Wszystko o Ewie All About Eve

Ten klasyk to konieczność z świetnymi dialogami i scenariuszem oraz świetnym występem Bette Davis.

Doskonałe występy wszystkich aktorów, zwłaszcza Bette Davis, Anne Baxter i George Sanders, które mnie porwały bardziej niż sama historia, choć dialog był niesamowity. Ogólnie rzecz biorąc, nic fantastycznego, ale nadal rozrywkowe. **4.0/5**

Zapnij pasy bezpieczeństwa: to jeden z najlepszych filmów XX wieku. Nie ma zbyt wielu doskonałych filmów: Przynajmniej ja nie znam wielu. Jednak ten film jest prawdopodobnie jednym z nich. Wynikiem idealnego połączenia czynników, które harmonijnie się połączyły, aby uczynić go dziełem sztuki, jest film, który jest tak przyjemnie oglądany dzisiaj, jak było to pięćdziesiąt lat temu. Film rozpoczyna się pokazaniem nam ceremonii, na której aktorka Eve otrzymuje ważną nagrodę za swoją grę w teatrze. Następnie akcja wraca o rok do tyłu, aby w retrospekcji powiedzieć nam wszystko, co działo się do tego momentu. I tak śledzimy wzlot Eve, aspirującej aktorki z mrocznych początków, która potrafi wzbudzić współczucie i sympatię u Margo Channing, wówczas największej gwiazdy scen. Film dobrze zgłębia obie postacie i sposób, w jaki się do siebie odnoszą. Eve jest dość dwuznaczna przez część filmu, a nawet po tym, jak ujrzymy ciemniejszą stronę postaci. Margo wydaje się być bardzo nieznośną wiedźmą, ale postać ma dobre serce, ukryte pod tonami ego i wielkości divy teatralnej. Na podstawie krótkiej opowiadania i inteligentnie opracowane przez Josepha Mankiewicza, reżysera, który zadba o scenariusz, film ma doskonałą obsadę i niezapomniane dialogi. Obsada jest potężnie prowadzona przez Bette Davis, niezwykle utalentowaną, charyzmatyczną i pełną osobowości aktorkę, która dała z siebie wszystko w tym filmie, potrafiąc osiągnąć tu, z mojej perspektywy, swoją pracę chwały. Różnica między Margo, postacią, a Davis, prawdziwą osobą, jest tak cienka, że można by prawie powiedzieć, że aktorka wzięła postać i trochę wniósł ją do swojego własnego życia. To naprawdę znakomite ćwiczenie dramatyczne, i to samo dotyczy tego, co dali nam jej partner, Anne Baxter, która gra Ewę. Sposób, w jaki współpracują w swoich scenach, jest hipnotyzujący. Bardzo podobała mi się także Celeste Holm, George Sanders i Hugh Marlowe, chociaż mężczyźni w obsadzie nie są tak silni jak ich odpowiednicy płci żeńskiej.

Celeste Holm („Karen“) ma współczucie dla fanki z backstage „Eve” (Ann Baxter), gdy spotyka ją po raz setny i zawsze zastaje, czekającą na odejście gwiazdy sceny „Margo Channing” (Bette Davis). Postanawia ją wziąć i przedstawić swojej ekscytującej idolce. „Channing” - pomimo nieco szorstkich protestów jej asystentki „Birdie” (wspaniały występ Thelmy Ritter) - i pisarza „Richardsa” (Hugh Marlowe) rozgrzewają się do tej uroczej młodej kobiety, która opowiada im smutną historię wyjaśniającą jej obecną sytuację. Następną rzeczą, którą wiemy, jest to, że „Eve” wdziera się do domu swojej nowej - i coraz bardziej zirytowanej - mentorki, i - no czy jest naprawdę taka, jaką się wydaje? Davis jest na szczycie swojej gry w tej dramie. Jej charakteryzacja starzejącej się gwiazdy jest silna i poruszająca - szczególnie gdy organizuje przyjęcie powitalne dla swojego przyszłego męża „Simpsona” (Gary Merrill) i cytat „zapiąć pasy” zostaje uwolniony z niszczącym skutkiem filmowym. Holm jest również bardzo skuteczna jako przewodnik między tymi dwiema kobietami, ale to naprawdę Baxter kradnie show. Po prostu wiesz, że nie może być tak czysta i niewinna, jak słodycz i światło, które przedstawia. Na szczęście mamy nikczemnego krytyka „Addisona DeWitta” (prawdopodobnie najlepsze wsparcie ze strony George’a Sandersa), który pomaga utrzymać widownię przed intrygami i intrygami oraz zapewnia, że pewna ilość boskiej odwagi jest wymierzana w razie potrzeby na koniec. To świetna drama z sześcioma głównymi postaciami, które rozwijają się i ewoluują przed nami, ujawniając wszystko, co dobre i złe w ludzkiej naturze i wychowaniu. Joseph L. Mankiewicz dostosowuje i pozwala Mary Orr na zgromadzenie puentów i ostrych historii, które gromadzą się delikatnie, ale potężnie, i chociaż zaczyna się tak, jak się kończy, pozbawiając finału nuty zagrożenia, to wciąż jest to jedna piekielnie gwiazdorska „bumpy” jazda.