Rozmowa The Conversation

Niestety, wygląda na to, że wielkie amerykańskie paranoiczne thrillery polityczne lat 60. i 70., z najmocniejszymi dziełami w postaci 'Kandydata z Manchurii' (przerażająco przewidującego zamach na JFK) i 'Wszyscy ludzie prezydenta' (kładącego kres zamieszaniu Watergate), nie zestarzały się ani trochę i są aktualne w konceptualizowaniu namacalnego strachu, jaki zwykli obywatele mają wobec tych, którzy kontrolują ich losy, czyli policji i rządu ich społeczności. Amerykański ideał głosi, że każda osoba urodzona, bez względu na okoliczności, ma kontrolę nad swoim losem i że dzięki ciężkiej pracy, sprytowi i determinacji może coś osiągnąć. Czy kiedykolwiek było inaczej, można kwestionować, ale wydaje się, że ludzie u władzy mają kontrolę nad znacznie więcej, niż kiedykolwiek byśmy się spodziewali lub chcieli wiedzieć.

The Conversation to napięty thriller, który bada, jak paranoia może przejąć kontrolę nad wszystkimi aspektami codziennego życia, gdy zostanie odkryte coś niepokojącego.

Gene Hackman jest tu znakomity jako „Harry” - super-sprawny ekspert do spraw obserwacji, który odkrywa w toku służby, że para, którą monitoruje, może wkrótce zostać zamordowana. Okazuje się, że para - Cindy Williams i Frederic Forrest mają romans, ale to tylko wierzchołek konspiracyjnej góry lodowej w tym napiętym scenariuszu/reżyserii od Francisa Forda Coppoli. To powolne rozpalanie, czasami na pewno się dłuży, ale subtelności, z jakimi kot i mysz zamieniają się miejscami, wraz z świetnymi rolami wspierającymi od Johna Cazalea i Harrisona Forda sprawiają, że jest to dość wciągające obserwowanie - i na pewno jedno z najlepszych, najbardziej emocjonalnie naładowanych występów od Hackmana.

„The Conversation“ nie jest tym, czego byś się spodziewał - ale trzeba przyznać, że jest fantastyczny i niemal bez skazy sam w sobie. Jest bardziej podobny do „Zapachu“ Antonioniego niż twórczości DePalma, a uczucie tajemniczości przepływa przez całość, wzmocnione poważnym i mrocznym występem Gene'a Hackmana. Najlepszą rzeczą w tym filmie jest jednak szokujące trzecie akto, którego nie odważyłbym się tu zepsuć. Ogólnie, chociaż drugi akt może być nieco niedopieczony, „The Conversation“ to fantastyczny film i jeden z najlepszych dzieł Francisa Forda Coppoli.