Strefa interesów The Zone of Interest

Auschwitz to miejsce najbardziej niewybaczalnego zbrodni - gdzie ludzkość się zgubiła. Obszar na zawsze zaznaczony koszmarami ksenofobii i historia, którą filmowcy ciągle starają się pokazywać na ekranie. Podczas gdy kino holokaustu nie jest tak wyczerpane jak inne gatunki, od dłuższego czasu nie było powiewu świeżego powietrza. Strefa zainteresowania to ten powiew. Już na początku jesteś wciągnięty z powrotem do Auschwitzu, z tą różnicą, że w tym filmie stoi piękny dom na granicy obozu koncentracyjnego. Natychmiast ta wielka szara ściana ukrywająca okropieństwa jest zestawiona z pięknym ogrodem rodziny, którą ich matka chce nieustannie ulepszać, nie zwracając uwagi na ciągłe krzyki i dudnienie pieca w okolicy. To, co robi Johnathan Glazer z projektem dźwiękowym tego filmu, jest niesamowite; tylko poprzez dźwięk pozostawiasz z poczuciem grozy; jak można spać, gdy słychać tylko krzyki? Film otwiera czarny ekran i krajobraz dźwiękowy, natychmiast ustawiając ton. Strefa zainteresowania warstwi wiele elementów, aby stworzyć narrację warta zobaczenia.

Strefa zainteresowania to jedno z najbardziej pamiętnych i godnych uwagi filmów ostatnich lat. Jonathan Glazer osiąga fascynującą dysocjację między ogólnym tonem filmu a codziennymi czynnościami bohaterów, ukazując niewiarygodnie szokującą globalną obojętność w obliczu największego zbrodni w historii ludzkości. Bardzo skomplikowane do obejrzenia, boleśnie frustrujące, pełne negatywnych emocji i niezbyt dostępne dla ogółu. Atmosferyczna, statyczna kinematografia, wraz z potężną ścieżką dźwiękową i zwłaszcza tłem dźwięków, które będą nawiedzać każdego widza, uzasadniają użycie terminu "arcydzieło" do technicznego opisu filmu. Ale ważniejsze niż dyskutowanie o technicznych sprawach i eksplorowanych tematach, czy ocenianie filmu jak ten, jest uczenie się na błędach przeszłości, które niestety upierają się w utrzymywaniu się...

Christian Friedel jest dość skuteczny w swoim przedstawieniu naczelnego nazistowskiego Rudolfa Hössa. On i jego żona Hedwig (Sandra Hüller) oferują nam jedno z najbardziej wyrazistych sprzeczności, jakie kiedykolwiek widziałem na ekranie. Pięknie utrzymany ogród przyjemnego domu rodzinnyego z wyjątkowym sąsiadem. To był obóz koncentracyjny Auschwitz, którym był on odpowiedzialny. Śledzimy jego wybór do zarządzania miejscem, jego coraz większą rolę w implementacji procesów eksterminacyjnych, a następnie stopniowo, gdy zostaje ponownie awansowany, ich uświadomienie, że idylliczne życie, które pragną dla siebie, jest skazane na zgubę. Najlepiej działają brutalne porównania. Naprawdę nie widzimy nic graficznego na ekranie, to wszystko pozostawione jest naszej już wystarczająco rozwiniętej wyobraźni. Błoga niewiedza ich dzieci, obfite zaopatrzenie w jedzenie i panujące przekonania, że nic nie jest nie w porządku, porównuje się przerażająco z rzeczywistym okropieństwem tych, którzy są zaledwie kilka kroków za dużym betonowym murem. Przypuszczam, że mogłoby być więcej treści – być może trochę zbyt wiele pozostaje do naszej własnej interpretacji i czasami może być nieco wolne, ale nadal dobrze spełnia rolę jako szablon dla tego, jak wiele osób uważało, że masowe mordowanie jest zaledwie ważniejsze niż to, czy skończyły im się jajka. To nie jest lekcja historii – pewne rzeczy są pominięte, a z pewnością jest pewna dowolność z niektórymi ramami czasowymi, ale nadal jest to wzruszający obraz ludzkiego zachowania, który zasługuje na obejrzenie.

Niektóre filmy po prostu muszą być obejrzane, nawet jeśli są trudne do oglądania, a najnowszy film scenarzysty i reżysera Jonathana Glazera jest jednym z tych obrazów. Chociaż ta propozycja jest czasami nieco nierówna, gdy jest w ruchu, jest w ruchu, pozostawiając silnie niezatarte wrażenie na widzach, które czujesz w swoim żołądku i sercu i nie możesz go wyrzucić z głowy. Film opowiada niepokojącą historię rodziny komendanta Auschwitz Rudolfa Hössa (Christian Friedel). Mieszkają bezpośrednio obok słynnego nazistowskiego obozu koncentracyjnego, jakoś udaje im się żyć pozornie „normalne” życie w cieniu tego okropnie znanego obiektu. Najbardziej przyprawiające o dreszcz jest to, że rodzina wydaje się być w dużej mierze nieświadoma okrucieństw, które mają miejsce na ich progu, koncentrując się bardziej na swoich aktywnościach społecznych i posiadanych rzeczach, nawet pomimo rutynowego odgłosu strzałów i widoku dymu unoszącego się z masowych krematoriów wypełniającego otaczające niebo. Przedstawiając to, twórca nie musi uciekać się do graficznych, zbędnych obrazów, aby przekazać swoje przesłanie o niewypowiedzianych czynach rozgrywających się tak blisko domu; porównywalnie prostsze przedstawienia tych zdarzeń (i ich następstw) mówią same za siebie, tworząc niektóre z najbardziej niepokojących widoków kiedykolwiek uchwyconych na filmie. W rezultacie ten podejście naprawdę zmusza do zastanowienia się, jak ktoś mógłby być tak bezwzględny i nieczuły, tworząc prawdziwie zatrważające widoki. Ale to również rodzaj obrazów, które trzeba zobaczyć, aby ich pełny wpływ mógł się w pełni wsiąknąć. Ten nominowany do Oscara za najlepszy film - oraz laureat licznych innych nagród z różnych konkursów i festiwali filmowych w trakcie sezonu nagród - zasługuje na uwagę, jaką zdobył, nawet jeśli jest to wewnętrznie niepokojące oglądanie (wrażliwi widzowie zwracają uwagę). Pewnie są pewne problemy z tempem, które można by poprawić, a kilka wątków fabularnych mogłoby być bardziej jasnych, ale doskonała kinematografia i świetne występy doskonałej obsady (szczególnie Sandry Hüller jako samolubnej żony komendanta) są niezaprzeczalnie godne uwagi. To może być film, którego nikt nie chce pokazać - ale który wszyscy mimo to powinni.