Cynicy i praktycy Irresistible

Jon Stewart był dość cichy od swojego odejścia z The Daily Show. W niedawnym wywiadzie z Howardem Sternem opowiedział o tym, że jest zadowolony na farmie dla uratowanych zwierząt i że cieszy się większą ilością czasu z rodziną. Zasugerował również, że będzie realizować projekty, które go interesują. W „Irresistible” Stewart jako scenarzysta i reżyser stworzył zabawny, pouczający i wszechstronny obraz procesu politycznego.

Jeśli lubisz czytać moje recenzje bez spoilerów, śledź mój blog.

Ten film uważałem za dowcipny i zabawny, jednocześnie poruszający bardzo poważny temat finansowania kampanii elity w polityce i zaniedbania Ameryki serca. Historia wydawała się być dobrze napisana i zrealizowana (z mojego punktu widzenia jako zwykłego widza, nie krytyka). A akting też nie był zły (typowy humor Steve'a Carella, jak w Space Force). Przypomniało mi to częściowo film „Welcome to Mooseport“, który miał podobny motyw. Zdecydowanie poleciłbym go komuś, kto szuka lekkiego, zabawnego filmu.

Jestem zaniepokojony, że to Jon Stewart napisał i wyreżyserował, ale teraz to rozumiem. Irresistible gra jak współpraca Hallmark / Comedy Central. Jest takie złe, jak to brzmi. Cały czas skaczemy z jednej szerokiej, leniwej, zmęczonej karykatury życia wiejskiego do drugiej. To działa w programie komediowym. Nie działa to w filmie, który powinien być bardziej mięsisty, muskularny i pełny doznań. Daję mu tak wysoką ocenę tylko dlatego, że da się to oglądać - ale po co? Film nie da ci powodu. Nawet komediowy geniusz Rose Byrne nie może uratować tej rzeczy, bo jej w nim nie ma wystarczająco.

Istnieje grupa osób, które absolutnie nienawidzą „Irresistible”, nowej satyry politycznej od scenarzysty / reżysera Jona Stewarta. Zrównają go z biciem martwego konia, uważając to za irytujące ćwiczenie w tym, co lubią nazywać „liberalnym elitaryzmem”. Następnie będą widzowie o poglądach politycznych zgadzający się z Stewartem, którzy będą chłonąć to, co jest podawane na ekranie, krzycząc wewnętrzne „Amen!”, gdy historia gani chór. Nikt nie będzie całkowicie błędny, ale reakcje i recenzje będą prawdopodobnie podzielone według linii politycznych - albo twojej zauważonej tolerancji dla intelektualnego sarkazmu.

Pomimo niesamowitej obsady i nadanego komediowo reżysera, 'Irresistible' jest... cóż, nudne. Nie nudne nudne, po prostu mdłe. Jest interesujący jako komentarz polityczny, ale jeśli chodzi o śmiech, tempo i ogólną narrację, jest dosyć ospałe. Były tam dobre ciosy w mediach i podstępne kąski na romantyczne nierówności wiekowe i płciowe Hollywoodu, co było przyjemne przez pół sekundy. Jeśli uda ci się dotrzeć do końca filmu bez zasypiania, czeka cię całkiem niezła gratyfikacja - ale czy było warto podążać tą drogą? Eh, zależy od twojej miłości i zainteresowania amerykańską polityką i ich zwariowanym systemem wyborczym. Spodziewałem się wielkich rzeczy od Stewarta i jego byłego ucznia, ale niestety moje oczekiwania były być może zbyt wysokie i magia nie nadeszła. Spójrz, jest tam dużo śmiecia i mogłoby być gorzej, ale to po prostu „w porządku“ film. Przepraszam. Spróbuj ponownie za cztery lata.

Zły film, nie będę go oglądał ponownie i nie mogę go polecić. Ten film nie oglądam ponownie z powodu recenzji. Steve Correll i Rose Byrne są obydwoma świetnymi aktorami, ale ja nie jestem wielkim fanem, i jestem skłonny założyć, że znalazłbym rozrywkę nawet w "Kampanii", nawet jeśli nie znalazłbym tej takiej. Polityka, zwłaszcza polityka, która nie jest twoja, a fikcyjna polityka podwójnie, nie są zabawne. Powinny to być poważne próby zarządzania tym, jak nasze poziomy rządów są prowadzone. Jak pokazuje ten film, pewne drogi polityki są po prostu wielkimi wojnami gangów, głównie finansowymi, gdzie każdy stara się zrobić wszystko, co może, aby zdobyć cokolwiek, czy to jest etyczne czy nie. Ludzie, którzy robią to, co dzieje się w tym filmie w rzeczywistym życiu, albo widzą to jako wojnę, albo jako sadystyczną grę, co jest miejscem, gdzie pojawia się najmniejsza ilość zabawy w tym filmie. To zakochani, którzy starają się zranić siebie nawzajem w najbardziej skomplikowany i kosztowny sposób. Dobrą historią jest ta, którą przed wami ukrywają, a z "A" historią jest prawie niemożliwe cieszyć się nią. Po prostu nie zawracaj sobie głowy, chyba że jesteś OGROMNYM fanem Stevea Corrella lub dużym fanem filmów komediowych politycznych.