Psie pazury The Power of the Dog

Power of the Dog to przemyślane, głębokie studium (toksycznej) męskości otoczone wyjątkowymi występami i naprawdę oszałamiającą kinematografią (Ari Wegner). Jane Campion przerywa swoją dziesięcioletnią przerwę w reżyserii, wracając z niekonwencjonalnym spojrzeniem na gatunek westernu pełnego ciężkich, bogatych tematów, wszystkie rozwinięte poprzez emocjonalnie potężne, nadzwyczajne łuki postaci. Pomimo czasami nudnego tempa i rozczarowującego zakończenia, warstwowa narracja zawiera liczne interesujące tematy, którymi Benedict Cumberbatch i spółka zajmują się w niesamowicie napiętych interakcjach poprzez trwającą kamerę, minimalny montaż (Peter Sciberras) i kontemplacyjną muzykę (Jonny Greenwood). Bezcelowa pierwsza połowa może być tylko problemem podczas pierwszego oglądania, ale nic, co znacząco nie zaszkodzi ogólnemu wrażeniu. Film, który zdecydowanie jest pretendentem do nagród i zdecydowanie polecam jego obejrzenie, może nawet więcej niż raz.

Reżyseria Jane Campion jest na najwyższym poziomie, pięknie sfilmowana przez Ari Wegnera, a ścieżka dźwiękowa Johna Greenwooda pasuje jak miękka skórzana rękawica. Ale ten scenariusz - taki hollywoodzki i taki nudny!! Chcę z powrotem moje 127 minut.

Moc psa, książka napisana przez Thomasa Savage'a w 1967 roku, zainspirowała film. To nie jest typowy western, bez broni, ale z czymś bardziej skomplikowanym i psychologicznym. Akcja toczy się w Montanie w 1925 roku, gdzie dwaj bogaci i różni bracia, George i Phil, posiadają ranch. Ich życie zmienia się, gdy poznają Rose, wdowę i mamę Piotra, wrażliwego, ale inteligentnego chłopca. Różne osobowości i zainteresowania generują wrogią atmosferę dla wszystkich postaci. Po chaosie, wymarzona równowaga może powrócić, ale najpierw historia stanie się intensywna, wciągająca i wyczerpująca. Co się między nimi stanie? Dlaczego George i Phil są różni? A co to jest Moc psa? Jest to złożony film pełen symboliki, metafor i psychologii. Jest dobrze zrealizowany, doskonale zagrany przez całą obsadę. I nie jest przypadkiem, że Benedict Cumberbatch i Kirsten Dunst są nominowani do Złotego Globu 2022 jako najlepsi aktorzy.

Zakończenie w ogóle nie pasuje do tempa całego filmu. Jest prawie nagły - i nie w zbyt satysfakcjonujący sposób. Mogło by być krótsze o 30 minut, gdyby zawierało mniej artystycznych ujęć pszenicy lub stojącego konia. Albo przynajmniej krótsze. Nawet nie mówi naprawdę nic interesującego.

Bracia "Phil" i "George" to bardzo różniący się bracia, którzy posiadają udany ranczo. Podczas wycieczki do miasta "Phil" uraża właścicielkę hotelu "Rose" po tym, jak okrutnie uraża jej bardzo szczupłego syna "Petera", który starannie przygotował dekoracje z papieru na ich wspólny stół. Nie wiemy, jak długo są przyjaciółmi "George" i "Rose", ale kolejna rzecz, którą wiemy, to że się pobiorą i "Phil" stara się uczynić jej życie jak najbardziej mizernym. Nigdy nie jest bezpośrednio okrutny - nie ma tu przemocy, tylko psychiczne znęcanie, które sprawia, że szuka pocieszenia w butelce. Gdy do nich dołącza jej syn ze szkoły, również go na siebie wziął - wprowadzając namiastkę homoerotyzmu i intryg w ostatnich piętnastu minutach, co naprawdę zmusza do zastanowienia się. Znowu, żadnej akcji jako takiej - nie ma tu strzelanin czy bójek, tylko inteligentnie skonstruowane zakończenie, które uważałem za odpowiednie. Tempo jest naprawdę wolne, dialog dość lakoniczny, akcent Cumberbatcha jest wszędzie a muzyka staje się męcząca po jakimś czasie - dźwięki ciągle wysokich skrzypiec zaczęły naprawdę drażnić. To piękny film do obejrzenia, wiele uwagi poświęcono szczegółom, ale ogólnie rzecz biorąc, to takie sobie.

Film skupia się na dwóch braciach, Philu (Benedict Cumberbatch) i George'u Burbanku (Jesse Plemmons) w Montanie z 1925 roku. Są to bogaci farmerzy, którzy są jak zimna woda i gorący olej. Tam, gdzie Phil jest brutalny i bezlitosny, George jest miły i cichy. Ich związek pęka, gdy George żeni się z Rose, wdową (Kirsten Dunst). Campion sprawia, że wierzysz, że tutaj będzie sedno filmu, w tym rozdartym braterskim związku, i przez chwilę tak jest. To fascynujący obraz dwóch wersji męskości stojących w opozycji do siebie w świecie, który mógłby być uważany za szczyt męskości. Nie mogłem nie pomyśleć o filmie First Cow Kelly Reichardt i Lean on Pete Andrewa Haigha, dwa piękne filmy borykające się z tym samym konceptem męskości w okrutności Ameryki Zachodniej.