Kontakt Contact

Muszę przyznać, że to jest jedno z moich ulubionych filmów science fiction z lat 90. To inteligentne, dobrze zagrane i zrealizowane, a specjalne efekty, które posiada, POMAGAJĄ historii, a nie HAMUJĄ ją. Choć ostatnio nie zrobiła wiele, ani w roli reżyserki, ani aktorki, Jodie Foster jest jedną z moich ulubionych współczesnych amerykańskich aktorek, i jest intrygujące, jak jej wielki talent był ostatnio wykorzystywany (np. „Elysium”, i wciąż jestem bardzo zły na Spike'a Lee, że w „Inside Man” pozwolił Christopherowi Plummerowi nazwać ją „kurwą”). Osobiście muszę przyznać, że sam martwiłem się, co myśleliby mieszkańcy innych światów o naszej cywilizacji na podstawie przekazów, jakie mogłyby otrzymać z Ziemi. Choć na szczęście nie straciłem przez to snu (za to mam „Thumpera” w mieszkaniu nad sobą), jak powiedziałoby Led Zeppelin w klasycznym „Stairway to Heaven”, „... i to mnie zastanawia”. Jak to bywa w większości tych filmów, jest dość antyklimatycznie, gdy różne kultury się spotykają. Będę twierdzić do końca moich dni, że najtrudniejszą rzeczą w kinematografii jest zakończenie filmu. Tutaj (w przeciwieństwie do doskonałych arcydzieł sci-fi, jak „2001: Odyseja kosmiczna” czy bardziej niedawne „Dzieci ludzi”) przyzwoity, ale w inny sposób niespektakularny koniec sprawia, że unikam tutaj doskonałej oceny. Ale jest strasznie blisko, wart posiadania i ponownego obejrzenia, a dostarcza dość wczesnego dowodu (który przyniósłby śmiałe owocowanie w „Killer Joe”), że Matthew McConaughey mógłby naprawdę grać. To również rzecz między tym, „Kto w rękawie wykreował Rogera Królika” i „Powrót do przyszłości” na moim ulubionym momencie Zemeckisa.

Losowe oglądanie, ale postanowiłem w końcu obejrzeć go po tym, jak był już przez jakiś czas na mojej liście zadań. Nie poruszył mnie emocjonalnie tak, jak myślałem, że to zrobi, ale Jodie Foster była całkiem dobra, podobnie jak szanowany zespół aktorski. Nigdy do końca nie uwierzyłem w związek między Fosterem a McConaugheyem, co jednak prawdopodobnie wynikało z braku wspólnego czasu na ekranie (wydawało się, że może spędzili razem 15 minut z 2,5 godzinnego filmu). Niektóre efekty były w porządku jak na swoją epokę, w tym integrowanie nagrań z Clintonem z obsadą oraz specyficzne wizualizacje science fiction. Ostatecznie nigdy się nie nudziłem i uważam, że jest rozrywkowy. **4.0/5**

Na początku filmu Kontakt pojawia się postać o imieniu „Kent Clark”, i przez resztę filmu nie mogłem przestać myśleć o fakcie, że nikt nawet nie wspomina, że jest nazwany imieniem alter ego Bizarra. Moja teoria jest taka, że jest to figuralne puknięcie w nos widzowi, dając nam z góry znać, co inaczej odkryjemy nareszcie: że wydarzenia, które zaraz mają się rozegrać, są niczym innym jak złożonym żartem na widzów i być może obsadę. Ten film istnieje gdzieś między niewinnym zachwytem Trzeciego Stopnia bliskiego spotkania a dorosłą pragmatyczną „jesteśmy sami we Wszechświecie” z Ad Astry - co jest uprzejmym sposobem na powiedzenie, że Kontakt to ani ryba, ani ptak; morał z tej historii, w skrócie, jest taki, że mogą istnieć inteligentne istoty pozaziemskie, ale z drugiej strony, może ich nie ma. Teraz, nie ma nic w tym złego z pewnym stopniem niejasności, ale pomyślmy o tym: niezmierne ilości pieniędzy, zasobów fizycznych i siły roboczej są wkładane w film (ale nie przez film, który woli iść na skróty i podążać nieprzekonującą drogą CGI - technologii, która, swoją drogą, nie zestarzała się zbyt dobrze ani nie poprawiła się zbyt wiele od swojego powstania), podczas gdy my spędziliśmy dwa i pół godziny naszego cennego czasu, a wszystko po to, aby dowiedzieć się, że może, obce istoty nie istnieją poza zbyt złożonymi oszustwami i umysłami łatwowiernych ludzi. To dużo pracy, a także długa droga, aby dojść do wniosku, który dla wielu, w tym dla mnie, jest przesądzony. A nawet jeśli obce istoty w filmie byłyby prawdziwe, wciąż byłyby raczej rozczarowujące - chociaż nie powinienem mówić w liczbie mnogiej, ponieważ widzimy tylko jedną w postaci dawno zmarłego ojca dr Ellie Arroway (Jodie Foster). Dobrą wiadomością jest, że ojca Ellie gra David Morse, a na pewno moglibyśmy natrafić na gorszy występ (co dotyczy także reszty obsady); złą wieścią jest, że bliski kontakt Ellie odbywa się na plaży, która jest rzekomo przeznaczona do naśladowania rysunku, który namalowała, gdy miała dziewięć lat. To jest złe, ponieważ rysunek, który wygląda jakby go mógł namalować rzeczywisty nastolatek, to prawdziwy Monet w porównaniu z plażą stworzoną komputerowo, gdzie Ellie ma bardzo antyklimatyczne spotkanie z obcym, który nie mówi jej niczego, czego ona, albo raczej my, nie wiedzieliśmy lub nie wierzyliśmy - co z kolei nie oznacza, że samo miejsce musi być równie niezadowalające; dlaczego nie prawdziwa plaża? Albo może nawet lepiej, zestaw wykonany tak, aby przypominać prawdziwą plażę? To niewątpliwie mówiłoby o wyobraźni Ellie albo o rzemiośle obcych o wiele bardziej, niż to, co ostatecznie dostajemy.

Film, który ma więcej trafnych niż błędnych elementów, w przyjaznym hołdzie dla Carla Sagana.