Sonic. Szybki jak błyskawica Sonic the Hedgehog

Miałem wysokie oczekiwania co do Sonica, po prostu dlatego, że uwielbiam koncepcję "super-prędkości", ale nie spełnił moich oczekiwań. Najnowszy zwiastun miał wszystkie dobre sceny. Wiele scen z nadludzką prędkością było niespójnych i nie miało sensu. Nie możesz mieć rakiety zamrożonej w czasie i jednocześnie przycisku naciskanego szybciej (to tylko jeden przykład). Jim Carrey wcielił się w rolę Eggmana doskonale.

W co mogłoby być jedynym cudem zimy na Górze Obróconej, właśnie widziałem film inspirowany grą wideo, który nie był absolutnie okropny. Nie ma nic w "Sonic the Hedgehog", co wydaje się być godne obejrzenia, a co dopiero dobre, ale zostałem udowodniony błędnym przez ten pełen życia, szalony i kiczowaty film familijny. Dorośli i dzieci znajdą tu mnóstwo zabawy.

Sonic the Hedgehog był jednym z moich najbardziej oczekiwanych filmów 2020 roku, nie dlatego, że spodziewałem się, że będzie jednym z najlepszych filmów roku, ale ze względu na kontrowersje, które go otaczały. Pierwotny design Sonica był okropny, a wielu ludzi wciąż wini artystów VFX/animatory niesprawiedliwie. Ci ludzie pracują dodatkowe godziny, są źle wynagradzani i zostali postawieni przed niemożliwym harmonogramem, aby dostarczyć mistrzowskie dzieło. Na szczęście większość ludzi teraz uznaje, że studio i wszyscy jego decydenci są tymi, którzy ponoszą winę.

Świat potrzebował bohatera - dostał jeża. Sonic z niesamowitą prędkością przyjmuje swoje nowe miejsce na Ziemi - aż przypadkowo wyłącza sieć elektryczną, przyciągając uwagę niezbyt fajnego złego geniusza Dr. Robotnika. Teraz to jest superzłoczyńca kontra superszybki w całkowitym wyścigu dookoła globu, aby powstrzymać Robotnika przed wykorzystaniem unikalnej mocy Sonica do osiągnięcia dominacji światowej.

Jim Carrey jako zły facet... świetny zły facet, pełen zapału, by być najgorszym złym charakterem wszechczasów, a nie być sobą. Sonic - główny bohater jest zabawny, nawet jeśli jego tło jest słabe w porównaniu z innymi postaciami. Mimo to, jest to zabawne, pełne energii i dobry film do obejrzenia z dziećmi.

Śliczna, przyjazna dla rodzin, komedia, która jest wystarczająco rozrywkowa i pozwala zobaczyć Jima Carreya w szalonej, przesadzonej formie, która brakowała przez ostatnie dziesięciolecia. Działa tak dobrze w tego rodzaju filmie. Nic innowacyjnego i efekty wizualne są czasem trafne, czasem nie, jednak projekt Sonica został dobrze wykonany (dlatego na szczęście pierwotna wersja została odrzucona i wykonana od nowa od podstaw). **3,5/5**

Mój współlokator jest ogromnym fanem Sonica i bardzo mu się podobał. Ja nigdy nie interesowałem się grami jako dziecko, ale bardziej mi się podobały niż ten film.

Dobry film, na pewno bym go obejrzał ponownie i mogę go polecić. Ten film mnie mile zaskoczył, mimo że miałem bardzo niskie oczekiwania. Sonic ma długą i bardzo dziwną bazę fanów, razem z serią dziwnych, dziwnych wyborów w projektach gier. Koncept jest bardzo wymuszony, ale kiedy już przejdziesz przez to i do samej treści Sonica, to naprawdę dużo zabawy. Jim Carrey wykonuje wspaniałą wersję Dr. (Eggman) Robotnika, a zmiana na to, że pochodzi z Ziemi 1, działa naprawdę dobrze. Myślę, że istnieje możliwość stworzenia serii filmów dotyczących mrocznej organizacji, z której pochodził Robotnik. Carrey, Marsden i postać Sonic mają świetną chemię. Choć to nie jest wielki film, na pewno jest dużo zabawy, i myślę, że to właściwy wybór dla filmu o Soniku.

Bardzo dobry film dla milenialsow

Sonic the Hedgehog był przyjemnym filmem; ma zabawne momenty, dobre ujęcia i uczynili Sonicowi sprawiedliwość. Miał też dobrą muzykę; chcę tylko zauważyć to w niezręcznym miejscu w recenzji. Jim Carrey był dobrym Dr. Robotnikiem; podobały mi się jego sceny i sposób, w jaki go zagrał. Ten flossing, wiesz o co chodzi? Ten taniec? Dlaczego Sonic robi to dwa razy? Tak, słyszeliście mnie, DWA RAZY??? Poza tym nie mogę się doczekać drugiej części filmu. Przysięgam, że jeśli Tails albo ktoś w cholernym filmie zatańczy, będę płakać.

Ten błękitny jeżozając potrafi biec jak wiatr, a potem zamienić się w pocisk, który potrafi porządnie uderzyć. Na jego rodzimej planecie „Mobius” nie jest to zbyt normalne, dlatego zostaje wysłany do spokojniejszych stron Ziemi, gdzie miejmy nadzieję, że się osiedli. Mimo że na tej planecie nie ma zbyt wielu niebieskich jeży, wydaje się całkiem dobrze pasować do społeczeństwa małego amerykańskiego miasteczka i szybko zawiera przyjaźń z „Tomem” (James Marsden). Ponieważ jest młody i pełen entuzjazmu, jeszcze do końca nie opanował swoich mocy, a kiedy w pewien wieczór uwolni je przypadkowo, Uncle Sam musi przeprowadzić dochodzenie. Do tego zadania przywożą naukowca „Dr. Robotnika” (Jim Carrey). Szybko odkrywa źródło problemu i od razu zdaje sobie sprawę, że może wykorzystać to do wzmocnienia swojej własnej armii groźnych, strzelających laserami gadżetów, które pomogą mu przejąć kontrolę nad światem. Charakteryzacja „Sonic” jest tu dość zabawna, fruwająca tu i tam z przyjaznym nastawieniem i wspomagana przez człowieka, który traktuje go bardziej jak syna niż jak kolczastego pupila. Zdarza się tu także dużo akcji i rzadko kiedy uspokaja się na tyle, żebyśmy się znudzili. Carrey z kolei przypominał mi Terry-Thomasa, tylko bez szelmowskiego uroku - zawsze uważałem, że przesadzał w swoich występach; jest po prostu za dużo gadania, a ku końcowi zaczyna to być trochę zbyt ckliwe, gdy przygody zaczynają ustępować sentymentalności. Jak wiele filmów o gościach z innej planety, przypomina jednak, że jeśli kiedykolwiek przyjdą, być może USA nie jest najbardziej przyjaznym miejscem dla nich. To nic bardzo oryginalnego, ale miło się ogląda przez godzinę i pół.