Menu The Menu

The Menu jest jednym z największych osobistych rozczarowań tego roku. Film Marka Myloda może pochwalić się inspirującymi występami całej obsady - wyróżniają się Ralph Fiennes i Nicholas Hoult - oraz kilkoma inteligentnymi momentami satyrycznymi, ale praktycznie nic innego nie działa. Humor zupełnie nie trafia - oprócz sekwencji à la Masterchef Australia. Scenariusz podąża zaskakująco generycznymi ścieżkami, jest to zagadka bez jakiegokolwiek minimalnie uderzającego szoku. Postacie brakuje głębi, a przekaz antyelitarny jest zbyt oczywisty i nieistotny. Powinien jednak nadal spotkać się z ogólnie pozytywnym przyjęciem.

Arch-gurmán 'Tyler' (Nicholas Hoult) i jego dziewczyna 'Margot' (Anya Taylor-Joy) udają się na kolację do restauracji bez konkurencji. Znajduje się na wyspie o powierzchni zaledwie dwanaście akrów, gdzie dołączają do grupy bogatych i wpływowych ludzi na niezapomniane doznanie! Po przybyciu dowiadujemy się, że 'Margot' nie była pierwotnie zamierzonym gościem swojego towarzysza - więc pierwsze pytanie... Kim ona jest? Kolejne pytanie - dlaczego tak bardzo zależy to pedantycznemu i dość groźnemu szefowi kuchni 'Slowikowi' (Ralph Fiennes) i jego asystentce 'Elsie' (Hong Chau), która wygląda, jakby miała 'Rosę Klebb' za wzór? W trakcie kolacji staje się jasne, że menu nie dotyczy tylko wykwintnie przygotowanej i podanej żywności, ale również oceny indywidualnie wybranego - i niewiele smacznego - personelu i klienteli, żaden z nich nie jest tym, za co się podaje! To ma coś z 'Dziesięciu małych Murzynków' Agathy Christie i skutecznie kpi z zarozumiałego i często dość wyniosłego podejścia zarówno tych, którzy gotują, jak i tych, którzy jedzą (lub doświadczają) fine foam dining. Ten humor jest ciemny i potężny. Fiennes jest całkowicie przekonujący, a Hoult, jak również Janet McTeer jako samozwańcza krytyczka kulinarna 'Lillian' i Paul Adelstein jako jej odpowiednio usłużny towarzysz 'Ted', dobrze się wkomponowują, gdy poczucie absurdu przeradza się w coś znacznie bardziej niebezpiecznego. Dla mnie mogło by to ewoluować trochę szybciej - zdecydowanie wystarczająco jest momentów 'przejdźmy do rzeczy' i chociaż postać ATJ jest zuchwała, to nie do końca działa i ostatecznie służy jedynie do zilustrowania wzrastającej nieprawdopodobności fabuły i nieprawdopodobnej służalczości gości, gdy zmierzamy ku niemal wernowskiemu finałowi. To zaskakująco zabawne - dobrze podane, wielowarstwowe, atakujące nasze zmysły, które lepiej się prezentuje za drugim razem. Nie jest doskonałe, ale podejrzewam, że Michelinowi by się to spodobało.

Menu zaczęło się z tonem i napięciem, które sprawiło, że chciałem więcej, ale ostatecznie zakończyło się zdezorientowaniem i rozczarowaniem. Hype wokół Menu mnie zaintrygował. Recenzje celebrujące jego geniusz. Musiałem to zobaczyć. A gdy siedziałem w kinie i napisy zaczęły się toczyć, wszystko, co mogłem powiedzieć, to „Huh?“ Menu zaczyna się z wibracjami Ready or Not z postacią z rzeczywistego świata, która znajduje się na ekskluzywnej kolacji z grupą smakoszy i krytyków. Zwiastun dał mi oczekiwania kultu kanibalizmu lub fabuł typu Most Dangerous Game, ale zamiast tego, naprawdę nic się nie stało. Myślę, że zrozumiałem, co Menu próbowało przekazać swoim głębszym znaczeniem, ale nadal byłem rozczarowany. Anya Taylor-Joy i reszta obsady dali świetne występy, ale było mało rzeczy, które naprawdę skleiłyby film. Być może subwersja oczekiwania kanibalizmu lub polowania była geniuszem filmu? Menu zdecydowanie próbowało być inteligentne, ale czy takie było, czy nie, może być otwarte na interpretację. Ironicznie, obejrzałem cały film i wyszedłem chcąc więcej… byłem głodny.

Menu było jednym z najbardziej unikalnych doświadczeń z gatunku thriller w tym roku! Scenariusz jest fantastyczny, a historia dostarcza wystarczająco informacji, aby zainteresować, chociaż ścieżka fabuły jest dość ogólna. Jest to mroczne, szczere i dość zabawne. Ta unikalna mieszanka stworzyła thriller jak żaden inny.

