Ósma klasa Eighth Grade

Nie mogę podnieść _Ósmego Ročníka_ do statusu, który mają moi rówieśnicy, po prostu nie było to wszystko dla mnie. Ale i tak było bardzo dobre i bardzo realne, ta namacalna młodość, która idzie w parze z oddaniem dla formatu.

Internetowy komik i zabawny autor piosenek Bo Burnham w roli scenarzysty i reżysera filmu o dwunastoletniej dziewczynce brzmi na pierwszy rzut oka dość nietypowo. Co mógłby Burnham wiedzieć o bardzo konkretnych koszmarach bycia trzynastoletnią dziewczynką w erze internetu? Okazuje się, że Burnham był idealną osobą do tego zadania. Ósma klasa jest zarówno komedią, jak i filmem grozy. To uczciwe badanie lęku ze szkoły średniej i doświadczenia poza ciałem, jakim jest dojrzewanie. Burnham oparł główną postać, Kaylę (Elsie Fisher), na swoich własnych doświadczeniach z atakami paniki i lękiem. Wyjaśnił, że te uczucia lęku przypominają mu koszmary jego własnego doświadczenia ze szkoły średniej.

Elsie Fisher tutaj daje silny występ jako nastolatka „Kayla”, która zmaga się ze wszystkimi niepewnościami, jakie odczuwamy w okresie dojrzewania. Wraz z własnymi problemami, jest w swoim ostatnim roku szkoły dziecięcej i być może trochę zbyt uzależniona od aprobaty z mediów społecznościowych, aby przetrwać swoje dni. Na horyzoncie nie widać mamy, ale jej ojciec (Josh Hamilton) - który wydaje się spędzać sporo czasu pojawiając się w jej drzwiach w nocy podczas gdy surfuje po Internecie, głęboko troszczy się o swoją córkę i jest zdeterminowany, aby jej pomóc. Oczywiście, jeśli którykolwiek z nich wie, czy i jak może. Oczywiście, w tej mieszance są też chłopcy, i jak wiele zwykłych nastoletnich zauroczeń, jej z „Aidenem” (Luke Prael) nie jest odwzajemniony, ani ten z „Gabem” (Jake Ryan) z nią. Może jednak warto, aby zdała sobie sprawę, że pomimo bardziej oczywistych różnic wielu jej rówieśników jest w dokładnie takiej samej sytuacji jak ona, po prostu wyrażają swoje emocje inaczej. To dość trudne do oglądania, ponieważ brutalnie i szczerze pokazuje, jak inne jest dla dzisiejszych dzieci zmierzenie się z nadchodzącą dorosłością w świetle dźwięku i obrazu, które nie istniało, gdy miałem ten wiek. Pisanie ma autentyczność, która może sprawić, że poczujesz się skrępowany związkiem, może sprawić, że chcesz się cofnąć od ekranu - i to jest świadectwem jej wysiłku, ale także entuzjazmu od Ryana i przemyślanego od Hamiltona. Tu jest też dużo czarnego humoru, aby natłuścić koła jej podróży odkrycia samej siebie i mówi to tyle o pułapkach współczesnego rodzicielstwa, co o współczesnej adolescencji. Bardzo mnie cieszy, że nie muszę przetrwać w ich nowoczesnym świecie szukającym i/lub dostarczającym ciągłej aprobaty i docenienia. Warto obejrzeć.