Hellboy Hellboy

Dwuczęściowe filmy Hellboy od Guillermo del Toro zawsze były bardzo cenione zarówno przez krytyków, jak i publiczność. Dlatego, jeśli reboot był w planach, musiał być od oryginałów znacznie różny lub przynajmniej zdolny do odseparowania się od nich. Film Neila Marshalla jest zdecydowanie różny, ale nie w dobry sposób. Niestety, jest to jeden z najgorszych filmów tego roku. David Harbour bardzo się stara, aby przynieść tę historię na bezpieczny brzeg, ale jego wybitny występ nie jest w stanie zwalczyć wszystkich boleśnie długich i powtarzalnych wykładów, montażu godnego Nagrody Razzie (gdyby taka kategoria istniała) i komicznych momentów.

Mimo mniej niż gwiazdkowe oceny ten film bardzo mi się podobał. Jest o wiele bardziej brutalny, krwawy i przeznaczony dla dorosłych niż poprzednie filmy z Hellboyem, co prawdopodobnie przyczynia się do mojego zainteresowania. Nie znoszę kiedy zacierają historię lub postać tylko dlatego, że myślą, że przyciągną więcej dzieci i zarobią więcej pieniędzy. A może nawet gorzej, bo chcą zadowolić łatwo urażonych marudzących.

Nie do końca rozumiem intensywnej krytyce skierowanej pod adresem filmu _Hellboy_ z 2019 roku. Nie jest to szczególnie dobry film, zdecydowanie gorszy niż oba filmy del Toro, ale ta absolutna krytyka wydaje mi się nieco nieuzasadniona. W procesie rozwoju wydaje się być wiele niezgodności, które są bardzo widoczne w finalnym produkcie.

Nie jestem wielkim fanem Guillermo Del Toro (utalentowany filmowiec, ale nie stoję na uwadze przy każdym jego projekcie), ale jego wizualny styl był widoczny w filmie Hellboy z 2004 roku, czego niestety brakowało w tej nowej wersji. Brakowało również niesamowitego uroku Rona Perlmana, czego David Harbour, świetny aktor, nie posiadał pod komiksowo-dokładnym makijażem i protezami. Ale oprócz tego, ten film był brzydki, bez kreatywności i czasami po prostu nudny nawet podczas scen akcji. Trwał tylko dwie godziny, ale wydawał się znacznie dłuższy, cieszę się, że zawiódł na rynku.

Jeśli wersja Hellboya według Guillermo del Toro jest pomysłową wielką symfonią, ta wersja jest dyskordancyjnym małym bratem heavy metalu. Bazując na historiach „The Wild Hunt” i „The Storm and the Fury” w komiksach, to również nie ratuje tego.

Poszedłem do tego filmu z niskimi oczekiwaniami. Ron Perlman był moim idealnym Hellboyem. David Harbour był tak dobry, że ledwo zauważyłem różnicę, co wiele znaczy. Myślę, że David włożył wiele wysiłku i pracy, aby być trochę jak Ron, ale jednocześnie bardzo dobrze wcielił się w tę postać. Naprawdę podobał mi się ten film od początku do końca. Piękna wizualizacja, historia była bardzo przyzwoita, mitologia była bardzo interesująca... Poleciłbym ten film każdemu, kto polubił poprzednie filmy z Hellboyem, nawet jeśli lubisz Rona jako Hellboya, proszę rozważyć danie Davidowi szansy, bo robi to w wielu dobrych sposóbach.

Okropne. Może gdyby ludzie nie zabijali potworów, może potwory nie byłyby takie złe. Chyba jedyną rzeczą, którą mogę powiedzieć o tym filmie, jest to, że jeśli należysz do grupy "wszystko musi być polityczne cały czas", wstrzykuje obowiązkową polityczną tematykę z Ostatniego Jedi... tylko po to, aby upewnić się, że nikt nie będzie narzekał, że w filmie o superbohaterach nie było wstrzyknięcia polityki. Ale to jest trochę kliśee wszystkich ostatnich złych filmów. Od samego początku stara się jednak zanudzić widza na śmierć nie jednym, ale pięcioma osobnymi wprowadzeniami, które zbyt długo trwają i przedstawiają nam koncepcje i postaci, które nie mają absolutnie nic wspólnego z filmem. A potem spieszy się przez drugi akt - który zapewne by zainteresował widzów, gdyby nie spieszył się przez niego, zapewniając tym samym, że w momencie nadejścia zakończenia wszyscy są wystarczająco znudzeni i zirytowani, że nie będą się przejmować ani nawet nie będą podekscytowani tym, co powinno być szczytem akcji i najbardziej ekscytującą częścią filmu. Innymi słowy, to typ filmu, z którego ludzie mają ochotę wyjść.

Gdzie zacząć? Nie od czasów Dereka Jarmana w jego najbardziej kontrowersyjnej formie, nie widziałem tylu osób opuszczających seans filmowy w trakcie projekcji. U Jarmana było to prawdopodobnie z powodu jego stylu tworzenia filmów i opowiadania historii, który miał głęboko polaryzujący efekt; tutaj było to czysto i po prostu dlatego, że film jest okropny. Zawsze miałem problem z zrozumieniem, dlaczego Ian McShane (trochę jak Clive Owen) dostaje role filmowe - zawsze wydaje się być „Lovejoyem“, bez względu na to, jaką rolę gra. Harbour i Javovich nie wniosły nic do tej imprezy. Myślę, że to jest moje rozczarowanie roku (a być może także zeszłego). Musiałby być to niezwykle długi lot, zanim zarekomendowałbym komuś zbliżenie się do tego syfu - i upewnij się, że wypijesz bar do sucha!