Całkiem dobry, ale jestem trochę rozczarowany. Bardzo podobał mi się obsada i aktorstwo (Nicholas Hoult i Ralph Fiennes byli szczególnie dobrzy). Fabuła była wystarczająco rozrywkowa, ale nie do końca w nią uwierzyłem. Nie jest tak ostra czy inteligentna, jak mogłaby być. Może to dlatego, że niedawno obejrzałem film "Triangle of Sadness" i bardzo podobał mi się humor i obserwacje na temat bogatych w tym filmie, a "The Menu" moim zdaniem nie dorównuje tym poziomom. Wciąż warto obejrzeć, ze względu na kilka dobrych zwrotów akcji i niespodzianek w trakcie całego filmu.

Ty, Margot z Nebrasky (Anya Taylor-Joy), zdradziłaś nasz święty związek zaufania. I pokazałaś, że twój warsztat jest niechlujny. Byłem w błędzie. Jesteś żarłoczna. Jesteś brzydka. Bardzo ciężko patrzeć na ciebie. I nie jesteś żadną Julią Roberts.

Wybranie się na degustację życia do restauracji prowadzonej przez jednego z (jeśli nie _naj_) najbardziej renomowanych szefów kuchni na świecie brzmi jak spełnienie marzeń dla każdego smakosza. (Ja także, choć pośrednio za pośrednictwem Food Network) Dwóch szczęśliwych gości to Tyler (w roli **Nicholasa Hoult**) i Margot (w roli **Anya Taylor-Joy**). Problemem jest to, że coś już nie gra. Nie, to nie jest oczywiste; przynajmniej nie dla normalnych ludzi jak ty i ja. Elsa (w roli **Hong Chau**) zauważyła to, ale ona nie jest jak my. W miarę jak przybywa coraz więcej gości, ktoś nie powinien być tam... Ach, nie martw się, ten uczucie minie. W końcu degustacja właśnie się rozpoczyna... To właśnie wtedy poznajemy szefa kuchni, szefa Slowika (genialnie zagrany przez **Ralpha Fiennesa**). Na początku jest charyzmatyczny i przygotowuje swoich gości do każdej degustacji opowieściami. Ale ta mała kultowa brigada ostatecznie ujawnia, że wiedzą więcej o swoich gościach, niż ktokolwiek powinien... Z wyjątkiem jednego.

Menu to film określony jednym kluczowym składnikiem, a mianowicie występem Ralpha Fiennesa. Jego zimny, cięty kucharz, którego każde słowo i niuans wyraża pewną ironię i stopniowo narastającą groźbę, jest intrygujący. Szczerze mówiąc, to występ Ralpha Fiennesa sprawił, że nie mogłem oderwać się od Menu. Gdyby to był mniej aktor, prawdopodobnie bym odszedł. Co prowadzi mnie do scenariusza. Przewidywalny pomysł z pewnym obietnicą, który jest zbyt luźno wykonany. Wynikiem jest fabuła z kilkoma martwymi zaułkami i brakiem pewności i wiarygodności. To nie jest okropne, wcale nie.

To była moja ostatnia kropla przelać dla IMDb... Chyba musisz polubić ten film, inaczej nic. A mam na myśli, że usuwają wszystkie złe recenzje. To film o pretensjonalnych ludziach, dla pretensjonalnych ludzi, którzy są zabici przez pretensjonalnych ludzi, aby mogli odejść z poczuciem głębokości. Już na początku wiesz, co się stanie, bo to w zasadzie ta sama rzecz, która zawsze dzieje się na złowieszczych opuszczonych wyspach... a sprawa z "oni jedzą gości" została usunięta, ponieważ jedna z par regularnie tam jadała. Dostajesz tylko jedną oczywistą fabułę stworzoną przez fanatyzm kultu kucharzy. Więc nie było żadnej pracy domowej do zrobienia, i od początku wiedziałeś, który bohater przeżyje, ponieważ nadawali to z gigantyczną strzałką wskazującą w dół na nich. Ale, hej, to nowoczesna widownia, dzisiaj nic nie może być subtelne.

Film „The Menu“ bierze na celo kapitalizm i serwuje go z szczyptą przemocy, podaną na talerzu przez perfekcjonistycznego, prowadzącego kult szefa kuchni. Mark Mylod produkuje horror komedię, która celuje w kulinarną snobistyczność oraz performance art.

