Twister Twister

Bill Paxton i Helen Hunt ścigają tornada na prerii Kiedy warunki atmosferyczne sprzyjają tornadom, meteorolog (Paxton) śledzi swoją odlotową żonę (Hunt) i niechcący dołącza do ich zespołu ścigającego burze na Midwest, ponieważ nie może się oprzeć widokowi swojego wynalazku czujnika wreszcie użytego. Jami Gertz gra jego nową miłość, Cary Elwes zarozumiałego rywala, a Philip Seymour Hoffman dzikiego członka zespołu. Twister (1996) można by zaklasyfikować jako film katastroficzny, ale z tym wyróżnieniem, że bohaterowie nieustannie ścigają potencjalną katastrofę. Cały film odbywa się na preriiach lub w lasach Midwest z złowrogim niebem i okresowymi niszczycielskimi tornadami. Nazywa się to Twister i to właśnie dostajesz. Scenarzyści utrzymują rzeczy interesujące, dodając zainteresowanie ludzkie z, przyznajmy to, nieco wymyślonym, trójkątem miłosnym i rywalizującym zespołem ścigającym burze, który ma sponsorów korporacyjnych (przerażenie, przerażenie). Nie przeszkadzała mi historia miłosna. Kiedy dwie osoby należą do siebie, należą do siebie. Być może narzeczony zda sobie z tego sprawę. A propos, cieszę się, że nie uczynili z niej (Gertz) nieuzasadnionej biatch, jak w Wpadkę na planie filmowym. Na koniec dnia Twister daje ci to, za co płacisz. To nie jest fizyka rakietowa, ale jest rozrywkowy i pełen emocjonujących wrażeń związanych z tornadami, co wyjaśnia, dlaczego stał się ogromnym hitem w kinach. Film trwa 1 godzinę, 53 minuty i został nakręcony w Oklahomie (Guthrie i Ponca City), w Iowa (Boone i Ames) oraz w Bolton, Ontario. OCENA: B

'Twister' jest zabawnym widowiskiem. Istnieje dobra szansa, że był to jeden z (jeśli nie ten) pierwszych filmów, które kiedykolwiek obejrzałem, został wydany zaledwie kilka miesięcy po moim urodzeniu i mam mgliste wspomnienie oglądania go na kasecie wideo jako młode dziecko, pamiętam, że moja mama nagrywała go i był nagrany z koncertem muzycznym, który także był wtedy w telewizji - wciąż widzę siebie jak zmienia się z filmu na muzykę. Mówiąc to, jeśli faktycznie go wtedy obejrzałem i nie była to tylko pamięć związana z samodzielnym sprawdzeniem koncertu, lub może ktoś inny robił jedno i/lub drugie, nie pamiętam nic o tym filmie - nic. Znałem jednak ogólny sens filmu (trudno nie znać, raczej oczywiste!) i że w nim wystąpił Bill Paxton. Sam film jest rozrywkowy, choć naturalnie nie doskonały. Efekty specjalne zestarzały się, dla roku 1996, dość dobrze, są kilka komicznie wyglądających momentów, ale znowu, jak na swój czas, jest więcej niż wystarczający. Muzyka jest również przyjemna. Nie przepadałem za kłótnią kochanków, w rzeczywistości trochę mnie to irytowało w niektórych momentach; Melissa jest słabo napisaną postacią, Jami Gertz nie musiała nawet istnieć, biorąc pod uwagę to, co (przewidywalnie) się stanie. Helen Hunt daje silny występ, prawdopodobnie najbardziej wyrazistym punktem z blisko dwóch godzin. Paxton, oczywiście, również daje z siebie wszystko w tym względzie. Lois Smith i Philip Seymour Hoffman są tymi, którzy najbardziej wyróżniają się poza Huntem i Paxtonem. Cary Elwes również występuje, choć dość łatwo zapomniale. Nie mogę się doczekać, co przygotują na tegoroczne samodzielne sequel z Glenem Powellem i resztą. Na podstawie fragmentów z zwiastuna, które widziałem, sądzę, że będzie równie dobry - jeśli nie trochę lepszy - niż ten oryginalny. Czas pokaże.