John Carter John Carter

Całkowicie niezapadająca w pamięć i pełna stereotypów

Edgar Rice Burroughs napisał swoją serię powieści o Johnie Carterze zanim lot kosmiczny był bardziej niż tylko fantazją. Ten film to raczej przygoda i romans, a bardzo niewiele (jeśli w ogóle) prawdziwej nauki. Ten film to najlepsza produkcja Księżniczki z Marsa, pierwszej opowieści z serii, jaką widziałem. Jeśli jesteś fanem powieści o Johnie Carterze, prawdopodobnie cokolwiek ciekawego znajdziesz w filmie John Carter. Chociaż są pewne różnice, spotkasz znajome postaci i rozpoznasz kilka istotnych punktów fabuły. Nie jest to świetny film, ale też nie jest zły.

Usiedliśmy i obejrzeliśmy ten film na Blu-ray wczoraj wieczorem, aby ładnie zakończyć naszą małą wycieczkę. To dobry film, ale mógł być (bardzo) lepszy. Sam film i jego efekty specjalne są dość dobre. Powiedziałbym, że efekty specjalne są bardzo dobre. Statki powietrzne wyglądają bardzo fajnie. Projekt dobrze oddaje retro atmosferę książki, nie wyglądając głupio. Myślę jednak, że zielonych ludzi zrobili zbyt wąskich. Zawsze wyobrażałem ich sobie jako znacznie masywniejszych i potworniejszych. Podoba mi się wygląd Wooly, choć jego poruszanie się przy „supersonicznych” prędkościach jest trochę przesadzone. Dlaczego jednak każda firma filmowa/producent/reżyser/cokolwiek teraz myśli, że może wziąć stary klasyczny utwór, przykleić nazwę w tytule, a następnie zrobić, co mu się podoba z materiałem? Ten film pożyczył podstawową ideę i nazwy z książki Johna Cartera Edgara Rice Burroughsa, ale prawie nic więcej. W filmie jest najwyżej 10% historii książek. Reszta to czysta inwencja i nie poprawia historii. Wręcz przeciwnie, zamienia dobrą opowieść w standardowy, nieinteligentny hollywoodzki produkt. Było już to, to już było widziane, to już było zrobione. Przykłady są liczne, białe małpy wielkości dinozaurów, miasto Zodanga porusza się (co do cholery...), większość fabuły, jak już powiedziałem, jest wymyślona, Thernowie mają zupełnie inną rolę itd. itp. W szczególności nie podoba mi się, jak z Johna Cartera, szlachetnego dżentelmena z Wirginii, zrobili dość zwykłego amerykańskiego faceta, który najpierw odmawia zrobienia „takiego” czegoś. A co to za cholerna wspomnienia o żonie i dziecku? To po prostu niepokojące. Nic z tego nie poprawia filmu. Otrzymał 6 gwiazdek, mógłby dostać 9 lub 10, gdyby był wierny książkom. To wina samego Disneya, że ten film był rozczarowaniem na rynku, poprzestawili z klasycznym materiałem... znowu.

Niewykorzystany potencjał filmu 'John Carter' sprawia wrażenie niedopracowanego i rozczarowującego, można nawet argumentować, że próbował naśladować 'Avatar', ale jest wystarczająco elementów, które pozwoliły mi cieszyć się oglądaniem. Taylor Kitsch jest w porządku, lubię go, ale moim zdaniem potrzebny był bardziej przekonujący główny występ. Reszta obsady, pomimo niektórych znanych nazwisk, nie przynosi nic godnego uwagi. Willem Dafoe działa jako Tars Tarkas, choć tylko dzięki swojemu charakterystycznemu głosowi; żaden z jego dialogów itp. nie wyróżnia się. Podobnie jak Samantha Morton, Mark Strong i Bryan Cranston, którzy dają łatwo zapominane występy; argumentowalnie nie ich wina. Przesłanka ma potencjał, aby być świetna, ale niestety film nie potrafi się z nią zżyć. Zakończenie jest niezwykle przyspieszone, nawet jak na 132-minutową produkcję. Wizualnie jest dobrze, ale to jedno z bardzo niewielu plusów - szczerze mówiąc, nie mam wielu, ale ocena poniżej 7* byłaby surowa.