Zielona mila The Green Mile

Arcydzieło sztuki filmowej - wciągające i pełne szacunku Główny strażnik z oddziału śmierci w więzieniu w Tennessee podczas Wielkiego Kryzysu (Tom Hanks) obserwuje nowego więźnia, czarnego mężczyznę o imieniu John Coffey (Michael Clarke Duncan), który został skazany na śmierć za gwałt i zabójstwo dwóch małych dziewczynek. On i jego koledzy strażnicy są zaintrygowani przez łagodnego olbrzyma i dochodzą do wniosku, że nie ma możliwości, aby był winny zbrodni. Kto zatem jest winny? I czy winny uniknie kary. „Zielona mila” mistrzowsko łączy gatunki filmowe: to częściowo film więzienny, częściowo nadprzyrodzona tajemnica i częściowo dramat. Został zaadaptowany z powieści Stephena Kinga przez reżysera / scenarzystę Franka Darabonta i wydany w 1999 roku. Jeśli nie jesteś wielkim miłośnikiem książek / filmów Stephena Kinga (ja nie jestem), NIE pozwól, aby cię to odstraszyło od obejrzenia tego pięknego i duchowo głębokiego filmu; w żadnym wypadku nie jest to typowy horror, chociaż ma kilka przerażających scen. Trwający 3 godziny, przekracza moją ograniczoną zdolność koncentracji, a mimo to jest niezwykle absorbujący, nawet przy wielokrotnym oglądaniu. Napędzany postaciami / dialogami, unikalny i nieprzewidywalny. Nie myl tego z przeciętnym filmem więziennym. To, że w dużej mierze dzieje się w więzieniu w latach 30. XX wieku, jest drugorzędne. To potężna nadprzyrodzona tajemnica / dramat. **ALERT ZAWIERAJĄCY SPOILERY** (Nie czytaj następnego akapitu, chyba że chcesz rozważyć możliwości dotyczące postaci Johna Coffeya) Nazwisko Johna Coffeya wywodzi się z jasno starożytnego sumeryjskiego słowa, kophi, które oznacza „skrzydlatą istotę.“ Dlatego John może być postrzegany jako anioł lub posłaniec od Wszechmogącego. W rzeczywistości John jest rodzajem Jezusa Chrystusa potwierdzonym na sześć sposobów: (1) Jego inicjały to JC. (2) Ma dobre serce i łatwo rozpoznaje prawdziwe zło. (3) Cudownie uzdrawia ludzi. (4) Ogłasza i wykonuje boski sąd. (5) Jest ofiarowany, chociaż jest całkowicie niewinny. I (6) Oferuje życie wieczne (w pewnym sensie), co jest potwierdzone przez przedłużoną długość życia postaci Hanksa i mysz „Mr. Jingles.“ **Koniec ALERTU ZAWIERAJĄCEGO SPOILERY** Nie przegap tego filmowego arcydzieła.

"Edgecomb" (Tom Hanks) zarządza strażnikami więziennymi zajmującymi się skazańcami na karę śmierci. Jest przyzwoitym człowiekiem, który, przy pomocy swojego partnera "Howella" (David Morse), stara się wykonywać swoje zadanie w jak najbardziej humanitarny sposób. Ich zespół obejmuje również naprawdę wstrętnego "Percy'ego" (Doug Hutchinson). Jest to niekompetentny tchórz, ale przypadkiem jest także bratankiem gubernatora stanu, więc często unika swoich niegrzeczności wobec więźniów. To niegrzeczne zachowanie staje się bardziej nasilone, gdy pojawia się gigantyczny "Coffey" (Michael Clarke Duncan). Do więzienia przybywa również mała mysz, która zaprzyjaźnia się, bardzo na niezadowolenie "Percy'ego", z innym więźniem (Harry Dean Stanton) i dziwnym trafem pomaga zachować pokój, gdy ludzie przychodzą i odchodzą. Wszystko staje się bardzo intrygujące, gdy fizyczny kontakt między ich łagodnym gigantem a "Edgecombem" wydaje się leczyć jego przypadłość wątroby. Gdy funkcjonariusz zdaje sobie sprawę, że ten człowiek może posiadać uzdrawiające ręce, on i jego zespół zaczynają się z nim utożsamiać. Tymczasem okropny "Percy" psuje swoje pierwsze wykonanie, powodując efekt godny filmu Wesa Cravena, a psychopatyczny "Wild Bill" Sama Rockwella przybywa, by ożywić atmosferę. W rzeczywistości to właśnie Rockwell mnie zauroczył. Jego występ jest wizceralnie skuteczny i naprawdę wciela się w rolę. Film trwa ponad 3 godziny, ale aktorstwo jest niemal doskonałe, gdy te postacie się rozwijają, a historia odsłania brutalność rasizmu, przestępstwa i kary wraz z próbami humanizmu i przyzwoitości stosowanymi przez praktycznie wszystkich, których życie jest dotknięte tymi scenariuszami - nawet wśród personelu, który boryka się czasami z utrzymaniem swoich własnych priorytetów w ryzach. Jedna z lepszych historii Stephena Kinga z głębokimi postaciami, dobrym czarnym charakterem do nienawidzenia i przesłaniem odkupienia dostarczanym subtelnie, ale potężnie."

Wspaniała gra aktorska wszystkich zaangażowanych, ale fabuła po prostu nie jest w moim guście. Jeśli lubisz fałszywe cuda (nie brakuje tych, którzy je uwielbiają) i fantastyczne wątki, jak ludzcy strażnicy, którzy są ludzcy i empatyczni (na szubienicy), to może ci się to bardziej spodobać. Ja jednak pozostanę przy bardziej realistycznej fantastyce, jak walka magów z orkami i podobne, i zostawię to w koszu konserwatywnych mediów.