Menu The Menu

The Menu jest jednym z największych osobistych rozczarowań tego roku. Film Marka Myloda może pochwalić się inspirującymi występami całej obsady - wyróżniają się Ralph Fiennes i Nicholas Hoult - oraz kilkoma inteligentnymi momentami satyrycznymi, ale praktycznie nic innego nie działa. Humor zupełnie nie trafia - oprócz sekwencji à la Masterchef Australia. Scenariusz podąża zaskakująco generycznymi ścieżkami, jest to zagadka bez jakiegokolwiek minimalnie uderzającego szoku. Postacie brakuje głębi, a przekaz antyelitarny jest zbyt oczywisty i nieistotny. Powinien jednak nadal spotkać się z ogólnie pozytywnym przyjęciem.

Arch-gurmán 'Tyler' (Nicholas Hoult) i jego dziewczyna 'Margot' (Anya Taylor-Joy) udają się na kolację do restauracji bez konkurencji. Znajduje się na wyspie o powierzchni zaledwie dwanaście akrów, gdzie dołączają do grupy bogatych i wpływowych ludzi na niezapomniane doznanie! Po przybyciu dowiadujemy się, że 'Margot' nie była pierwotnie zamierzonym gościem swojego towarzysza - więc pierwsze pytanie... Kim ona jest? Kolejne pytanie - dlaczego tak bardzo zależy to pedantycznemu i dość groźnemu szefowi kuchni 'Slowikowi' (Ralph Fiennes) i jego asystentce 'Elsie' (Hong Chau), która wygląda, jakby miała 'Rosę Klebb' za wzór? W trakcie kolacji staje się jasne, że menu nie dotyczy tylko wykwintnie przygotowanej i podanej żywności, ale również oceny indywidualnie wybranego - i niewiele smacznego - personelu i klienteli, żaden z nich nie jest tym, za co się podaje! To ma coś z 'Dziesięciu małych Murzynków' Agathy Christie i skutecznie kpi z zarozumiałego i często dość wyniosłego podejścia zarówno tych, którzy gotują, jak i tych, którzy jedzą (lub doświadczają) fine foam dining. Ten humor jest ciemny i potężny. Fiennes jest całkowicie przekonujący, a Hoult, jak również Janet McTeer jako samozwańcza krytyczka kulinarna 'Lillian' i Paul Adelstein jako jej odpowiednio usłużny towarzysz 'Ted', dobrze się wkomponowują, gdy poczucie absurdu przeradza się w coś znacznie bardziej niebezpiecznego. Dla mnie mogło by to ewoluować trochę szybciej - zdecydowanie wystarczająco jest momentów 'przejdźmy do rzeczy' i chociaż postać ATJ jest zuchwała, to nie do końca działa i ostatecznie służy jedynie do zilustrowania wzrastającej nieprawdopodobności fabuły i nieprawdopodobnej służalczości gości, gdy zmierzamy ku niemal wernowskiemu finałowi. To zaskakująco zabawne - dobrze podane, wielowarstwowe, atakujące nasze zmysły, które lepiej się prezentuje za drugim razem. Nie jest doskonałe, ale podejrzewam, że Michelinowi by się to spodobało.

Menu zaczęło się z tonem i napięciem, które sprawiło, że chciałem więcej, ale ostatecznie zakończyło się zdezorientowaniem i rozczarowaniem. Hype wokół Menu mnie zaintrygował. Recenzje celebrujące jego geniusz. Musiałem to zobaczyć. A gdy siedziałem w kinie i napisy zaczęły się toczyć, wszystko, co mogłem powiedzieć, to „Huh?“ Menu zaczyna się z wibracjami Ready or Not z postacią z rzeczywistego świata, która znajduje się na ekskluzywnej kolacji z grupą smakoszy i krytyków. Zwiastun dał mi oczekiwania kultu kanibalizmu lub fabuł typu Most Dangerous Game, ale zamiast tego, naprawdę nic się nie stało. Myślę, że zrozumiałem, co Menu próbowało przekazać swoim głębszym znaczeniem, ale nadal byłem rozczarowany. Anya Taylor-Joy i reszta obsady dali świetne występy, ale było mało rzeczy, które naprawdę skleiłyby film. Być może subwersja oczekiwania kanibalizmu lub polowania była geniuszem filmu? Menu zdecydowanie próbowało być inteligentne, ale czy takie było, czy nie, może być otwarte na interpretację. Ironicznie, obejrzałem cały film i wyszedłem chcąc więcej… byłem głodny.

Menu było jednym z najbardziej unikalnych doświadczeń z gatunku thriller w tym roku! Scenariusz jest fantastyczny, a historia dostarcza wystarczająco informacji, aby zainteresować, chociaż ścieżka fabuły jest dość ogólna. Jest to mroczne, szczere i dość zabawne. Ta unikalna mieszanka stworzyła thriller jak żaden inny.