Pod powierzchnią Breaking Surface

Premisa filmu „Breaking Surface“ od razu mnie zaintrygowała, a początek był bardzo obiecujący. Ale im bardziej film nabierał tempa, tym bardziej miałem wrażenie, że czegoś brakuje. W pewnym sensie przypominał mi pierwszą część „47 Meters Down”, oczywiście bez rekinów, i skupiał się bardziej na wypadkach, jakie mogą mieć miejsce podczas nurkowania. Jednak jakoś nie byłem tak zaangażowany w wydarzenia na ekranie, jak powinienem być. W pewnym momencie miałem wrażenie, że film nie pociągnął mnie dalej, dlatego mogę docenić ogólny pomysł tego filmu, ale niekoniecznie poleciłbym go komuś, kto chce zobaczyć film z nurkami w tarapatach. Chyba że dana osoba już dosłownie widziała wszystko inne. Dodatkowo jako szwedzko-norweski film, międzynarodowa publiczność może nie być zbyt liczna, a większość aktorów (w tym dwie główne role Moa Gammel i Madeleine Martin) zdaje się, że nie zdobyła ogromnej popularności... przynajmniej poza swoimi krajami. Tylko Trine Wiggen jest mi znajoma, ponieważ mogliśmy ją zobaczyć w „Cold Prey III” (tak, wiem...) i niedawno także w „Cadaver”. Film ma swoje momenty, ale niestety zbyt mało, aby stał się naprawdę zapadającym w pamięć.

Film o nurkowaniu, który spełnia swoje zadanie. 'Breaking Surface' nie wprowadza postaci zbyt dobrze, ale gdy są pod wodą, ryzyko jest bardzo odczuwalne, a niebezpieczeństwa są widoczne. W niektórych momentach jest to niepokojące. Moa Gammel Ginsburg i Madeleine Martin są dobrze obsadzeni, choć postać Idy nie jest tak sympatyczna, jak powinna być; trochę niepewnie napisana. Ten film oferuje niektóre oszałamiające obrazy lokalnych krajobrazów. Ogólnie rzecz biorąc, uważam, że warto go obejrzeć. Krótki czas trwania 82 minut sprawia również, że wydarzenia nie ciągną się.