Igrzyska śmierci: Ballada ptaków i węży The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes

Nie mogłem się oprzeć myśli, czy Francis Lawrence przypadkiem nie poprosił o tego "Toma faceta..." "Wiesz..." Reżyser castingowy nie zorientował się, że miał na myśli tego "Toma faceta" z "Harry'ego Pottera" i zamiast tego dostał Toma Blytha. Istnieje tu niezwykłe podobieństwo z blond falującymi włosami i raczej liniowymi wyrazami twarzy. Rzeczywiście, pomimo obiecującej (choć frustrującej) sceny pod prysznicem na początku filmu, Blyth ("Coryo") jest tym, co naprawdę obniża ten w przeciwnym razie całkiem przyzwoity film akcji i przygodowy. Rachel Zegler z kolei jest pełna entuzjazmu, gdy jej postać "Lucy Gray" zostaje wybrana do walki o Dystrykt 12 w "Igrzyskach Śmierci". Tymczasem "Dean Highbottom" (rzadko używany Peter Dinklage) wymyślił sposób na zwiększenie malejącej oglądalności telewizyjnej. Zdecydował się przydzielić jednego ze swoich najlepszych uczniów, aby mentorować każdego z więźniów. Tak - "Coryo" jest przydzielony z "Lucy Gray". Trochę sabotażu zmienia charakter gry i stopniowo nasz bohater zaczyna zastanawiać się, czy jest po właściwej stronie - zwłaszcza gdy trochę za bardzo emocjonalnie zaangażuje się w swojego podopiecznego i przyciąga wrogość swojego dawnego mentora. Na szczęście całą sytuację nadzoruje teatralnie groźna "Volumnia Gaul" (Viola Davis), która wyraźnie dobrze się bawi z przemysłową skalą makijażu i beczką genetycznie zmodyfikowanych węży. Ostatnie dwadzieścia minut trochę zbyt mocno przypomina budowanie sequela, ale ten film ma dużo akcji i intryg, mnóstwo podstępu i trochę moralizowania. Zegler pewnie wykonuje kilka ludowych ballad i ogólnie robi wystarczająco żywą pracę, utrzymując ją o wiele lepiej, niż się spodziewałem. Potrzebna jest jednak sala kinowa - wielkie efekty i fotografia działają najlepiej w ten sposób. Na telewizji prawdopodobnie wyjdzie po prostu trochę jako niewiele nowego.

Jedno z najlepszych odsłon serii Hunger Games. Jest to zdecydowanie najciemniejsza i najbardziej polityczna część sagi. Akt III mógłby być bardziej rozbudowany, ale to nie odbiera filmowi mocy przekazu. Akt III był najbardziej przekonującym segmentem pod względem pochodzenia zbrodniarza Coriolanusa Snowa.

Z jego rozdzierającym serce historią pochodzącą z opadu Prezydenta Snowa, **The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes** to idealne arcydzieło przerażającej kolekcji historii pochodzenia. Adaptacja powieści na film została wykonana tak dobrze, że jest naprawdę godna uwagi. Obecna jest bardzo wysoka jakość kinematografii. Rachel Zegler jest uosobieniem Lucy Gray, podczas gdy Tom Blyth jest mężczyzną wiodącym.

Ten film był naprawdę długi i miał zbyt dużo piosenek, z których wiele było bardzo żenujących. Romans między Snow a Lucy w ogóle nie był wiarygodny, a wydaje się, że Snow był całkowitym psychopatą przez cały czas, więc może ta część była celowa. Ogólnie rzecz biorąc, było to dość nudne, a same „hunger games” w tym filmie były naprawdę słabe i niewyobrażalne. Nie polecam nakładania tego szmalcu na twarz.