Midway Midway

Z całym szacunkiem dla Rolanda Emmericha i jego fantastycznego Dnia Niepodległości, jego filmy nigdy nie osiągają pełnego potencjału, kończąc się ciągłymi rozczarowaniami. Midway to po prostu kolejna odsłona jego sagi rozczarowań. Bez znajomości reżysera, każdy kto spojrzy na ten film poczuje się natychmiast zaciekawiony.

Oficer wywiadu Edwin Layton (Patrick Wilson) ostrzega, że japoński atak jest nieuchronny, ale jego rady są lekceważone, a Japończycy używają swojej floty lotniskowców do ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 r. Admiral Chester Nimitz (Woody Harrelson) szybko przejmuje dowodzenie ciężko osłabioną Flotą Pacyfiku USA. Po nalocie Doolittle'a na Tokio i Honshu 4,5 miesiąca później wydarzenia prowadzą do Bitwy pod Midway 4.-7. czerwca 1942 r. Ed Skrein gra zarozumiałego pilota Dicka Besta, podczas gdy Dennis Quaid jest na pokładzie jako dowódca lotniskowca William "Bull" Halsey.

Historie wojenne są warte opowiedzenia na nowo w filmie tylko wtedy, gdy robisz coś nowego i interesującego z gatunkiem. W przeciwnym razie to tylko powtórka 'Pearl Harbour' lub 'Fury' lub innych dziesiątek tematycznie pustych, eksplozyjnych ekstrawagancji z ostatnich dziesięciu lat. Istnieje przekonujący, subtelny i poruszający film do zrealizowania o Midway. Ten film nim nie jest.

Przyznam, że uwielbiam wszystko, co związane z II wojną światową i mimo że dialog był trochę nierówny, a niektóre efekty wizualne były okej, nadal uważałem ten film za całkiem dobry film wojenny z ładnymi występami. Prawdopodobnie nie zajmuje zbyt wysokiego miejsca w porównaniu z innymi filmami o Midway i Pearl Harbor, ale nadal uważałem, że warto go obejrzeć. **3.75/5**

_Midway_ to ambitny film, który ma na celu opowiedzenie o wejściu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej, od ataku na Pearl Harbor po Bitwę o Midway. Aby opowiedzieć tę historię, skupia się na dwóch głównych postaciach, które również są oparte na prawdziwych osobach. Ed Skrein gra Dicka Besta, pilota na USS Enterprise, a Patrick Wilson gra oficera wywiadu Edwina Laytona. Wciśnięcie siedmiu miesięcy wojny do niewiele ponad dwóch godzin to duże zadanie, a mimo że udało im się to zrobić, efektem jest film, który sprawia wrażenie pośpiesznie zrobionego, gdzie nie możemy poznać wszystkich postaci, a który prawdopodobnie wymaga dość silnej wiedzy o tym okresie historycznym, aby zrozumieć wszystkie rzeczy, które są szybko rzucane na ekran. Faktycznie miałem wiele trudności z rozpoznaniem, kto jest kim w wielu scenach z pilotami. Poza Edem Skreinem i Luke'em Evansem reszta pilotów i strzelców pokładowych są takimi kopiami / wklejkami siebie nawzajem i tak szybko pojawiają się i znikają na ekranie, że nie masz czasu nawiązać z nimi jakiejkolwiek emocjonalnej więzi, mimo że film próbuje sprawić, żebyś się nimi interesował. Skrein jest bardzo drewniany i nieinspirujący, i nie sądzę, że ma wystarczająco silne ramiona, aby udźwignąć swoją część filmu. Następnie, jakby to 10 000 mil na godzinę nie było wystarczająco złe, ten film polega bardzo mocno na efektach wizualnych. Poza zbliżeniami, wszystko, co widzisz, co dotyczy statku lub samolotu, jest w pełni CGI i w 99% przypadków jest to żałośnie złe. Bardzo często używałam analogii z Playstationem, i to jest kolejny przykład. Mam wrażenie, że gdyby ograniczyli historię, aby nie obejmowała tak wielu walk i bitew, byłoby mniej ujęć z efektami wizualnymi. A mniej ujęć do stworzenia i wyrenderowania, być może te pozostałe wyglądałyby bardziej realistycznie. Tak jak jest teraz, to naprawdę odcina cię od filmu - samoloty poruszają się jakby były bezwzględne i łamią prawa fizyki, eksplozje wyglądają jakby zostały zrobione w AfterEffects, a każda scena na statku ma ten okropny blask zielonego ekranu. Podsumowując, uważam, że ten film cierpi na próbie zrobienia zbyt wiele naraz. Całość bardziej wygląda jak trylogia filmów o Pearl Harbor, Rajdzie Doolittle'a i Bitwie o Midway została zmontowana w jeden film. Efektem końcowym jest pośpiesznie zrobiony film, który jest trudny do śledzenia, którego postacie są trudne do połączenia emocjonalnego, a jego efekty wizualne są na poziomie gier wideo, co najwyżej. Ten film nie przejdzie do historii jako wielki film wojenny.

Ten film był dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Byłem naprawdę przygotowany na to, że nie spodoba mi się aż tak bardzo, ale Hollywood stworzył naprawdę porządny film wojenny bez nacisku na swoją zwykłą lewicową propagandę polityczną i woke SJW bzdury. To naprawdę dobry film pod każdym względem. Podobało mi się, że obejmuje znacznie więcej niż „tylko” Midway. Zaczyna się przed atakiem na Pearl Harbor. Następnie obejmuje atak na Pearl Harbor oraz słynny nalot Dolittle na Tokaj, aby ostatecznie zakończyć bitwą o Midway. Wszystko jest więcej lub mniej historycznie dokładne. Widzimy także pewną perspektywę historii z punktu widzenia Japończyków. Czy ta część historii jest całkowicie dokładna, nigdy się nie dowiemy oczywiście. Podobało mi się także, że postarali się o obsadzenie wszystkich japońskich aktorów (lub przynajmniej tak wyglądających), którzy grali po japońskiej stronie, i że mówili cały czas po japońsku. To jest ten rodzaj rzeczy, który nadaje odpowiednią atmosferę dla tych części filmu. Aktorstwo było ogólnie dobre po obu stronach. Całkiem spodobał mi się Woody Harrelson jako Nimitz. Ed Skrein był prawdopodobnie aktorem, który wydał się najbardziej przeciętny, ale to może być tylko moje zdanie. Oczywiście nie może zabraknąć wojennego filmu bez eksplozji, a ten film nie rozczarował pod tym względem. Jest pełen akcji, dużo scen lotniczych i wiele rzeczy wybuchających, ogólnie był dobrze wykonany. Efekty przy torpedowaniu dużych statków, bombardowaniu lub gdy ich amunicja wybuchała były dość realistyczne. Mogliście zobaczyć statki drżące i efekt na wodę wokół nich. Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to byłoby to, że film jest za krótki. Przy tak dużym okresie czasu, który obejmuje, jest tyle materiału, że mógłby być zdecydowanie dłuższy. Prawie się trochę ponaglali. Mogło być dużo więcej napięcia wokół samej bitwy o Midway, a część dotycząca tego, jak udało im się przygotować Yorktown do walki i ukryć fakt przed Japończykami, że była gotowa na czas, została całkowicie pominięta na przykład. Film trwał 2 godziny i 18 minut, co jest szanowalne, ale nie tak długie jak na dzisiejsze standardy. Wszystkie trzy rozszerzone filmy Władcy Pierścieni miały po trzy i pół godziny, a ten mógłby spokojnie być równie długi.

Nie jestem fanem filmów wojennych (dlatego nie jestem autorytatywnym recenzentem), więc mogę tylko powiedzieć, że uważam, że było dość rozrywkowe. Woody Harrelson i Dennis Quaid byli tak dobrzy, jak się spodziewałem, a duża obsada z pewnością się obroniła.