Trzy tysiące lat tęsknoty Three Thousand Years of Longing

Alithea (Tilda Swinton) to samotna uczona, która podróżuje do Stambułu, aby uczestniczyć w konferencji na temat względnych zalet mitów w nauce. Podczas seminarium zaczyna halucynować i zasiewa się myśl, że może to mistyczne nie jest aż tak nierealne, jak moglibyśmy sądzić! Wizyta na Wielkim Bazaru skutkuje zakupem małej niebieskiej buteleczki, która podczas ataku elektryczną szczoteczką do zębów nieszczęśliwie rozlewa swoją zawartość do jej pokoju hotelowego. Ogromny, z owłosionymi nogami Dżin (Idris Elba). Zgodnie z tradycją proponuje jej trzy życzenia - ale ona jest sceptyczna. Łatwo przyszło, łatwo poszło, myśli - a podczas rozmowy odkrywa, jak właśnie trafił do uwięzienia w tej, swojej trzeciej, butelce. Jego opowieści dotyczą miłości, pożądania, chciwości, władzy i smutku, a on przedstawia jej swoje życie przez tysiące lat. Wyjaśnia także, dlaczego tak istotne jest, aby spełniła swoje życzenia; bo bez nich nigdy nie odzyska swojej wolności. Ten film to dobra zabawa. Antologia scenariuszy, które bawią i bawią z mądrym i hojnym wysiłkiem ze strony roztropnej Swinton, która stopniowo zakochuje się w swoim teraz normalnowielkim towarzyszu. Dynamika między dwoma gwiazdami jest angażująca i skuteczna, a drugi dostarcza czarujący wkład w prostą historię problemów serii nieodwzajemnionych miłości na przestrzeni wieków, które prawdopodobnie nigdy nie znajdą prostego rozwiązania! To film z charakterem, który szybko się rozwija i naprawdę miło go oglądałem.

Trzy tysiące lat trwającej tęsknoty to jeden z najbardziej ambitnych filmów roku. Polegając na prawdziwie czarujących, fascynujących występach Idrisa Elby i Tildy Swinton, George Miller zbliża się do słynnej opatrzeniowej opowieści poprzez charakterystyczny sposób opowiadania historii, skupiając się na flashbackach opowiadanych przez męskiego protagonistę. Wiele historii z przeszłości nie zawsze jest fascynujących, częściowo ze względu na wybraną metodę narracji, która staje się powtarzalna, chociaż wzbogacająca niektóre z głównych tematów. Pogrążające, atmosferyczne wizualizacje podnoszą ogólny efekt z znaczącym wpływem, sprawiając, że jest to doświadczenie kinematograficzne, które skłania każdego widza do zastanowienia się nad życiem, pragnieniem, samotnością i szczęściem.

Nie miałem wielu oczekiwań co do _Three Thousand Years of Longing_, ale po opuszczeniu kina tęskniłem za więcej. Nie sądzę, żeby którakolwiek część tego filmu była z założenia zła. Występy Idrisa Elby i Tildy Swinton były fascynujące, a ich chemia na ekranie była niesamowita. Powroty do życia postaci były bardzo fascynujące. Naprawdę podobało mi się poznawanie życia starożytnych cywilizacji oczami George'a Millera. Ogólny wątek był przyzwoity, nic spektakularnego. Ale zbiorowość wszystkich tych różnych elementów razem sprawiała, że to wszystko wydawało się jak zbita masa. Film nigdy nie wpada w rytm i zawsze sprawia wrażenie, że się potyka w drodze do mety. Uważam, że sekwencja otwarcia była niesamowicie pośpieszna i widzowie naprawdę nie zdążyli nawiązać więzi z Alitheą, zanim uwolni Dżinna, a od tego momentu widzowie są przerzucani tam i z powrotem między flashbackiem a teraźniejszością i sprawia to niesamowicie rozczłonkowane wrażenie. Zbita druga część akcji, odbiera jakąkolwiek dynamikę idącą w trzecią, sprawiając, że całość opada na łeb. To wszystko razem sprawiło, że dość emocjonalne i wzruszające zakończenie wydawało się puste i nijakie. Ogólnie, jako zbiór krótkich opowiadań, ten film był dobrą zabawą, ale naprawdę nie pasuje do zbitkowatego bałaganu fabuły.