Służące The Help

Świetna sceneria, obsada, historia i występy. Musi być zobaczone.

Właśnie obejrzałem Pomoc, prawie natychmiast po zakończeniu książki. Teraz, porównując Film z książką, na której był oparty (ogólnie mówiąc), zawsze obowiązuje jedna zasada: Książka jest lepsza. Pomoc nie stanowi wyjątku. Z powieścią jeszcze tak świeżą w pamięci, oddzielenie umysłu od książki, aby cieszyć się filmem, było zadaniem prawie niemożliwym. Bez względu na to, jak bardzo się starasz, nie możesz przestać porównywać obydwu, krytykować każdy szczegół i być sfrustrowanym z wszystkiego, co zmienili. Niemniej jednak udało mi się nadal cieszyć filmem za to, czym był, chociaż cieszę się, że posiadałem pełną wiedzę o rzeczywistej historii. Pomoc opowiada historię czarnych służących domowych w Jackson w stanie Mississippi w latach 60. Skupia się na białej pani Eugenii 'Skeeter' Phelan i jej wysiłkach, aby dać głos czarnym pokojówkom, pisząc ich historie z ich perspektywy i dając im tym samym możliwość bycia usłyszane po raz pierwszy w swoim życiu. Wśród czarnych kobiet Aibileen i Minny są dwiema kluczowymi postaciami.

Świetny film, prawdopodobnie nie będę go oglądać ponownie, ale mogę go polecić. Musisz jednak wiedzieć, że jest to film o rasizmie i niesprawiedliwych zmaganiach.

Nie do końca zdawałem sobie sprawę, w jakim stopniu prawa segregacji rasowej przeniknęły do codziennego życia, zwłaszcza gdy czarny człowiek nie mógł obcinać włosów białemu dziecku ani pisać niczego urażającego o swoich białych braciach. „Skeeter” (Emma Stone) wraca z college'u i decyduje, że może być sposób na obejście tego. Napisze książkę, ale wybierze kobiety z ich missisipijskich domów, które dostarczą mięso do tej literackiej kanapki. Te kobiety są pokojówkami, które wszystkie mają historie do opowiedzenia, ale musi je przekonać, żeby wylały jakiekolwiek fasole. To jest częściowo z lojalności, częściowo z obawy, a także dlatego, że wszyscy wiedzą, że lokalna społeczność z każdej strony niechętna jest do wzbudzania zamieszania. Zwraca się do „Aibileen” (Viola Davis), do której z początku się zwraca, a po pewnym namyśle zaczyna się otwierać - i jest to soczyste! To nie tylko szansa na otwarcie oczu, ale daje autorce szansę na ponowne ocenienie swojego związku z własną matką (Allison Janney) i z przyjaciółmi „Hilly” (Bruce Dallas Howard) i ich odrażającą przyjaciółką „Celia” (Jessica Chastain) oraz z obsadą służących rodzinnych, którzy mieli więcej do czynienia z wychowaniem dzieci niż którykolwiek z ich zamożnych rodziców. Kiedy „Minny” (Octavia Spencer) zostaje zwolniona, a drugie źródło wchodzi do gry dla książki, niedorzeczności i obłudy, które panują w tej społeczeństwie, są coraz bardziej odsłaniane w środowisku postaw pełnych trzewiastej nienawiści. Janney i Howard dobrze grają, tworzą postacie, z którymi łatwo jest się utożsamić - nawet w sposób odrażający, a zarówno Spencer, jak i Davis wzbudzają współczucie, ale nie kłamliwie - jest jasne, że są warte dziesięciu swoich bogatszych i uprzywilejowanych pracodawców. Chłopcy tutaj nie odgrywają tak ważnej roli, co pozwala skupić się na narracji bez zatłoczenia romansami, a nawet trochę od Sissy Spacek, aby dodać trochę dodatkowej finezji do tego, co czasami jest dość subtelnie wykonanym oskarżeniem o ignorancję i znęcanie się. Ciasto czekoladowe, ktoś?