Spider-Man 2 Spider-Man 2

Tragicznie, jestem Batmanem. Obsesyjny kolekcjoner komiksów superbohaterów aż do 1972 roku, kiedy moja zła matka wyrzuciła całą paczkę do śmieci. Mój kuzyn był Spider-manem. Jego szlachetna matka zachowała jego kolekcję w plastikowych kopertach i do dziś są one w nienagannym stanie.

Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł zrecenzować ten film lepiej niż Roger Ebert w 2004 roku: "To prawdziwy film, pełen pasji i inteligencji, z jakościami nawet dla tych, którzy nie mają pojęcia, kim jest Stan Lee. To film superbohatera dla ludzi, którzy nie chodzą na filmy o superbohaterach, a dla tych, którzy tak robią, to ten, na który czekali." Nie sądzę również, żeby jakikolwiek film tak elokwentnie zdefiniował bohatera, jak to robi Ciotka May w wspaniałej i przejmującej scenie w połowie filmu. Uważam jednak, że zły Doktor Octopus jest słabo rozwinięty zarówno pod względem logiki, jak i motywacji (choć Alfred Molina jest świetny), Mary Jane Watson jest zbyt uzależniona od mężczyzn w swoim życiu, a łuk przyjaźni między Peterem a Harrym jest nieco wymuszony, ale żadne z tych wad nie wpływa na to, co w przeciwnym razie jest pięknie skonstruowanym filmem i godnym sequalem do oryginału.

Sony zrobił świetną robotę, skupiając się na tym, co naprawdę się liczy w tym filmie - postaci. Tutaj widzimy postać Petera Parkera, z którą można się utożsamić, który wydaje się nie móc złapać oddechu, a gdy mu się to uda, jest tak satysfakcjonujące obserwować, jak podnosi się z wszystkich wyzwań, z którymi się zmagał.

Było niesamowite zobaczyć, co zrobili z postaci Harry'ego. Przeszedł od bycia najlepszym przyjacielem Petera do śmiertelnego wroga. Nie mogę mu się jednak dziwić, bo co innego można by oczekiwać, gdybyś dowiedział się, że twój najlepszy przyjaciel był tym, który zabił twego ojca?