Psie pazury The Power of the Dog

Power of the Dog to przemyślane, głębokie studium (toksycznej) męskości otoczone wyjątkowymi występami i naprawdę oszałamiającą kinematografią (Ari Wegner). Jane Campion przerywa swoją dziesięcioletnią przerwę w reżyserii, wracając z niekonwencjonalnym spojrzeniem na gatunek westernu pełnego ciężkich, bogatych tematów, wszystkie rozwinięte poprzez emocjonalnie potężne, nadzwyczajne łuki postaci. Pomimo czasami nudnego tempa i rozczarowującego zakończenia, warstwowa narracja zawiera liczne interesujące tematy, którymi Benedict Cumberbatch i spółka zajmują się w niesamowicie napiętych interakcjach poprzez trwającą kamerę, minimalny montaż (Peter Sciberras) i kontemplacyjną muzykę (Jonny Greenwood). Bezcelowa pierwsza połowa może być tylko problemem podczas pierwszego oglądania, ale nic, co znacząco nie zaszkodzi ogólnemu wrażeniu. Film, który zdecydowanie jest pretendentem do nagród i zdecydowanie polecam jego obejrzenie, może nawet więcej niż raz.

Reżyseria Jane Campion jest na najwyższym poziomie, pięknie sfilmowana przez Ari Wegnera, a ścieżka dźwiękowa Johna Greenwooda pasuje jak miękka skórzana rękawica. Ale ten scenariusz - taki hollywoodzki i taki nudny!! Chcę z powrotem moje 127 minut.

Moc psa, książka napisana przez Thomasa Savage'a w 1967 roku, zainspirowała film. To nie jest typowy western, bez broni, ale z czymś bardziej skomplikowanym i psychologicznym. Akcja toczy się w Montanie w 1925 roku, gdzie dwaj bogaci i różni bracia, George i Phil, posiadają ranch. Ich życie zmienia się, gdy poznają Rose, wdowę i mamę Piotra, wrażliwego, ale inteligentnego chłopca. Różne osobowości i zainteresowania generują wrogią atmosferę dla wszystkich postaci. Po chaosie, wymarzona równowaga może powrócić, ale najpierw historia stanie się intensywna, wciągająca i wyczerpująca. Co się między nimi stanie? Dlaczego George i Phil są różni? A co to jest Moc psa? Jest to złożony film pełen symboliki, metafor i psychologii. Jest dobrze zrealizowany, doskonale zagrany przez całą obsadę. I nie jest przypadkiem, że Benedict Cumberbatch i Kirsten Dunst są nominowani do Złotego Globu 2022 jako najlepsi aktorzy.

Zakończenie w ogóle nie pasuje do tempa całego filmu. Jest prawie nagły - i nie w zbyt satysfakcjonujący sposób. Mogło by być krótsze o 30 minut, gdyby zawierało mniej artystycznych ujęć pszenicy lub stojącego konia. Albo przynajmniej krótsze. Nawet nie mówi naprawdę nic interesującego.