W otchłani lęku Sea Fever

Imponujący eco-thriller, który mógłby mieć bardziej wyraźnie zarysowane postacie. Debiutancki film scenarzystki i reżyserki Neasy Hardiman, Sea Fever, bada takie problemy jak lekceważenie przez ludzkość wielkości naszego ekologicznego śladu, automatyczny argument, że jeśli dotychczas nieznana rzecz nie może być wykorzystana dla zysku, powinna zostać zniszczona, i kompletna nieistotność ludzkości wobec cudów natury. Na atmosferze Hardiman zasługuje na pochwałę, chociaż potrzebuje dopracowania, zwłaszcza pod względem charakteryzacji, a zakończenie jest nieco antyklimatyczne, ale ogólnie rzecz biorąc, jest to imponujący debiut.

Miał obiecującą fabułę, ale jakoś brakowało mu treści, zwłaszcza ku końcowi filmu. Oczekiwałem jakiegoś rozwiązania całej sytuacji z "potworami", ale zostało to bez uwagi. Ogólnie jednak przyjemnie się oglądało ten film. Obejrzałbym go ponownie? Nie. Czy pozwoliłbym swoim przyjaciołom obejrzeć ten film? Być może.

Ostatecznie, choć zyskuje impuls niezamierzonej aktualności w klimacie COVID-19 z pandemii, fobii dotykania twarzy i kwarantanny szaleństwa, 'Sea Fever' jest dość prostym, nawet generycznym, thrillerem z robotnikami w niebezpieczeństwie.

Bardzo mi się to podobało. To pierwsza rzecz, którą ostatnio oglądałem i nie czułem, że można by było (i powinno się) z niej usunąć godzinę. Miła, lekka rozrywka, która miała unikalny koncept i sympatyczna obsada. Zgadzam się z innymi, że scena z wyskakującymi oczami była tak intensywna, jak to tylko mogło być, przy czym wszyscy inni umierali dość nijakimi sposobami. Zazwyczaj nie jestem zwolennikiem brutalności, ale trochę więcej sprawiłoby, że druga połowa byłaby bardziej intensywna i pilna.

Oczywiście zrealizowany przy niewielkim budżecie, ten film jest naprawdę interesującą małą zagadką sci-fi/horror. Wszystko kręci się wokół załogi uwięzionej rybackiej, która zdaje sobie sprawę, że w ich zaopatrzeniu w wodę znalazło się złośliwe stworzenie po tym, jak ich łódź przedostała się do ograniczonego obszaru. Na szczęście „Siobhán” (Hermione Corfield) ma pewne umiejętności naukowe i planuje sposób zatrzymania tego śmiertelnego pasożyta, który zabija (raczej niechlujnie) nie tylko ludzi na łodzi, ale także tych, z którymi mają kontakt. Rozsądnie nie próbuje nas zachwycić wymyślnymi efektami specjalnymi. Użycie światła na wodzie i podstawowa obrazowość mikroorganizmów wywołuje wystarczające poczucie zagrożenia, aby utrzymać ciekawą fabułę; tak samo wysiłki pewnej Corfield obok Daga Malmberga i Olwen Fouéré - a Jack Hickey jest również całkiem przyjemny dla oka! Scenariusz nie jest dziełem mistrzowskim nikogo i jest trochę zbyt długi - ale w ramach swoich ograniczeń dostarcza wystarczająco dobrze i zabija 90 minut na telewizji.