Bonnie i Clyde Bonnie and Clyde

Dzień dobry, jesteśmy bandą Barrow. Bonnie & Clyde stoi dzisiaj za jednym z najważniejszych filmów lat 60., jego wpływ na kulturę sam w sobie oznacza go jako dzieło, które warto zauważyć, ale jeśli chodzi o filmy gangsterskie, ten jest pewnego rodzaju kamieniem milowym. Jak pisarze Newman & Benton zdołali stworzyć historię dwóch bezrobotnych przestępców na filmowych bohaterów, pozostaje do indywidualnej oceny widza, ale udało im się to, ponieważ wszyscy chcemy być z Barrow, bo gubimy się w tej romantycznej opowieści o przestępcach, którą oglądamy przed naszymi oczami. Film to mieszanka niesamowitej przemocy i żartobliwego slapsticku, i sprytnie zatrzymuje się na delikatnych chwilach, aby wprowadzić nas w psychikę głównych bohaterów, wiemy, że mają kompleksy, i dzięki temu wiemy, że są błędnymi ludźmi, co przygotowuje nas na niesamowite, oszałamiające zakończenie, a wpływ tego zakończenia uderza tak samo mocno teraz, jak wtedy z widzami z 1967 roku. Obsada jest niesamowita, Warren Beatty daje naprawdę genialny występ jako Clyde, wygląda dobrze i elegancko podczas strzelania z broni, ale to w delikatnych, problematycznych scenach, gdzie osiąga największy sukces. Faye Dunaway jako Bonnie jest idealnym przeciwieństwem warstw Beatty'ego, opanowuje każdy rytm tej gangsterskiej moll. Gene Hackman, Michael J Pollard i Estelle Parsons dodają wisienkę na torcie, aby nadać głębię i zakres reszcie Barrow, a ci wspaniali aktorzy są ubrani w piękną kinematografię od Burnetta Guffreya. Na zakończenie chwalę reżysera Arthura Penna, ponieważ to jego wizja daje nam coś z nostalgii, film, który bawi się tematami z zuchwałym wdziękiem, jest to po prostu jak muzyka banjo, która odgrywa tak znaczącą rolę w tym wspaniałym filmie. Nominowany do 9 Oscarów zdobył tylko dwa, cała obsada, która grała Barrow, była nominowana, i prawdą jest, że wszyscy byliby godnymi zwycięzcami, ale otrzymali tylko jednego, najmniej silnego występu od Estelle Parsons, nie rozumiem. Jego dziedzictwo, czy to w kulturze, czy na rynku biletów, żyje dalej, a dla mnie Bonnie & Clyde nie jest tylko jednym z najlepszych filmów lat 60., jest również jednym z najlepszych w historii. 10/10

Bonnie Parker (Faye Dunaway) przypadkiem spojrzała pewnego ranka przez okno i zauważyła podejrzanie wyglądającego faceta (Warren Beatty), który przyglądał się samochodowi jej matki. Szybko się ubrała i już byli w tym samochodzie, nigdy się nie obejrzeli. Kiedy zorientowali się, że są spłukani, postanowili, że obrabowanie prowincjonalnych sklepów i warsztatów jest w rzeczywistości dochodowym lenistwem. To właśnie w warsztacie zwerbowali CW Mosse'a (Michael J Pollard) a potem połączyli się z jego bratem Buckiem (Gene Hackman) i jego żoną Blanche (Estelle Parsons), zanim ich przestępcza jazda rozrosła się na banki i oczywiście doprowadziła do śmiertelnego incydentu, który nie mogło nie zmotywować władz do działania. Wkrótce są poszukiwani, a niemal każdy glina w stanie śledzi ich trop. Na szczęście ci policjanci nie są najlepsi w celowaniu - i ich legenda zaczyna rosnąć. Są fetowani, gdziekolwiek idą - ludność w ubogich warunkach widzi wiele do podziwu w ich „przedsiębiorczym” duchu. To historia, więc wiemy, co się stanie - ale to nie jest tak istotne. Arthur Penn zebrał silną obsadę - zwłaszcza Parsons, która jest świetna jako histeryczna żona wplątana we wszystko i Dub Taylor jako dwulicowy „Moss starszy”. Dbaność o szczegóły jest imponująca - wygląda świetnie, samochody naprawdę nie wyglądają tak, jakby mogły oderwać skórę od budyniu. Beatty i Dunaway po prostu promieniują chemią, a w miarę rozwoju fabuły wyzwałbym każdego, by nie był po ich stronie... Jest równie rozrywkowe i przyjemne do oglądania na ekranie, jak czytanie o intrygach wielu osób zaangażowanych w stworzenie tego dzieła.