji.