Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings

Najnowszy film z Marvel Cinematic Universe przybył z tytułem „Shang Chi i Legenda dziesięciu Pierścieni". Film przedstawia Shang Chi (Simu Liu); beztroskiego mieszkańca San Francisco, który spędza czas na parkowaniu samochodów i spędzaniu czasu z przyjaciółką Katy (Awkwafina) i jej rodziną. Życie jest stabilne, dopóki nie zostanie zaatakowany w autobusie w mieście przez grupę, która próbuje zabrać mu medalion, który dała mu matka. Kiedy Shang Chi szokuje Katy i pasażerów autobusu swoimi umiejętnościami walki, próbuje odnaleźć swoją siostrę Xialing (Meng'er Zhang), która prowadzi podziemny klub walki. Ich ojciec Wenwu (Tony Chiu-Wai Leung) próbuje zmusić ich razem ze swoimi medalionami przed siebie. Wenwu używa mocy świętych urządzeń znanych jako Dziesięć Pierścieni do rządzenia od ponad tysiąca lat i niszczy wszystkich, którzy staną mu na drodze. Wenwu chce przywrócić ich od dawna zmarłą matkę, ponieważ jest przekonany, że do niego woła, i chce być z nią, ponieważ mógłby stać się lepszym człowiekiem i zrezygnować z mocy i umiejętności, jakie oferują mu pierścienie. Gdy dowiaduje się, że Wenwu planuje udać się do mitycznej krainy, z której pochodziła ich matka, i albo ją uwolnić, albo spalić to miejsce, Shang Chi musi podjąć trudne decyzje między rodziną a tym, co uważa za słuszne.

Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni właśnie stała się jednym z moich ulubionych filmów MCU! Destin Daniel Cretton dostarcza film pełen rozrywki, z prawdopodobnie najlepszą akcją, jaką kiedykolwiek widzieliśmy w kinematograficznym uniwersum. Poprzez wyjątkowe połączenie długich ujęć, imponującej choreografii walki i oszałamiającej pracy kaskaderów, Simu Liu błyszczy swoimi umiejętnościami sztuk walki, ale także w radzeniu sobie z problemami tożsamości protagonisty. Marvel zyskuje kolejnego emocjonalnie pociągającego antagonistę, jak również postać kobiecą, która uosabia wiele elementów azjatycko-amerykańskiej kultury. Pomimo nadmiernej poległości na zbytecznych, nadmiernych urządzeniach ekspozycyjnych (narracja, flashbacki, zapowiedzi), historia za wszystkimi opowieściami i legendami nigdy nie traci zainteresowania. Od złamania stereotypów do niezwykłego przedstawienia ich kultury większość azjatyckich widzów z pewnością pokocha ten film nawet bardziej niż ja. Faza czwarta rozpoczyna się znakomicie...

Marvel Studios prezentuje „_Matkę_” wszystkich superbohaterów - { FANTAZJE } -. Zostaliście ostrzeżeni. Poziom szaleństwa tutaj jest, no cóż: „_EXPONENTIÁLNE_ 😂 🐲❗”. Katy: „To w porządku...... możesz to po prostu wyjaśnić w samolocie”. { Powiedziane Shaunowi alias Shang-Chi, oznaczające „nagłą i niespodziewaną” zmianę wydarzeń}.

Shang-chi jest 25. filmem w filmowym uniwersum marvela, jest głęboki bez kanionów emocji, ale także komediowy (z okazjonalnymi komediowymi porażkami). Ten film wprowadza MCU do innego świata, gdzie tradycja splata się z nowoczesnymi problemami społecznymi, film radzi sobie z tym elegancko z kilkoma zacięciami. Jak to zwykle bywa w przypadku własności marvela, ten film jest kopalnią odniesień do przeszłych i przyszłych przedsięwzięć marvela, ale jest to zrobione w taki sposób, że naprawdę może być punktem wejścia do rozległego uniwersum bez konieczności widzenia innych. Fabuła rozwija się powoli, odkrywając ustawienie, ale służy także do podkreślenia pięknych filmowych wyborów, jakie podjął Destin Daniel Cretton, ujęcia filmowe budują się do wielkiego szczytu z wystarczająco marvelowską walką między relacyjnymi rodzinymi zmagania w niezrozumiałych miejscach i okolicznościach. Koniec walki jest satysfakcjonująco przewidywalny i pozostawia odrętwienie u widzów z powodu wielkości szczytu i jego przechodzenia do marvelowskiej sztampy komediowych zakończeń. Są tu 2 przed i po napisach końcowych sceny, które dla entuzjastów marvela dodają dużo radości i ukończenia historii oraz ustawiają shang-chi subfranczyzę. Ten film pomimo wszystkich swoich osiągnięć wydaje się rozczłonkowany i staje się kinematograficznym wyczynem dopiero na swoim szczycie, pozostawiając widzów z uczuciem, jakby mogli przegapić pierwsze 50 minut i nadal zrozumieć większość fabuły. Jest to wielki wyczyn filmowy pomimo swojej nieuniknionej kinematograficznej, jest niezwykle przyjemny mimo wszystko.