Na Zachodzie bez zmian Im Westen nichts Neues

Fascynujący film z potencjałem, który nigdy w pełni nie został osiągnięty. „Na Zachodzie bez zmian” nie polega wyłącznie na szokujących momentach, aby zaniepokoić swoją publiczność; zamiast tego używa okrucieństw wojny, aby otrzeźwił ich faktami i ponurymi rzeczywistościami. Historia filmu była warta opowiedzenia; pozostawiła wrażenie na długo po zakończeniu napisów. Poruszał wiele ciężkich tematów, w tym podróż młodego mężczyzny przez wojnę, trudności walki, okrucieństwo desperacji oraz wartość przyjaźni i koleżeństwa, które zostały potraktowane z wdziękiem i artystycznym wyczuciem. Ponadto film miał produkcję najwyższej jakości, zapierające dech w piersiach wizuale, świetną ścieżkę dźwiękową (choć może nieco przesadzoną) i znakomite aktorstwo. Pomimo tego, że jest wiele do pochwalenia w filmie, „Na Zachodzie bez zmian” jest ostatecznie utrudniony przez swoją zbyt długą długość, fabułę, która miejscami się wlecze, oraz kilka momentów wprowadzających w błąd. Wszystkie elementy były na swoim miejscu, aby „Na Zachodzie bez zmian” był najlepszym filmem roku, a pod pewnymi względami nim jest. Fani tego gatunku, bądź ktokolwiek, kto docenia dobrze zrealizowany film, nie powinni przegapić tego filmu pomimo jego ograniczeń.

Na Zachodnim froncie bez zmian jest piękne i poetyckie, ale zarazem brutane i dosadne. Historycznie dokładny, emocjonalny i surowy, ten film jest zdecydowanie najlepszą dramą wojenną od czasów "Szeregowca Ryana". Choć dostępny jest także w języku angielskim za pomocą dubbingu, oglądanie filmu w oryginalnym języku niemieckim z angielskimi napisami jest najlepszym rozwiązaniem. Jakoś nie słyszeć niemieckich oficerów krzyczących po angielsku, to nie ma takiego samego efektu dramatycznego. Kinematografia jest niesamowita. Idźcie to obejrzeć.

Wszystko cicho na froncie zachodnim to mroczny, szorstki i przygnębiający obraz tego, jakie skutki wojna i propaganda mają na żołnierzy, którzy się zapisują.

To jest pierwszy znaczący film, jaki widziałem, gdzie nieuniknione okrucieństwa związkowe z bitwami na okopach Wielkiej Wojny zostały przedstawione z perspektywy Niemiec. Konkretnie, od młodego "Bäumera" (bardzo przekonująco zagrany przez Felixa Kammerera), który wraz z kolegami "Müllerem" (Moritz Klaus) i "Albertem" (Aaron Hilmer) zaciąga się do wojska. Pełni entuzjazmu i optymizmu przybywają na front, który bardzo szybko odbiera im wszystko. Brakuje jedzenia, snu, wody, bezpieczeństwa - faktycznie wszystko, co mogłoby przerażać tych młodych mężczyzn, jest na nich zrzucane, tymczasem my (widzowie) widzimy równoległą fabułę, która pokazuje, jak blisko do zawarcia rozejmu jesteśmy na tym etapie tego najbardziej okropnego konfliktu. Jeśli kiedykolwiek byłeś na Sommie, prawdopodobnie dojdziesz do tego samego wniosku co "Bäumer", że walka o kilka jardów zbombardowanej, błotnistej i ciałami wypełnionej ziemi jest ogromnie bezsensowna. Wzajemne wymiany ciosów między tymi równie wyczerpanymi i zniechęconymi oddziałami pokazują bezcelowość tego wszystkiego. Edward Berger dobrze łączy trudy i walki stawiane przez tych na froncie z dyplomatycznymi wysiłkami podejmowanymi przez tych, których dyskomfort miał zupełnie inną naturę. Daniel Brühl i, w mniejszym stopniu, Thibault de Montalembert idą pewną drogą w ilustrowaniu tego równoległego pojedynku szachowego, gdzie jedna strona jest zdeterminowana, by uratować trochę godności w porażce, a druga zdeterminowana, że zwycięstwo będzie całkowite i absolutne. Efekty wizualne nie dorównują "1917" (2019), ale wciąż doskonale oddają zagrożenie i brud, w jakim musieli przetrwać ci żołnierze. Miksy dźwiękowe idealnie podkreślają to poczucie grozy, a cała kinematografia wprowadza dreszcz. Scenariusz jest oszczędny; nie mamy tu dużo dialogów - wiele obrazów i wyrazów twarzy młodych mężczyzn, przerażonych przez większość czasu, musi zrobić niemal całą ciężką robotę. Jest brutalny i graficzny czasami, ale to ogromnie przyczynia się do tego autentycznego i strasznie przerażającego spojrzenia na wojnę, która stawia człowieka przeciwko żywiołom i, ostatecznie, polityce. Jeśli masz możliwość, zobacz to na dużym ekranie. Może to być na Netfliksie, ale na telewizję na pewno nie.

Ten film nie ma nic wspólnego z oryginalna ksiazka. Zostal stworzony na zlecenie niemieckich polityków w próbie przekonania swiata, ze Niemcy nie chcieli wojny i usprawiedliwienia 2 wojny swiatowej przez upokorzenie traktatu pokojowego, który Niemcy byli "zmuszeni" do podpisania. Jest obrzydliwe, ze kraj odpowiedzialny nie tylko za jedna, ale za DWA wojny, które zniszczyly miliony zyc, chce przekonac wszystkich, ze sa pacifistami i ofiarami. Jesli mi nie wierzysz, dowiedz sie, jak historia jest uczona w niemieckich szkolach. Millenialsi nie wiedza nawet, ze Niemcy zabijali Zydów i jesli tak, nie bylo to wiecej niz w innych krajach w tym czasie. Podsumowujac, to nie jest film, nie jest to adaptacja ksiazki, ale po prostu propaganda, strata czasu i manipulacja, za ktora zaplaciles.

Na Zachodnim froncie bez zmian Edwarda Bergera to intensywny, nieskrępowany spojrzenie na brutalną rzeczywistość Pierwszej Wojny Światowej. Film opowiada historię młodego niemieckiego żołnierza, Paula, który przechodzi od entuzjastycznego i pełnego nadziei do całkowicie zmienionego przez przerażające wydarzenia na polu bitwy. Jest to ciężkie i nie unika pokazywania, jak brutalna była wojna okopowa. Jedną rzeczą, która naprawdę mnie uderzyła, było to, jak film sprawia, że czujesz się uwięziony razem z żołnierzami. Kinematografia jest niesamowita, ale też nieubłagana, uchwycenie błota, zimna i ciągłego strachu przed śmiercią. Edward Berger wykonuje niesamowitą pracę, przyciągając cię do tego świata. To nie jest łatwy film do obejrzenia i nie próbuje gloryfikować niczego. Zamiast tego pokazuje koszty wojny na osobistym poziomie, zwłaszcza dla młodych żołnierzy, którzy byli praktycznie dziećmi, gdy się zapisali. Doskonały, jeśli chcesz film, który jest potężny, pobudzający do myślenia i pozostawia cię nieco wstrząśniętym.