Pacific Rim Pacific Rim

Po pierwsze chcę powiedzieć, że podobał mi się ten film. Byłem zaskoczony, słyszałem złe recenzje, ale nie widzę większego problemu. Jedynym problemem był fabuła. Poza tym grafika była bardzo dobra. Aktorzy byli w porządku (brak głównych aktorów) i źli (bez spoilerów) byli dobrze przemyśleni i graficznie imponujący (to samo dotyczy robotów). Ogólnie dobry film.

Mój ulubiony film od lat!!! Absolutnie uwielbiam ten film! Brak dużej fabuły. Dużo akcji. Jedyną złą rzeczą jest to, że wszystkie walki odbywają się w nocy i podczas deszczu. Jasna walka w dzień naprawdę by ją uczyniła świetną!!!

Ten film ma prawie wszystko, czego od niego oczekujemy, więc po prostu zrelaksuj się, połóż się z popcornem i swoim napojem i ciesz się.

Muszę powiedzieć, że bardzo podobał mi się ten film pełen specjalnych efektów, nawet jeśli fabuła jest kompletnie absurdalna. Niezdarni gigantyczni roboty bijące się z obcymi bestiami swoimi pięściami powinny być lepsze niż nowoczesne czołgi i samoloty z nowoczesnymi bronią wybuchową i penetrującą pancerz? Jak powiedziałem, absurdalna historia. No cóż, to naprawdę nie ma znaczenia, ponieważ historia daje wymówkę dla prawdziwie fajnej akcji obładowanej specjalnymi efektami. Gigantyczne roboty i obce Godzille w jednym filmie. Cool, po prostu cool.

Oglądanie filmu z dużą ilością efektów CGI 5 lat po jego premierze nie brzmi jak zbyt dobry pomysł, ale w przypadku Pacific Rim nic nie zniweczyło mojego doświadczenia ze względu na starzejącą się animację. Jednak sam film był najbardziej przeciętny. Oprócz widowiskowych walk CGI gigantycznych robotów przeciwko gigantycznym obcym potworom nie oferuje nic wartościowego. To jeden z tych filmów, które bezpiecznie możesz trzymać na drugim monitorze i zrelaksować się między scenami walki.

Pacific Rim to absurdalny film o potworach, który jest dużą zabawą, jeśli masz odpowiednie oczekiwania. To film o gigantycznych robotach walczących z gigantycznymi potworami w stylu Godzilli, pełen płytkich postaci, głupich dialogów, świetnych emocji i ekscytujących sekwencji akcji.

Mogło być o wiele lepiej z odrobiną logiki. Guillermo Del Toro jest dobrym reżyserem, ale wydaje się, że uczy się zbyt wiele od Tima Burtona zamiast kształtować własną ścieżkę. Bardzo podobały mi się niektóre z jego filmów, szczególnie „Labirynt Fauna”, ale ten film, pomimo swoich zalet, nie ma nic wspólnego z tym i nawet nie wydaje się być od tego samego reżysera.

Guillermo del Toro łączy „Transformers” z „Godzillą” - i dzięki zaangażowaniu Charliego Hunnama wychodzi całkiem niezła przygoda. Między mieszkańcami powierzchni a tymi prehistorycznymi bestiami żyjącymi głęboko w ziemi istnieje jakaś szczelina. Te stworzenia od czasu do czasu wychodzą na powierzchnię i powodują chaos, dlatego ludzkość opracowała te wielkie maszyny zasilane jądrowo, aby pilnować wejścia i odesłać je w dal. Pod przewodnictwem zrzędliwego „Pentecosta” (Idris Elba) te „Jaegers” (to myśliwi, jeśli nie wiedzieliście) są naszą główną linią obrony, ale gdy zaczynają być przytłoczeni olbrzymią wielkością i siłą swoich wrogów, świat musi zwrócić swoją nadzieję na weterana „Becketta” (Hunnama) i jego nowicjuszkę partnerkę „Mako” (Rinko Kikuchi) i mieć nadzieję, że znajdą sposób na zamknięcie tej bramy raz na zawsze. Trochę to trwa, zanim ruszy, rzeczywiście mogłoby to stracić dwadzieścia minut, ale jak już się rozkręci, jest dużo akcji pośrodku imponujących efektów wizualnych i przedłużonych scen walki, które nie powtarzają się ciągle. Między „Beckettem” a innym „Beckettem” (Diego Klattenhoff) buzuje trochę testosteronu i jest także sporo zabawnej geekowskiej nauki od Bruno Gorman „Gottlieb” i Charliego Daya „Dr. Geiszlera” w miarę, jak przygoda nabiera tempa. Nikt nie ogląda tych filmów dla scenariusza, więc na tym froncie nie zostało włożone wiele wysiłku poza tym, że dali im coś do robienia ustami podczas wykonywania swoich własnych, bardziej wyrafinowanych, wrażeń Sigourney Weaver z 1986 roku i wszystko to jest przyjemne dla oka przez kilka godzin.