Cynicy i praktycy Irresistible

Jon Stewart był dość cichy od swojego odejścia z The Daily Show. W niedawnym wywiadzie z Howardem Sternem opowiedział o tym, że jest zadowolony na farmie dla uratowanych zwierząt i że cieszy się większą ilością czasu z rodziną. Zasugerował również, że będzie realizować projekty, które go interesują. W „Irresistible” Stewart jako scenarzysta i reżyser stworzył zabawny, pouczający i wszechstronny obraz procesu politycznego.

Jeśli lubisz czytać moje recenzje bez spoilerów, śledź mój blog.

Ten film uważałem za dowcipny i zabawny, jednocześnie poruszający bardzo poważny temat finansowania kampanii elity w polityce i zaniedbania Ameryki serca. Historia wydawała się być dobrze napisana i zrealizowana (z mojego punktu widzenia jako zwykłego widza, nie krytyka). A akting też nie był zły (typowy humor Steve'a Carella, jak w Space Force). Przypomniało mi to częściowo film „Welcome to Mooseport“, który miał podobny motyw. Zdecydowanie poleciłbym go komuś, kto szuka lekkiego, zabawnego filmu.

Jestem zaniepokojony, że to Jon Stewart napisał i wyreżyserował, ale teraz to rozumiem. Irresistible gra jak współpraca Hallmark / Comedy Central. Jest takie złe, jak to brzmi. Cały czas skaczemy z jednej szerokiej, leniwej, zmęczonej karykatury życia wiejskiego do drugiej. To działa w programie komediowym. Nie działa to w filmie, który powinien być bardziej mięsisty, muskularny i pełny doznań. Daję mu tak wysoką ocenę tylko dlatego, że da się to oglądać - ale po co? Film nie da ci powodu. Nawet komediowy geniusz Rose Byrne nie może uratować tej rzeczy, bo jej w nim nie ma wystarczająco.