Ten film nie jest nawet tak sprytny, jak sądzi. Bez zdradzania fabuły, jest ona unikalna, a motywacja głównego złoczyńcy jest oryginalna, ale film psuje wszystko traktując widzów jak idiotów. Jeden przykład (i to _jest_ spoiler, choć niewielki, więc pomiń ten akapit, jeśli nadal chcesz obejrzeć film), to kiedy jedna postać traci palec. Stało się to, ponieważ powiedział swojej żonie, że 'poradzi sobie' z sytuacją, a jedna z łotrzykami odpowiedziała pytaniem 'którą ręką?'. Gdy nie odpowiedział, powiedziała 'lewą ręką, palec z pierścionkiem' i jeden z innych łotrzyków odciął mu właśnie ten palec. Brzmi to bardzo pomysłowo (poradzi sobie/ręka - co za gra słów!), jeśli nie myślisz o tym zbyt wiele, ale jeśli _tak_, zdasz sobie sprawę, że łotrzyki nie miały pojęcia, że ta postać użyje słowa 'poradzi sobie', a mimo to odcięcie palca wydawało się być zaplanowane wcześniej. Czy mieli to zrobić tak czy inaczej, a użycie tego słowa było szczęśliwym zbiegiem okoliczności, który pozwolił im na zrobienie gry słownej podczas tego? A może na swoim wcześniejszym spotkaniu powiedzieli 'w pewnym momencie ktoś może użyć słowa 'poradzi sobie', wtedy odetniemy im część ręki'? Nie wiem, a niektórzy z was mogą powiedzieć, że jestem pedantyczny, ale ten film był _pełen_ takich rzeczy. Naprawdę mnie zniechęcił. 3/10, nie polecam.

Spóźniłem się na tę imprezę! Pewnie i tak impreza, którą lepiej było ominąć... 'The Menu' to film zasługujący na hype. Jest bardzo dobry, z silną fabułą i doskonałymi występami obsady. Anya Taylor-Joy nadal jest bardzo niezawodną aktorką, jeszcze nie zdarzyło mi się nie polubić żadnego z jej występów. Ralph Fiennes z kolei wydaje się idealny do roli szefa kuchni. Hong Chau również rzuca się w oczy, dobrze było zobaczyć Paula Adelsteina w akcji ponownie - od czasu <em>'Prison Break'</em> nie widziałem go w niczym, aż na małą rolę w swoim (niedocenionym) serialu <em>'Imposters'</em>. Film ustawia miłą atmosferę, nie jest zbyt przewidywalny (chociaż w kilku momentach tak), ale nadal potrafi budować dobre napięcie przez cały czas. Jako ktoś, kto wcześniej żadnego z nich nie widział, ale teraz przynajmniej jeden z nich obejrzał, do niedawna myślałem, że to i <em>'The Bear'</em> to to samo; na podstawie kilku spojrzeń na każdy z plakatów. Jak interesujące, że oba wydane były tak blisko siebie, nawet (świetny) film <em>'Boiling Point'</em> z Stephenem Grahamem praktycznie również wyszedł w 2022 roku. Rok kuchni.

Menu zaczyna się intrygującym pomysłem, ale nie podniecaj się zbytnio - staje się boleśnie przewidywalne niemal od razu. Koniec widać z daleka, a te tak zwane "zwroty akcji"? Tak, lądują z taką ekscytacją jak mokra serwetka. Jedynym ratunkiem jest fantastyczna obsada - Anna Taylor-Joy, Ralph Fiennes i Nicholas Hoult - choć nawet oni wydają się być na automacie. To jest naprawdę tragiczne, jak mało dostali do zrobienia. Popularność filmu musi być całkowicie oparta na ich gwiazdorskiej sile, bo fabuła? Powiedzmy po prostu, że nie wnosi nic nowego na stół. Ogólnie rzecz biorąc, to prawdziwe rozczarowanie, zwłaszcza z marnotrawieniem takiego talentu, jak ten, co tu jest, pozostawiając rozczarowujące wrażenie.

Menu zaczyna się interesującym pomysłem, ale nie podniecaj się zbytnio - staje się boleśnie przewidywalne niemal od samego początku. Zakończenie widać już z daleka, a te tak zwane "zaskoczenia"? Tak, przychodzą z takim samym entuzjazmem jak wilgotna serwetka. Jedynym ratunkiem jest fantastyczna obsada - Anna Taylor-Joy, Ralph Fiennes i Nicholas Hoult - choć nawet oni wydają się tylko odgrywać. To naprawdę tragiczne, jak niewiele mają do zagrania. Popularność filmu musi opierać się wyłącznie na ich gwiazdorskiej sile, ponieważ fabuła? Powiedzmy tylko, że nie wnosi nic nowego na stół. Ogólnie rzecz biorąc, to prawdziwe rozczarowanie, zwłaszcza z marnotrawionym talentem jak ten, pozostawiającym rozczarowanie.

Menu to ostry, mroczny i satyryczny thriller, który miesza napięcie psychologiczne z ciętym humorem. Fabuła opowiada historię grupy uprzywilejowanych gości, którzy odwiedzają ekskluzywną restaurację na odległej wyspie, tylko po to, aby odkryć, że doświadczenie jest o wiele bardziej intensywne, niż się spodziewali. Akcja jest dobrze tempowana, utrzymując tajemnicę przy życiu, jednocześnie stopniowo zwiększając niepokój. Balansuje społeczny komentarz z angażującą, niemal teatralną strukturą, która sprawia, że każde danie wydaje się być występem samym w sobie.