Brightburn: Syn Ciemności Brightburn

Zły Superman Co by było, gdyby Superman był zły? Na tym jest zbudowany film Brightburn. Moim zdaniem jest to bardziej dojrzały koncept niż tradycyjny dobry Superman. Na pewnym poziomie ma to sens. Wyższe istoty nieuchronnie zdobyłyby przewagę nad słabszymi istotami. Tak działa ewolucja i relacje drapieżnik-ofiara. Nie musisz zgadzać się z moimi darwinowskimi założeniami, ale to porządny film grozy sci-fi. Jest tam poczucie, że wygodna i znana dynamika rodzinna została wywrócona do góry nogami. Niewinny, bardzo kochany, adoptowany syn przemienia się w coś tak przytłaczająco potężnego i bezwzględnie niszczycielskiego, że nawet jego rodzice zaczynają go się bać. To nagłe przeciwieństwo między tymi dwiema rzeczywistościami sprawia, że ten film jest naprawdę niepokojący. Wspomaga go również inteligentny finał, który podkreśla upadek łaski, jakiemu ludzkość stoi w obliczu tego obcego bytu. Porządna rozrywka, oceniam 7/10.

Wspaniały film z dobrymi efektami specjalnymi, interesującą historią i świetną obsadą. Supermanowa wizja horroru stała się najlepszym filmem antysuperbohatera, jaki kiedykolwiek widziałem.

Świetna koncepcja, bardzo krwawa, po prostu nie sprostała oczekiwaniom.

Brightburn to jedno z tych kilku filmów w ciągu roku, które potrafią przyciągnąć uwagę wszystkich wyłącznie ze względu na swój założenie. W świecie, gdzie gatunek superbohaterów jest nasycony niemal filmem komiksowym każdego miesiąca, rodzina Gunna dostarcza unikalny koncept, którego nie sądzę, by kiedykolwiek była eksplorowana w ten sposób. „Co by było, gdyby Superman był zły?“ to pomysł, który może być rozwijany na wiele różnych sposobów, w zależności od podejścia reżysera i scenarzystów. David Yarovesky ewidentnie czerpał inspirację z wersji Zacka Snydera (Człowiek ze stali), i to jest miejsce, gdzie film się wyróżnia: w eksploracji szerokich i interesujących możliwości, jakie scenariusz tego typu może podążać.