W otchłani lęku Sea Fever

Imponujący eco-thriller, który mógłby mieć bardziej wyraźnie zarysowane postacie. Debiutancki film scenarzystki i reżyserki Neasy Hardiman, Sea Fever, bada takie problemy jak lekceważenie przez ludzkość wielkości naszego ekologicznego śladu, automatyczny argument, że jeśli dotychczas nieznana rzecz nie może być wykorzystana dla zysku, powinna zostać zniszczona, i kompletna nieistotność ludzkości wobec cudów natury. Na atmosferze Hardiman zasługuje na pochwałę, chociaż potrzebuje dopracowania, zwłaszcza pod względem charakteryzacji, a zakończenie jest nieco antyklimatyczne, ale ogólnie rzecz biorąc, jest to imponujący debiut.

Miał obiecującą fabułę, ale jakoś brakowało mu treści, zwłaszcza ku końcowi filmu. Oczekiwałem jakiegoś rozwiązania całej sytuacji z "potworami", ale zostało to bez uwagi. Ogólnie jednak przyjemnie się oglądało ten film. Obejrzałbym go ponownie? Nie. Czy pozwoliłbym swoim przyjaciołom obejrzeć ten film? Być może.

Ostatecznie, choć zyskuje impuls niezamierzonej aktualności w klimacie COVID-19 z pandemii, fobii dotykania twarzy i kwarantanny szaleństwa, 'Sea Fever' jest dość prostym, nawet generycznym, thrillerem z robotnikami w niebezpieczeństwie.

Bardzo mi się to podobało. To pierwsza rzecz, którą ostatnio oglądałem i nie czułem, że można by było (i powinno się) z niej usunąć godzinę. Miła, lekka rozrywka, która miała unikalny koncept i sympatyczna obsada. Zgadzam się z innymi, że scena z wyskakującymi oczami była tak intensywna, jak to tylko mogło być, przy czym wszyscy inni umierali dość nijakimi sposobami. Zazwyczaj nie jestem zwolennikiem brutalności, ale trochę więcej sprawiłoby, że druga połowa byłaby bardziej intensywna i pilna.