Melancholia Melancholia

To są fajne filmy, a najlepszą częścią historii filmów jest dobra.

Ha! Rzadko zdarzy się, że film ma bardziej odpowiedni tytuł, aniżeli małżeństwo ma mniej obiecujący początek. Po pięknie sfotografowanych i zrealizowanych obrazach prawdziwych planet, jesteśmy przedstawieni zakochanej parze "Justine" (Kirsten Dunst) i "Michael" (Alexander Skarsgård) uwięzionej w osiemdziesięciostopowej białej limuzynie próbującej poruszać się po wiejskich drogach, aby dotrzeć na własny ślub. Po przybyciu, w końcu pieszo i bardzo późno, słuchamy krótkiej przemowy od jej matki "Gaby" (Charlotte Rampling), która oświadcza, że nie ma czasu na małżeństwo w ogóle - stan rzeczy w dużej mierze spowodowany pewnymi dość nie do pogodzenia różnicami z byłym mężem "Johnem" (Kiefer Sutherland). To rzeczywiście ustawia scenę dla czasami niezwykle potężnego spojrzenia na to, jak depresja się pojawia, przejmuje kontrolę i bezlitośnie rządzi życiem tych, których dotyka. To zdecydowanie nie jest radosny kawałek kina, ale na pewno jest to uczciwy - i zarówno Dunst, jak i Charlotte Gainsbourg jako jej nowa teściowa "Claire" grają silnie i dość przekonująco, gdy zaczynamy doceniać raczej proroczą naturę otwierających scen. Konflikt nigdy nie jest daleko, nastroje się burzą - szczególnie gdy "Justine" wyraża swoje zdanie do drużby i pracodawcy "Jacka" (Stellan Skarsgård), i dopiero w drugiej części filmu - poświęconej "Claire" - nastaje pewnego rodzaju spokój, wspierany obecnością młodego "Leo" (stabilizujący wysiłek od Camerona Spurra!). Bądź przygotowany na powolne spalanie, nic się nie dzieje szybko - chociaż dzieje się to dość potężnie - i myślę, że to może okazać się Dunst w jej najlepszej formie. Jak większość filmów Van Triera, poprawia się przy ponownym oglądaniu, więc dałbym mu dwa lub trzy podejścia, a potem myślę, że z tych subtelnie skonstruowanych postaci zyskasz więcej.