Pomiędzy Passing

Filmy czarno-białe to coś, co zawsze będę szanować, ale kiedy te dwie barwy stają się częścią narracji, mogę spodziewać się tylko świetnego filmu. Passing podejmuje temat strachu przed byciem kolorowym z oczywistych powodów filmowego okresu i robi to w niezbędnie niepokojący, emocjonalnie inwestycyjny sposób. Tessa Thompson (Irene) gra po stronie kolorowej, podczas gdy Ruth Negga (Clare) cieszy się przywilejami przechodzenia za białą. Ogląda się nas zaczepny story z Irene i Clare, które czują zazdrość jedno o drugie. Jeśli ta pierwsza pragnie (zewnętrznego) szczęścia tej drugiej, Clare czuje się okropnie, że nie posiada tych samych zasad i moralności co Irene.

„Przechodząc“, oparty na powieści z 1929 roku Nelli Larsen, to elegancki i wyrafinowany film. Jest przepiękny dla oka, a główne wykonania Tessy Thompson i Ruth Neggy są absolutnie wspaniałe. Utrzymana reżyseria Rebeccy Hall dodaje piękna filmowi, podobnie jak urocza czarno-biała kinematografia Eduarda Grau. Jest wiele rzeczy w tym projekcie do pochwalenia, ale niektórzy mogą określić film jako „wyrafinowany“ - co nic innego jak grzeczny sposób powiedzenia „nudny.“

Tessa Thompson to "Renie" - zamężna za odnoszącego sukcesy lekarza "Briana" (André Holland), która po długim dni idzie na herbatę i spotyka przyjaciółkę z dzieciństwa "Clare" (Ruth Negga). Nie rozpoznaje jej od razu, ponieważ ma mało koloru na skórze... Rzeczywiście, gdy akcja się rozwija, nawet jej mąż, całkiem otwarcie bigocki "John" (Alexander Skarsgård), nie ma pojęcia, że jego żona jest czarnoskóra. "Clare" jest dosyć samotna i wkrótce znajduje pocieszenie i popularność wśród przyjaciół swojej przyjaciółki, którzy uważają ją za urocza i pełną życia - cechy, które posiada również "Renie" w małej ilości. Co teraz następuje, to delikatne obserwacyjne spojrzenie na to, jak rozwija się związek między kobietami, mężem pierwszej z nich, dziećmi - nawet jej służącą. Film jest bardzo łatwy do oglądania, do przypatrywania się - styl kinematografii, kostiumy i oświetlenie wszystko dobrze pasuje do obrazów. Samo opowiadanie jest mniej imponujące. Oprócz kilku problemów z wiarygodnością, Thompson wydaje się po prostu za bardzo się starać. Jej występ jest mało naturalny i chociaż być może, w kontraście, ponieważ Negga bardzo dobrze radzi sobie z rolą, to wiele odejmuje to z potencji tego teoretycznie wymagającego, sprytnie skomponowanego opowiadania. Zakończenie, cóż - mniej mówić, myślę. To jakby Rebecca Hall po prostu skończyła papier, zamiast historii.