Wszystko wszędzie naraz Everything Everywhere All at Once

Wszystko Wszechobecne Wszędzie jest niewątpliwie jednym z najlepszych filmów roku, wreszcie umieszczając Daniela na mainstreamowym radarze. Przy tak niskim budżecie jest niemalże żenujące, że tak wiele drogich hollywoodzkich hitów nie może nawet sięgnąć pięt takiej wielkiej oryginalności, wyobraźni, ekscytacji i emocji. Michelle Yeoh prowadzi oddział w filmie, który również oddaje hołd ikonicznej karierze aktorki, która w wieku 59 lat towarzyszy fantastycznemu zespołowi kaskaderów w naprawdę absurdalnych walkach. Relacja matka-córka jako emocjonalne jądro historii podąża zaskakująco przewidywalną ścieżką i potrzebuje jeszcze kilku dialogów, aby dostarczyć jeszcze potężniejszy klimaks, ale wciąż wywołuje łzy i autentyczne poczucie troski o postacie. Technicznie wszystkie elementy są tak kreatywnie unikalne, że uzasadniają kliknięcie w „nigdy nie widziałeś niczego takiego”. Obejrzyj to w kinach!

Niesamowity film! Absolutna definicja tego, co musisz obejrzeć. 'Everything Everywhere All at Once' jest imponujący z każdego punktu widzenia. Słyszałem plotki o tym, że to świetny film, ale i tak udało mu się całkowicie przekroczyć moje oczekiwania. Ten film z 2022 roku ma świetną obsadę, fascynującą historię i niesamowitą stronę wizualną. Montaż i tempo są szczególnie genialne. Wszyscy aktorzy są fantastyczni, ale Michelle Yeoh nadal jest absolutnie najlepsza w tej roli. Co za występ! Mogę ją oglądać w tej roli w kółko. Nawiasem mówiąc, Ke Huy Quan (witaj z powrotem!) też jest niesamowity, podobnie jak Stephanie Hsu, James Hong i Jamie Lee Curtis. Wszyscy grają swoją rolę bardzo dobrze. Cały humor trafia, a niektóre części są naprawdę zabawne. Film potrafi pokazać niezwykle zabawną akcję obok bardzo znaczącego aspektu. W skrócie: EEAAO jest wybitny - musisz go zobaczyć, jeśli masz okazję!

Pokochałam zarówno Michelle Yeoh („Evelyn“) jak i Jamie Lee Curtis („Deirdre“) w tej zabawnej i surrealistycznej interpretacji najnowszego motywu multiversum, który trafił na ekrany kin. Pierwsza z nich to dama próbująca uporać się z problemami w swojej zamykającej się pralni, która musi stawić czoła gniewowi tej drugiej - wymagającej kontroli podatkowej IRS. Dodajmy do tego jej nieszczęśliwego męża „Waymonda” (Ke Huy Quan); jej ostatnio ujawnioną lesbijkę córkę „Joy” (Stephanie Hsu) i jej imperatorskiego i dezaprobatywnego ojca „Gong Gonga” (James Hong). Szczerze mówiąc, ta biedna kobieta nie ma końca problemów. Wtedy, nagle, pojawia się rozdarcie - i w najlepszej tradycji Lewisa Carrolla, „Evelyn” znajduje się nie tylko w jednej, ale w wielu rzeczywistościach, gdzie ma wszystko od supermocy do potrzeby uratowania świata przed istotami, które mogłyby trwale rozplątać wszystkie warstwy istnienia na Ziemi. Jest absolutnie niemożliwe adekwatnie ocenić fabułę - chwieje się, skręca, kołysze i błądzi po sklepie z bardzo mało linearnymi wskazówkami dla widza. To jest popis od Yeoh, dobrze zrealizowany i napisany - często dowcipny - który stawia tyle samo pytań, ile usilnie stara się ich uniknąć. Jest odpowiednio zatytułowany - i musisz mieć oczy (i mózg) na szerokim promieniu, aby w pełni skorzystać z tej uczty pozornie nonsensownych, ale często wzruszających serii ucieczek, które szukają tego, co mogłoby stanowić jakąkolwiek miarę zadowolenia z życia dla „Evelyn”. Gorąco polecam drugie oglądanie - ma jeszcze wiele do zaoferowania, gdy już dostroisz swoje zmysły po pierwszym razie, a duży ekran pokazuje świetne efekty wizualne, które nie narzucają się w tym filmie prowadzonym postaciami.

Bardzo pomysłowy film. Muszę to przyznać. Jednak moim zdaniem ten film nie jest tak dobry jak całe to zamieszanie. Tytuł sprawił, że wydawało mi się, że to wielowymiarowy film sci-fi, ale elementy sci-fi są tylko przybraniem do zasadniczej fabuły, która jest dość mdła. Może to było celem twórców filmu. Dla mnie to był po prostu dobry film 7/10.