Wojownik Warrior

Edgerton, Morrison i Hardy są dobrzy, ale Nolte jest po prostu spektakularny. Poza tym film jest naprawdę zabawny, ale historia nie jest niczym nowym, a zakończenie nawet nie działa.

Fabuła nie jest szczególnie nowa, ale pisanie i aktorzy naprawdę przekonująco oddają walkę postaci. Nie spodziewaj się jednak, że film spełni wszystkie obietnice, które składa, ponieważ ostatnie 10 minut filmu są zbyt wcześnie odcięte. To moje największe zastrzeżenie i powód, dlaczego nie dałbym mu wyższej oceny.

Warrior był najbardziej ekscytującym, szczegółowym i emocjonalnym filmem, jaki widziałem. Miał akcję, dramat i świetną obsadę. Głęboko zagłębił się w przeszłość każdej postaci. Brendan nienawidził swojego ojca za to, że był agresywnym alkoholikiem, i zbudował nowe życie dla siebie i swojej rodziny. Tommy z kolei nosił w sobie ogromną złość, którą przenosił na swojego ojca i brata. Paddy jako ojciec obydwu synów cierpiał z powodu ich utraty z powodu swojego alkoholizmu. Koniec filmu był bardzo wzruszający, kiedy bracia w końcu pogodzili się z przeszłością.

Zastanawiam się, czy Beethoven kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić, że jego "Oda do radości" mogłaby być podkładem muzycznym dla dramatu, w którym mężczyźni biją się jak szaleńcy? "Tommy" (Tom Hardy), zraniony przez wojenną traumę, szuka swojego alkoholowego ojca "Paddy'ego" (Nick Nolte), aby ten pomógł mu trenować na ostateczną walkę MMA. To nie jest związek stworzony w niebie, wręcz przeciwnie, wkrótce staje się oczywiste, że jego dzieciństwo zawsze było poddane nastrojom ojca, który był wiecznie pijany. Ojciec teraz nie wypił już od ponad 1000 dni, więc może jest nadzieja na jakąś formę pojednania? Tymczasem jego brat "Brendan" (Joel Edgerton) boryka się z trudnościami finansowymi jako nauczyciel i również myśli o odnowieniu swojej własnej kariery w MMA. Zarabiał trochę na dodatkowe pieniądze w parkingu, ale to nie zaimponowało "Tess" (Jennifer Morrison), która ma dzieci do wychowania i nie chce męża pokiereszowanego i posiniaczonego. Rodzinna melodramatyczność nie zrobiła na mnie wrażenia: bracia mają ze sobą jeszcze więcej bagażu niż z ojcem, a te dysfunkcyjne relacje nie są niczym nowym, ale po drodze dają Nolteowi szansę zagrać swoją najlepszą rolę od 1992 roku w "Księciach przypływów". Fotografia akcji jest doskonała, a zarówno Edgerton, jak i Hardy wcielają się w role i dostarczają nam dość surowy i autentyczny obraz tego, jak trudno jest walczyć, gdy tłum krzyczy o krew kilka jardów dalej. Film jest potężnie zagrany i napięcie buduje się, pozostawiając cię z uczuciem, że byłeś tam w tej klatce trochę również, i jest o wiele więcej niż tylko potem związana z potem.