Przed egzekucją Dead Man Walking

To jest wspaniały film z dramatyczną siłą i zrównoważonym spojrzeniem na temat kary śmierci. Opiera się on na prawdziwej historii napisanej i przeżytej przez zakonnicę Helen Prejean, choć, jak to zwykle bywa, historia została zmodyfikowana, aby pasowała do potrzeb filmu dramatycznego. Na przykład dwóch więźniów, którym udzielała duchowej pomocy, zostało połączonych w jeden dla tego filmu. Siostra Prejean ma nieuwzględnione wystąpienie w scenie dotyczącej czuwania. Film jest niekiedy surowy, ale zawsze wart obejrzenia. Susan Surandon otrzymała nagrodę Akademii za swoją grę aktorską.

Bardzo ludzki film, który jest solidnie oparty na grze dwóch głównych aktorów oraz na dyskusji dotyczącej kary śmierci. Film opiera się na wspomnieniach i doświadczeniach siostry Helen Prejean, życzliwej zakonnicy katolickiej, która przez lata towarzyszyła i doradzała kilku skazańcom na karę śmierci w Luizjanie. Scenariusz robi wszystko, aby zmiękczyć historię i utrzymać nasze zainteresowanie. Susan Sarandon, jedna z wielkich aktorek XX wieku, daje nam znakomitą pracę, za którą zasłużenie zdobyła Oscara za najlepszą aktorkę. Sean Penn z kolei świetnie radzi sobie z rolą, w której balansuje między gniewem, żalem, desperacją a potrzebą oczyszczenia i przebaczenia. Pod względem technicznym film jest stonowany, funkcjonalny i pragmatyczny. To dzieło wrażliwej i metodycznej reżyserii Tima Robbinsa, który wiedział, że film będzie w dużej mierze zależał od pracy dwóch głównych aktorów, i skoncentrował się na wyciągnięciu z nich tego, czego potrzebował, bez dodawania czegoś, co by ich hamowało lub odwracało naszą uwagę.

Susan Sarandon jest tu w super formie jako skonfliktowana zakonnica, której zadaniem jest oferowanie wsparcia duchowego mężczyźnie (Sean Penn) skazanemu na karę śmierci za brutalne gwałt i morderstwo młodej kobiety oraz zabójstwo jej chłopaka. Z nim, który protestuje swoją niewinność i apelacje fruwają, gdy zegar odmierza czas, "Siostra Helen" musi pogodzić swoje relacje z oskarżonym oraz swoje zainteresowanie poznaniem rodzin obu ofiar, które są przekonane, że system zidentyfikował sprawców. Ten dramat jest dość potężnie tempowany, z sympatycznym dialogiem dostarczonym werbalnym odpowiednikiem linoskoku od Sarandon oraz od Penna, który również prezentuje dość silną charakteryzację, pozostawiając nas z pewnym stopniem niepewności, czy faktycznie popełnił zbrodnię! Tim Robbins kapitalizuje na swoich doświadczeniach przed kamerą, gdy wyciąga nas za serce, skutecznie zarządzając zarówno naszym wrodzonym poczuciem odrazy, gdy szczegóły się rozwijają, jak i naszymi własnymi zmysłami człowieczeństwa, które są niekomfortowo wyzwane. Jest to dość wzruszające czasami, prowokujące do myślenia na tematy zemsty i odwetu i warto poświęcić kilka godzin.