Amsterdam Amsterdam

Z gwiazdorską obsadą i uznany reżyser David O. Russell przy sterze, nowy film „Amsterdam” przybywa i chwali się historią głównie opartą na prawdziwych wydarzeniach.

Nierówna prędkość Amsterdamu i chaotyczna historia źle wykorzystały jego niesamowity potencjał i sprawiły, że zastanawiałem się, kiedy to w końcu się skończy.

Amsterdam nie stara się zrewolucjonizować kina, ale robi to wystarczająco dobrze, że miło spędziłem czas w kinie. Występy były doskonałe. Christian Bale był genialny w tym filmie, za każdym razem, gdy wciela się w nową rolę, robi to perfekcyjnie, zastanawiam się, co on nie potrafi? Margot Robbie również była naprawdę świetna. W wielu swoich rolach jej maniery Harley Quinn zaczynają się przebijać i choć uważam to za zabawę, było naprawdę odświeżające zobaczyć ją odejść od tego w Amsterdamie. John David Washington był w porządku w swojej roli, nigdy nie uważałem go za wielkiego aktora, ale zawsze robi wystarczająco, aby praca została wykonana, to można powiedzieć także o jego występie tutaj. Role drugoplanowe też były w porządku, Raimi Malek i Anna Taylor-Joy spisali się dobrze i mieli ze sobą zabawną chemię. Mike Myers i Robert De Niro również sobie poradzili. Choć historia nie była nadmiernie oryginalna, świetnie mi się ją oglądało aż do końca. Podczas filmu były wiele zabawnych zwrotów akcji i udało się mnie zainteresować i zabawić przez całe prawie dwuipółgodzinne trwanie. Mimo że wielu krytyków wystawia surowe recenzje, uważam, że to dobry film, który sprawia przyjemność mimo swoich wad.

Nawet jeśli opiera się na prawdziwych wydarzeniach, wszystko wydaje mi się nieco zbyt komiczne i naciągane. Akcja koncentruje się wokół "Berendsena" (Christian Bale), który zostaje poproszony przez swojego kolegę "Woodmana" (John David Washington), aby pomógł wdowie "Pani Meekins" (Taylor Swift), której mąż - były amerykański generał - zginął w tajemniczych okolicznościach. Następuje nieco podejrzana sekcja zwłok, a wkrótce ktoś trafia pod koła samochodu, a nasi dwaj panowie są poszukiwani przez policję i tajną organizację. Czy potrafią pozostać wolni i czy możemy odkryć, co naprawdę się dzieje? David O. Russell postanowił opowiedzieć historię poprzez zmianę linii czasowych, więc wracamy do szpitala w czasie I wojny światowej, gdzie obaj mężczyźni trafiają pod opiekę nieco enigmatycznej pielęgniarki "Valerie" (Margot Robbie), która zbiera odłamki, które wyjmuje z ich rannych ciał, i tworzy z nich dzieła sztuki. Wszyscy trzej tworzą niemożliwą do zerwania więź, zanim czas i okoliczności ich rozdzielą, tylko po to, by niespodziewanie się zjednoczyć, gdy ich aktualny problem osiągnie swój finał. Film wygląda świetnie, na pewno. Dbaność o szczegóły, kostiumy i muzyka wszystko dobrze się komponują. To jednak narracja naprawdę sprawiła mi trudności. Historia jest po prostu zbyt powierzchowna, by utrzymać 2¼ godziny trwania, a jak zawsze, uważam, że Robbie jest niezwykle sterylną aktorką do oglądania. Nikt nie mógłby oskarżyć Bale'a o brak starań, ale widać wyraźny brak chemii na ekranie. Nic nie pomaga również raczej niezbyt imponujący wkład Ramiego Maleka jako "Tom" - bogatego, ale ekscentrycznego i ewidentnie manipulującego brata. Dziwnym trafem przyszło mi na myśl, że to coś w stylu Agathy Christie - i może lepiej by się to sprawdziło z dużo węższą obsadą na scenie, gdzie humor i dziwaczność charakteryzacji mogłyby być lepiej wykorzystane? Tak jak jest teraz, ta historia trochę błądzi tam i z powrotem bez większej dynamiki i muszę powiedzieć, że połowę drogi byłem trochę znudzony.