Zajadłość Acrimony

Jeśli właśnie zakupiłeś notatki do filmu _Acrimony_, mógłbyś sądzić, że to twój przeciętny film z kategorii Lifetime, ale _Acrimony_ pozwala swoim głównym postaciom na złożoność, którą nigdy byś tam nie znalazł. W filmie są z pewnością niedoskonałości, z których większość wydaje mi się wynikać z ograniczeń budżetowych, i nawet pomijając te, _Acrimony_ nadal nie łamie szablonów ani nie wyznacza nowych ścieżek - ale jest przyzwoity i nie do końca podobny do czegokolwiek, co osobiście widziałem dotąd.

Zawsze jest to zły znak, gdy pierwszą rzeczą, jaką widzimy w filmie, jest słownikowe określenie tytułu. Jest to zły znak, ponieważ zakłada, że jesteśmy zbyt niewykształceni, aby wiedzieć, co oznacza słowo - w tym przypadku 'złość', której poziom można by nazwać niskim na skali Hemingway-Faulkner -, a dlaczego chcielibyśmy obejrzeć film, który z góry lekceważy naszą inteligencję? Ponadto, jeśli pisarz/reżyser Tyler Perry uważa, że jego wybrany tytuł jest tak niejasny, że lepiej nawet nie ryzykować i dać nam korzyść z wątpliwości, dlaczego nie wybrał innego, bardziej dostępnego słowa - jednego, które uważa za wystarczająco powszechne, aby być częścią naszych oczywiście ograniczonych słowników? Mimo wszystko 'Złość' to dziwna opowieść o szalonej Melindzie, która znosi nieudanego męża Roberta Gayle'a przez 18 lat; gdy w końcu się z nim rozwodzi, jego głupi wynalazek - samonapędzająca bateria, którą nazywa 'Gayle Force Wind' - staje się nocną sensacją (no, nie tak bardzo 'nocną', ale rozumiesz), zamieniając Roberta w bogatego człowieka, a Melindę w główną ciotkę, która czuje, że zawdzięcza jej wszystko, co jej obiecał dawno temu, w tym jacht, który miał nazwać 'Panią Gayle'. Dlaczego 'Pani Gayle'? Co jest złego w 'Melinda'? Ale o tym później.