Przerwany lot Plane

Brodie Torrance (Gerard Butler) jest niedawno owdowiały ojciec, który nie może się doczekać zakończenia swojego niemalże pustego lotu z Singapuru do Tokio, aby mógł skorzystać z różnicy czasu i spotkać się ze swoją córką na Hawajach na czas nowego roku.

Byłem mile zaskoczony filmem Plane. Idąc do niego, miałem dość niskie oczekiwania, ponieważ wydawało mi się, że to tani, akcyjny film skierowany do ojców. Ale były tam całkiem dobre występy, sceny i brutalna akcja, która podniosła ten film ponad przeciętność.

„Plane“ ma szkockiego pilota, Brodiego Torrance'a (Gerard Butler), który ma zamiar dowieźć swoich pasażerów na miejsce przeznaczenia na czas, aby spotkać się ze swoją córką podczas noworocznych uroczystości. Jednak wszystko nie idzie zgodnie z planem, gdy zła pogoda przekreśla wszelkie aktywności i zmusza wcześniejsze lądowanie Brodiego. Podczas próby lądowania agent FBI eskortujący niebezpiecznego przestępcę, Louisa Gaspare'a (Mike Colter), upuszcza swój telefon komórkowy. Zamiast zostawić go podczas niebezpiecznego zniżania, próbuje go odzyskać, tracąc przy tym zarówno swoje życie, jak i życie stewardessy próbującej mu pomóc.

Gdzie jest Jason Statham? On robi to o wiele lepiej! Być może był na strzyżeniu, więc postanowili obsadzić nieco sztywnego Gerarda Butlera jako kapitana linii lotniczych „Torrance’a”, któremu powierzono zadanie pilotowania swojego samolotu z Singapuru do Tokio, zanim uda się na ślub swojej córki w USA. Na jego pokładzie nie ma wielu pasażerów, więc żeby zaoszczędzić pieniądze i paliwo, kieruje się w pobliże gwałtownej burzy, która - no cóż, następnej rzeczy udało mu się wylądować swoim sporym samolotem na odległej i bezprawnej filipińskiej wyspie (która na szczęście jest pełna szutrowych dróg „górniczych”, które nie wyglądałyby źle otaczając Los Angeles). Teraz przypadkiem wiemy, że jeden z jego niewielu pasażerów również był pod nadzorem policji, a teraz „Brodie” i były więzień - i użyteczny - „Gaspare” (Mike Colter) muszą się zjednoczyć, aby odeprzeć podstępnych bandytów pod wodzą ich szefa „Junmara” (Evan Dane Taylor) i jednocześnie przekazać wiadomość grupom ratunkowym, które miejmy nadzieję, przyjdą i uratują ich skórę. Ten film jest tak niewiarygodny, że równie dobrze możesz zostawić jakąkolwiek potrzebę rzeczywistości przy drzwiach, gdy wchodzisz. Dialog jest przeciętny, a fabuła sunie z jednego nieprawdopodobnie niewykończonego scenariusza do drugiego z łatwością. Mimo to ładnie się rozkręca przez ostatnie dwadzieścia minut wymiany ognia i to trochę go ratuje przed mediokrycznością, której prawdopodobnie zasługuje. Spędziłem w kinie godzinę i pół bez problemu, ale to nie jest film, którego kiedykolwiek zapamiętasz, że go oglądałeś.