Upiór w operze The Phantom of the Opera

Wspaniały film z świetną obsadą, fantastyczną muzyką i piękną fabułą. Nie mogę przestać go oglądać. Muzyka po prostu zostaje w pamięci i nawiedza cię jeszcze przez dni. Fantom po prostu cię przyciąga... ten film ma wszystko. To dramat, komedia i romantyczny film z wspaniałą obsadą. Produkcja sceniczna była bajeczna, o wiele lepiej się to ogląda na dużym ekranie. Chociaż Fantom jest czarnym charakterem, czujesz z nim i jego miłością do Christine. Nie mogę nie wspomnieć o tym, jak jest przystojny. Na to nie byłam przygotowana. Nie mogłam oderwać wzroku od niego. Film jest oszałamiający, muzyka absolutnie genialna. Obsada WOW, szczególnie Gerard... co za kawał faceta. Muszę powiedzieć, że kupiłam DVD, które miało dodatki z oryginalnym Fantomem i oryginalną obsadą. Uważam, że film jest o wiele lepszy. Gerard jest genialny, jego stan emocjonalny był tak wiarygodny. Tak jak reszta obsady. Wciąż płaczę na ostatniej scenie. Zdecydowanie film, który warto obejrzeć, nie zapomnijcie o chusteczkach. Wspaniała historia miłosna. Andrew Lloyd Webber to geniusz i zakochałam się w Gerardzie.

Miałem szczęście zobaczyć to na żywo, a ta wersja całkiem dobrze się trzyma, w porównaniu. Pewne sceny dialogowe są tandetne, niemal jak z filmu Disneya, ale jakość muzyki jest konsekwentnie wysoka, dzięki wspaniałej muzyce i tekstom Andrewa Lloyda Webera i Charlesa Harta, które są świetnie wykonane przez Gerarda Butlera, Emmy Rossum i Patricka Wilsona - który zaskakująco angażuje jako „Raoul”. Nie ma to takiego samego wpływu ani grozy co wersje z lat 1923 lub 1943, kolor i blask kostiumów i scen na to wpływają; ale to nie ma zbyt negatywnego wpływu na historię młodej śpiewaczki operowej „Christine”, która staje się obsesyjną morderczynią „Phantoma”, który mieszka w kanałach pod Opéra Populaire w Paryżu. Na szczęście ma przystojnego, rycerskiego „Vicomte de Chagny”, który chroni ją przed jej szpecącym prześladowcą. Minnie Driver jest świetna jako ostateczna diva „Carlotta”, a Simon Callow i Ciarán Hinds jako rodzaj „Stadlera i Waldorfa” zarządzania teatrem tworzą od czasu do czasu lekki komediowy oddech od ciągłego tempa tego okazałego dramatu. Miranda Richardson nie do końca przekonuje jako „Madama Giry”, ani Jennifer Ellison jako „Meg” - ale ogólnie rzecz biorąc, Joel Schumacher stworzył ucztę dla oczu, która w pewien sposób oddaje sprawiedliwość pierwotnemu opowiadaniu Gastona Leroux oraz jeszcze bardziej wspaniałej adaptacji muzycznej z 1986 roku z porywającymi wykonaniami „Think of Mee”; „Music of the Night” i tytułową piosenką znaną z interpretacji Michaela Crawforda i Sarah Brightman, aby nas zabawić.