Nie patrz w górę Don't Look Up

Don't Look Up zabawnie podejmuje prawie każdy temat wart dyskusji poprzez satyryczny scenariusz Adama McKay'a, który niewątpliwie pozostawi widzów albo niesamowicie zadowolonych, albo skrajnie zirytowanych, w zależności od ich opinii na temat pewnych kwestii. Z niezwykle gwiazdorską obsadą Netflix zdobywa odważną, kontrowersyjną pozycję w walce o nagrody. Pełny alegorii, odniesień i bezpośrednich dowcipów dotyczących wszelkiego rodzaju mediów, rządów, kwestii społeczno-politycznych i problemów środowiskowych, McKay nie trzyma się w tyle, co może mieć decydujący wpływ na reakcję publiczności. Obsada oferuje niesamowite występy, ale bez protagonistów Leonarda DiCaprio i Jennifer Lawrence widzowie z pewnością spoglądali by na swoje telefony zamiast poświęcić uwagę filmowi. Zabawny film do obejrzenia podczas sezonu świątecznego.

Oczywiście jest to satyra społeczna i polityczna, i smutne jest, jak wiele z tego jest prawdą. Może być trudno satyryzować nadmiary bogatych i sławnych - a nawet chłopów chłopskich - oraz giganta mediów społecznościowych. Ale scenariusz działa na wszystkich cylindrach wiele razy i bawi, gdy rani. Zawsze podobały mi się role Marka Rylanda, a to jest dla niego prawdziwy odjazd jako gigant mediów i trzeci najbogatszy człowiek w historii. Ale przede wszystkim miałem trudności z polubieniem Dr. Mindy'ego, gdy stopniowo dostosowuje swoje przekonania i osobowość, aby dostosować się do swojej nowej sławy. Moje współczucie było z jego żoną i rodziną, po myślach przez 95% filmu. Ale to był zabawny film i chętnie obejrzałbym go ponownie kiedyś, nie dlatego, że poruszał poważne problemy (nieco), ale po prostu, aby uchwycić więcej obrazów mediów społecznościowych i telewizyjnych, które migoczą na ekranie zbyt szybko, aby je wszystkie wchłonąć. Satyra mediów społecznościowych działa lepiej, myślę, niż strona polityczna, która czasami wydawała się po prostu wybierać rzeczywistą osobę i rzucać wersję z nią do sceny.

Film oferuje kilka potępienia naszego społeczeństwa, polityków i mediów. Więcej w analizie tego postu. Z drugiej strony film jest ostry, oświecający i stara się obudzić nasze umysły, ponieważ straciliśmy zdolność myślenia własnym mózgiem i widzenia rzeczywistości tego, co dzieje się wokół nas. Dwóch astronomów odkrywa kometę krążącą wewnątrz układu słonecznego. Chociaż społeczność naukowa może być podekscytowana, rzeczywistość jest taka, że kometa uderzy w Ziemię dokładnie za 6 miesięcy i 14 dni. Kate Dibiasky (Jennifer Lawrence) i jej profesor dr Randall Mindy (Leonardo DiCaprio) natychmiast rozumieją apokaliptyczne konsekwencje, ponieważ uderzenie wymaże wszelką formę życia z naszej ukochanej planety. Ich misją jest poinformowanie prezydenta Stanów Zjednoczonych i znalezienie sposobu na zmianę trajektorii komety. Świat musi zjednoczyć swoje siły i ocalić życie przed tragicznym końcem. Jak świat zareaguje? Po komecie co jeszcze odkryją nasi astronomowie? I czego chce nas nauczyć ten film?

Biedna stara "Kate Dibiansky" (Jennifer Lawrence) i jej profesor "Mindy" (Leonardo DiCaprio) mają pecha, że odkryli ogromną kometę zmierzającą na kurs kolizyjny z Ziemią. Gdy zgłaszają tę informację „Oglethorpowi” (Rob Morgan) - człowiekowi w NASA odpowiedzialnemu za radzenie sobie z takimi zagrożeniami egzystencjalnymi, ci trzej są teraz narażeni na górne sfery amerykańskiej administracji, które często wywołują uśmiech i grymas u widza. Prawdziwą gwiazdą filmu jest Meryl Streep jako „Prezydentka Orlean” (tak, zgadnijcie, jakie ma imię chrzestne?), która przewodzi swojemu rządowi przy wsparciu swojego nieudolnego szefa sztabu syna „Jasona” (Jonah Hill) w co jest bardzo cienkim ukłonem we wszystko co Trumpowskie. Fabuła prawie podąża za wątkiem filmu „Meteor” (1979), tylko z lepszymi efektami specjalnymi, a korporacyjne machinacje „Blofeld”-esque „Isherwella” (Sir Mark Rylance) dodają całkiem sporo fałszywej grozy do tego dosyć zabawnego pastiszu filmu katastroficznego spotyka dramat polityczny poprzez manipulatywną i kapryśną telewizyjną dziennikarstwo (ukoronowane zabawnym wkładem od Cate Blanchett). Tempo filmu jest trochę nierówne, ale zwróćcie uwagę na kilka miłych scen od Rona Perlmana jako archetypalnie gung-ho, militarystycznego, „Draska” oraz od Timothée Chalameta (gdzie on znajduje czas?) jako hipisowskiego obiektu miłości „Yule”, które obie dodają trochę masy i humoru do inaczej dość słabej fabuły, która cieszy się całkiem trafnym zakończeniem. W górnej części produkcji Netflix to - na odmianę pewne porządne pisanie towarzyszy naformowaną obsadzie i ja to doceniłem.