Jeden gniewny człowiek Wrath of Man

Niektórzy ludzie naprawdę nie doceniają stylu Guya Ritchie. Jego charakterystyczny szybki postęp, HFR (wysoki współczynnik klatek na sekundę) typ akcji nie przemawia do wielu widzów, a jego nieliniowa struktura narracyjna jest często bardziej myląca niż porywająca. Przynajmniej takie są powszechne skargi na jego filmografię. Chociaż uznaję, że te atrybuty nie zawsze działają, w rzeczywistości jestem dosyć fanem jego technik filmowych. Od jego ostatniej pracy nad Aladynem i Dżentelmenami, po jego podejście do klasycznych postaci takich jak Sherlock Holmes i Król Artur: Legenda o Mieczu, naprawdę podziwiam ryzykowne, podzielone podejście Ritchiego do najlepszego sposobu na opowiedzenie historii.

Wielki fan Jasona Stathama. Ale mimo zwiastuna, ten film jest daleki od jego najlepszego dzieła. On jest sobą, ale historia jest słaba, a występ Josha Hartnetta jest po prostu żałosny, trzeba to przyznać. Holt McCallany jest przyzwoity, ale ogólnie postacie są dwuwymiarowe. Naprawdę się nimi nie przejmujesz. Zapanował na mnie strach, kiedy zobaczyłem Jeffreya Donovana, ponieważ jego występ nie zawsze jest tak imponujący. Był jednak w porządku, daleko od tego, kogo obwiniać za ten B-film. Nie jest zły, ale z pewnością nie arcydzieło.

Widzowie lubiący filmy akcji z dużą ilością przemocy dla samej przemocy pokochają ten film. Nie mogę zaprzeczyć, że akcja chwyta cię za gardło i pociąga cię razem z nią. Czasami jednak miałem wrażenie, że zamiast storyboardu pracowali z murderboardu: "OK, ile tracimy w tej scenie?" Znowu przypomina mi to Hitchcocka. Suspens nie polega na bombie, która wybucha; suspens polega na nie wiedzeniu, kiedy lub czy w ogóle wybuchnie.

Bezkompromisowy, brutalny i KRWAWY; inteligentny, elegancki i STYLISH. Ale czy był „INSPIRUJĄCY“, podnoszący na duchu lub nawet „Szczególnie” -{ REMARKABLE }-❓. . . Obawiam się, że odpowiedź brzmi „NIE ⛔“.