Azyl Panic Room

Często krytykowany thriller Finchera wymaga powtórnych oglądów. Meg Altman i jej córka Sarah przeprowadzają się do rozległego domu Brownstone, który jest wyjątkowy, ponieważ ma paniczny pokój, miejsce bezpieczeństwa, z którego żaden intruz nie może się dostać. Już pierwszej nocy w ich nowym domu są zmuszone uciekać do pokoju, gdy trzech intruzów włamuje się do domu, ale problem polega na tym, że to, czego chcą intruzi, znajduje się w samym panicznym pokoju. Od samego początku wiadomo, że Panic Room będzie przepełniony stylizacją Davida Finchera, napisy początkowe rozproszone po manhattańskim niebie jak billboardy reklamowe, doskonale ustawiły ton dla filmu, który ma nadejść. Osobiście uważam, że po surowości i pomysłowości „Fight Clubu” wielu było zaskoczonych prostotą struktury Panic Room, to przecież prosty thriller o kotach i myszach osadzony w jednym przerażającym budynku. Mimo przytłaczającej natury opowieści, film nigdy nie zastyga. Akcja rozkręca się od samego początku i poprzez serię diabelskich sztuczek trwa aż po pulsujące zakończenie. Scenariusz Davida Koeppa na pierwszy rzut oka nie wydaje się być wystarczająco mroczny, ponieważ niektóre interakcje między trzema intruzami są właściwie żartobliwe, ale nigdy nie traci z oczu swojego thrillera. Kolejne obejrzenia filmu ujawniają, że jest to szczelnie skonstruowany kawałek charakterystyczny, w zasadzie historia pięciu postaci. Prawdziwym zwycięzcą w tej dziedzinie jest Jodie Foster jako Meg Altman, mogło by być łatwo, aby postać została spłaszczona jako super bohaterka, z odważnymi czynami odwagi maskującymi ją jako cudowną kobietę, ale Fincher przedstawia ją jako wyjątkowo zdolną osobę. Jest silnie maternalna, silna i inteligentna, ale w swoim jądrze pozostaje uległa, dzięki czemu staje się wiarygodna. Kolejnym dużym plusem filmu jest wykorzystanie domu przez Finchera, gdzie jego kamera sunie jak duch, duchowy obserwator rozwijających się wydarzeń. Obsada jest bardzo dobra, Jodie Foster, Forest Whitaker, Jared Leto i zaskakująco potężny Dwight Yoakam wszyscy świetnie współpracują pod czujnym okiem Finchera, podczas gdy młoda Kristen Stewart jako Sarah wkłada dużo emocjonalnego serca w rolę, która mogłaby łatwo stać się zbyt syropyjna zbliżając się do końcowego aktu. Tak, trzeba zawiesić niewiarę, to przecież thriller o włamaniu do domu, ale w rękach Finchera film wybija się ponad schemat, aby prosperować na atmosferze i dynamice postaci. Dobrze skomponowany i pełen napinającego odliczania czasu napięcia, Panic Room staje się lepszy przy powtórnych oględzinach. 8/10

Nie jest to zły film. Dziewczyna dostaje ten nowy duży dom, który buduje. Chłopcy pracujący przy domu wymyślają plan, jak obrabować paniczny pokój. Dopóki właścicielka i jej rodzina nie zamkną się w panicznej sali, aby uciec przed nimi.

Polecam ten film do zabawy i przyjemnego oglądania, ponieważ ma uroczy i angażujący fabułę. Chociaż postaci mogą nie być bardzo zapadające w pamięć, film i tak zapewnia dobrą zabawę. Zdarzają się momenty, w których film mógłby skorzystać z mniej dialogów i więcej przygody, być może ograniczając pewne kreskówkowe elementy. Taka korekta mogłaby poprawić ogólne wrażenia i sprawić, że film byłby bardziej porywający dla widzów. To świetny film dla dzieci do oglądania i spędzania miłego czasu, chociaż postacie mogą nie pozostawić trwałego wrażenia. Dark, w szczególności, wyróżnia się jako potencjalnie zapadająca w pamięć postać, podczas gdy główna postać może z czasem zniknąć z pamięci. Pomimo swoich niedoskonałości, film jest rozrywkowy i wart obejrzenia, zwłaszcza podczas przypadkowego oglądania. Choć nie jest to film, do którego często wracałbyś, może on być przyjemną rozrywką lub tłem podczas obowiązków domowych lub innych czynności.