Dziennik Bridget Jones Bridget Jones's Diary

Świetny mały czarodziej. Ale unikajcie sequeli jak złego swetra na Boże Narodzenie

Zabawna, urocza i zabawna komedia romantyczna z Renee Zellwegerem, Hugh Grantem i Colinem Firthem

Ostatnio oglądałem dokument o zmarłej Damie Maggie Smith, który był opowiadany przez miłą Celię Imrie (ona sama wciąż czeka na tę szczególną godność) i ona przynosi tę uprzejmość także do tej dość przestarzałej, ale przyjemnej komedii. Wszystko skupia się wokół bezżenności "Bridget" (Renée Zellweger), która od dłuższego czasu nie uprawiała seksu i ma słabość do swojego rozczochranego szefa "Daniela" (Hugh Grant). Po kilku dość żenujących spotkaniach w końcu się z nim łączy, ale potem odkrywa, że jest trochę kobieciarzem i przyjmuje nową pracę w telewizji u sprośnego dziennikarza telewizyjnego "Fincha" (Neil Pearson). Dzięki incydentowi z rurą strażacką, to też nie wychodzi najlepiej, ale daje jej to okazję do połączenia się z eleganckim adwokatem "Markiem" (Colin Firth). Już go znała od dawna, ale od razu go nie polubiła na imprezie z curry, więc co się zmieniło? Odkryła nową słabość do paskatych garniturów i peruk? Pamiętam, że wtedy czytałem książkę i czułem pewien stopień współczucia dla tej starej "Bridj". Był to właśnie początek teraz wszechobecnej kultury walidacji, kiedy po powrocie do domu dzwoniliśmy na 1471, tylko po to, żeby się dowiedzieć, że nikt do nas nie dzwonił (ponownie) i gdzie natychmiastowe wiadomości z biura stawały się przestarzałe, ponieważ plotkowanie i flirtowanie stawały się porządkiem dziennym wielu profesjonalistów. To ta kultura poczucia potrzeby, lubienia i pragnienia, którą Helen Fielding tak dobrze uchwyciła w tej postaci. Niespełniona, tak, ale porządna i dana szansę - również kochająca. Zellweger oddaje ją czarująco i entuzjastycznie, podobnie jak Hugh Grant w nieco łobuzerskiej formie. Co do Firtha, nigdy nie jestem pewien, ile tak naprawdę aktorsko gra, ale jego wkład tutaj również działa dobrze. Film ten ma trochę trudności z rezonowaniem prawie ćwierć wieku później - szczególnie walka w restauracji, ale wciąż ma wystarczająco dużo dowcipu i trafności w sprytnie ułożonym i obserwacyjnym scenariuszu, aby wywołać chichot i być wdzięcznym za szereg głupich scenariuszy, które szydzą z całego procederu zalotów między młodymi i starymi. Oczywiście, Celia także może patrzeć zaskoczona i zdumiona, jak tylko ona potrafi.