Emma. Emma.

Jeśli wątpisz w potrzebę kolejnego dzieła Austena, pozwól temu cudownemu filmowi zmienić twoje zdanie. Zamiast ignorować oferty, jakie przyniosły wielkie filmy jak 'Anna Karenina' i 'The Favourite', 'Emma.' bierze je pod uwagę, znajduje nowy język do podejścia do wielkich dzieł jednego z największych pisarzy, uzmysławiając jej bystry dowcip w nowy i ekscytujący sposób, jednocześnie szanując głęboką inteligencję i hojność w nich. Spędziłem całą jesień z wspaniałym filmem od De Wilde'a z najgłupszym uśmiechem na twarzy, przeplatany wybuchami śmiechu i strumieniami radości. Tak musimy podejść do wielkich klasyków - jako świętowanie tego, co kochamy w nich, i zaangażowanie w to, jak mogą do nas przemawiać tutaj i teraz. Tak i dlatego mogą nadal tak wiele znaczyć.

Emma. to debiutancki film fabularny, którego reżyserem jest Autumn de Wilde, a scenarzystką Eleanor Catton. Nigdy nie oglądałem żadnych wcześniejszych adaptacji, a filmy historyczne nie są moją ulubioną dziedziną. To nie znaczy, że ich nie doceniam! Ostatnie przykłady filmów należących do tego gatunku, takie jak The Favourite i Małe kobietki, są przykładami produkcji, które uwielbiam. Głównym powodem, dla którego poczułem potrzebę obejrzenia tej adaptacji, był debiut Anyi Taylor-Joy jako jedynej protagonistki.

Cienko skonstruowany, ale wystarczająco przyjemny dramatyczno-komediowy film z ładnym występem Anyi Taylor-Joy. Nigdy nie czytałem powieści Jane Austen ani nie widziałem innych adaptacji, więc nie wiem, jak ten film się ma do innych, ale wystarczająco mi się podobał. **3.0/5**

Kiedy zobaczyłem zwiastuny tej najnowszej interpretacji Emmy Jane Austen, wyobrażałem sobie przeróbkę klasyki, w której fabuła lub środowisko zostały radykalnie zmienione, a twórcza swoboda została zastosowana swobodnie przez cały czas. Byłem gotowy go nie lubić. Ale zamiast tego odkryłem, że cudowna kreatywność została użyta do drobnych poprawek w szczegółach. Tutaj była Harriet Smith, która być może nie była wybitna, ale chodząca tu i tam ze swoimi koleżankami, ubrana w pasujące czerwone sukienki i duże kapelusze, dostarczając bardzo efektowny obraz dla oka. Była tutaj muzyka chóralna rezonująca na końcu scen, prowadząca do lub łącząca się z początkiem następnej sceny. A Bill Nighy, który był odpowiednio ostrożny wobec chorób i przeciągów, ale czasami miał wiosenny krok na przeciwieństwo swojej strachliwej ostrożności.