Pewnego razu… w Hollywood Once Upon a Time... in Hollywood

Film nie jest dla każdego, oczywiście, ale to zabawna podróż w przeszłość z fantastycznymi występami, śmieszną komedią i piękną estetyką. Tarantino jest jedynym reżyserem w 2019 roku, który potrafi przyciągnąć wielkie nazwiska, nie nazywając jego filmów „tym filmem z Leo“, i myślę, że to ma swoją wartość, niezależnie od tego, czy jesteś fanem czy nie. Rzadko zdarza się, aby film tego typu był wydany w mainstreamie, a w niezbyt imponującym roku 2019 myślę, że najwyższy czas, abyśmy dostali do kin coś oryginalnego.

Nie jestem tutaj po to, aby wyjaśniać _Once Upon a Time In Hollywood_, po prostu cieszyć się nim. Ostateczna ocena: ★★★★ - Bardzo silne wrażenie. Osobisty ulubiony.

Zemsta Tarantino na psycholach Mansonów Pod koniec lat 60. popularny aktor Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) z serialu westernowego odnotowuje spadek kariery, próbując podźwignąć się z pomocą swojego świetnego dublera i najlepszego przyjaciela, Cliffa Bootha (Brad Pitt). Sharon Tate (Margo Robbie) i Roman Polanski są sąsiadami z Jayem Sebringem, który zawsze jest w okolicy (Emile Hirsch). Tymczasem członkowie rodziny Mansonów czają się w tle, gotowi do ataku. "Pewnego razu w Hollywood" (2019) to 9. film Quentina Tarantino i dla mnie plasuje się gdzieś pośrodku jego dorobku. Może nie jest tak wielki jak "Pulp Fiction" (1994) i "Django Unchained" (2012), ale dobrze współgra z "Bękarty wojny" (2009), "Jackie Brown" (1997) i "Nienawistna ósemka" (2015). Słynny reżyser kiedyś zdefiniował wielki film w ten sposób: Trzy dobre sceny, żadnych złych scen. Podczas gdy druga część tej definicji jest dyskusyjna w przypadku "Pewnego razu w Hollywood", biorąc pod uwagę, że film mógłby z pewnością być skrócony (są tam pewne nudne sekwencje), nie ma wątpliwości, że spełnia pierwszą część. Moje trzy ulubione sceny to: Zabawne satyryczne starcie z Bruce'em Lee; świetny odcinek w Spahn Ranch, który skutecznie buduje podstawową atmosferę grozy; i oczywiście zabawny atak hippisów w finałowej akcie. Na szczęście jest wiele innych perełek: Przyjaźń i wzajemny szacunek Ricka i Clifffa; śmiałe ujęcie z miotaczem ognia; załamanie Ricka z bystrą aktorką-dzieckiem; piękne kobiety w całym filmie; świetna obsada, w tym kilka cameo znanych gwiazd; zabawny soundtrack; Brandi, pitbul; zrzut Ricka w jego przyczepie; Rick w końcu udaje mu się zagrać dobrą scenę aktorską poprzez improwizację; George Spahn nie pamięta Cliffa; wszystko (zaskakująco) kończy się dokładnie tak, jak powiedział ktoś inny; aluzja do tego, co MOGŁO się stać z dokuczliwą żoną Cliffa (Rebecca Gayheart) na łodzi; sposób, w jaki powinno się to skończyć w tę nieszczęsną noc; i wzruszające zakończenie. Film trwa 2 godziny, 41 minut i został nakręcony w okolicach Los Angeles.

Ostatnie 15 minut było świetne, pierwsze 2,5 godziny natomiast było... bezbarwne. Interesuję się Hollywood, bardziej jednak z lat osiemdziesiątych, więc niektóre wolniejsze sceny wciąż trzymały moją uwagę, ale brak tutaj prawdziwej fabuły i minimalnego rozwoju postaci. Mimo to DiCaprio i Pitt dają świetne występy, a Margot Robbie oczywiście miała swoje chwile, jednak podczas sceny w teatrze mogłem tylko się uśmiechnąć, gdy podniosła swoje gołe stopy. Ok, Quentin, haha. 3.0/5