Romeo i Julia Romeo and Juliet

Fotografia lokalizacji i piękna ścieżka dźwiękowa Nino Rota pomagają uczynić to, według mnie, najlepszą ekranową adaptacją tej najbardziej tragicznej z tragedii Szekspirowskich. Dodajmy do tych klasycznych elementów naprawdę silną obsadę, która miesza nową krew z bardziej doświadczonymi i dostaniemy właściwie poruszającą iterację. Nieustannie kłócące się rodziny "Montague" i "Capulet" dominują społeczeństwo w Weronie. Pomimo tej długotrwałej niechęci, ciekawy i czarujący młody "Romeo" (Leonard Whiting) ryzykuje życie i kończyny, aby uczestniczyć w maskowanym balu "Capulet". To tam spotyka piękność, która jest "Juliet" (Olivia Hussey) i oboje rozpoczynają związek, który naraża zarówno siebie, jak i swoich przyjaciół na wielkie niebezpieczeństwo. Przez kolejne 2¼ godziny Franco Zeffirelli zanurza nas w największej historii miłosnej w literaturze angielskiej, temperowanej zazdrością i nietolerancją, małymi zemstami i dużą dawką humoru, gdy młodzi starają się zrozumieć powód tej historycznej zemsty. Whiting ma świeżość i entuzjazm jako młody "Romeo" - jego wysiłek tutaj sprawia, że łatwo jest zobaczyć, dlaczego "Juliet" mogłaby być przyciągnięta jego atrakcyjną chłopięcością. Pani Hussey również wnosi niewinność i optymizm do swojego występu, co, gdy obaj dzielą ekran, jest naprawdę całkiem angażujące do oglądania. Szczerze mówiąc, niektórzy z aktorów drugoplanowych byli trochę zbyt teatralni - zwłaszcza Robert Stephens jako "Książę" i Michael York nie błyszczy w kluczowej roli "Tybalt", ale na rekompensatę są żywe wkłady od Pat Heywood jako pielęgniarka - zawsze zabawna postać z tym autorem; Milo O'Shea dobrze działa jako "Brat Laurence" podobnie jak John McEnery jako "Mercutio". Film podejmuje kilka swobód z oryginalnym scenariuszem, więc historia płynie w kierunku swojego dobrze znanego zakończenia, tak jakby to William Shakespeare mógł sobie wyobrazić, co dodaje wielką głębię dialogowi, który wymaga skupienia, ale wart jest wysiłku na końcu.

Kolejna świetna adaptacja arcydzieła Barda. William Shakespeare jest autorem wszystkich czasów. Każdy go zna, każdy o nim myśli, nawet ci, którzy nie mówią w ojczystym języku angielskim. To uniwersalne dziedzictwo, a „Romeo i Julia” to jego najważniejsze dzieło. Nie ma końca liczby adaptacji filmowych: w zasadzie „Romeo i Julia” byli adaptowani do filmu od samego początku kina. I trudno wybrać tę najlepszą, każda ma swoje zalety i wady. Mam pewne preferencje, ale nie będę kłamać, ta adaptacja zasługuje na umieszczenie wśród najlepszych. Jest całkiem oczywiste, że Franco Zeffirelli próbował wszystkiego, aby być absolutnie wiernym materiałowi i dać nam coś realistycznego i potężnego. Oprócz próby dać nam realistyczne dekoracje i kostiumy z wiarygodnymi renesansowymi akcentami, filmował we Włoszech, wykorzystując miasta i starożytne place różnych miast. Nie zadowolił się sławnymi aktorami swojej epoki i poszukiwał nastoletnich aktorów zdolnych do wcielenia, z silnym realizmem, dwóch centralnych postaci fabuły. Kinematografią również zajmował się precyzyjnie reżyser, z drobiazgowym okiem i chirurgicznymi cięciami. Efekt tego niezwykłej pracy jest oczywisty: mówimy o filmie z 1968 roku, kiedy nasi rodzice palili książki na uniwersytetach, krzycząc o rewolucji i wolnej miłości, albo walcząc z bronią w ręku w jakimś zakątku kolonialnej Afryki. Świat wydaje się, że zrobił fikołka w tych pięćdziesięciu latach, a mimo to film jest bez zarzutu, wygląda wspaniale i wydaje się tak świeży i nowy, że mógłby prawie być obecnym filmem. Nominowany do czterech Oscarów, zdobył dwa: Najlepsze zdjęcia i Najlepsze kostiumy. Sprawiedliwy. Leonard Whiting i Olivia Hussey dają nam największe interpretacje swoich karier, wciąż jako nastolatkowie, co jest godne uwagi z jednej strony, a smutne z drugiej, bo oznacza to, że nie byli w stanie odnieść sukcesu w świecie kina. Michael York również zasługuje na oklaski za swoje wspaniałe wykonanie jako Tybalt, i również bardzo podobał mi się Bruce Robinson, John McEnery i Pat Heywood. Niestety, to nie jest film bez wad, z których większość leży w detalach, które umykają naszej uwadze. Pierwszą wadą jest dla mnie nadmierne światło niektórych scen, gdzie kolory i wygląd filmu są dziwne z powodu nadmiernej ilości światła. Inny problem wynika z braku umiejętności przekształcenia dialogów scenicznych w dialogi filmowe, czyli przekształcenia wyrafinowanych i teatralnych wypowiedzi, które pomyślał Shakespeare, w coś, co faktycznie byłoby wykonalne w ustach prawdziwych postaci. I również nie podobało mi się, że wycięli scenę z aptekarzem. Ktoś wspomniał o scenie nagiego ciała dwóch głównych postaci, i nawet rozumiem, że to oburzyło niektórych pruderyjnych, ale to jest nagota zrozumiała z czasem, gdy film został wydany... i szczerze? Nazywajcie mnie jak chcecie, Olivia Hussey była całkiem piękna, ubrana lub rozebrana.