Ghostbusters. Pogromcy duchów Ghostbusters

Chociaż nie dorównuje anarchicznemu duchowi i chemii postaci uwielbianego przeboju z 1984 roku Ivana Reitmana, Feig i jego obsada komediowych aktorek dostarczają wystarczająco dużo emocji i śmiechu, aby uzasadnić długo wyczekiwany start franczyzy i zagłuszyć biały szum negatywnych opinii w internecie...

Nowa wersja **Ghostbusters** od reżysera Paula Feiga w zasadzie podążała charakterystycznymi cechami jego poprzednich filmów ("Druhny", "Gorąca gra", "Szpieg") wszystkie łączące samoświadomość przyjaźni zorientowanej na kobiety i estrogenowo prowadzone eskapady zakorzenione w zainspirowanej głupocie. Więc mając tę znaną podstawę planu Feiga na duży ekran można by oczekiwać, że jego kreatywny wkład w kontynuację franczyzy Ghostbusters dla kinomanów nowego tysiąclecia przyniesie okrzykniętą histerią, jaką cieszy się teraz jego projekt filmowy. Oczywiście, że żeński **Ghostbusters** wydawał się radykalnym koncepcją i oczywiście wywołałby nostalgiczne uczucia (i porównania) klasycznej komedii lat 80. prowadzonej przez ukochanych na ekranie oszustów paranormalnych Billa Murraya, Dana Aykroyda, Harolda Ramisa i Erniego Hudsona. Niemniej jednak, fraza z refrenu piosenki tematycznej z Ghostbusters "Kogo wezwiesz?" wymaga stosownego podjęcia decyzji. Odpowiedź: opiekunów oryginalnego filmu **Ghostbusters**, którzy mogliby podnieść rozproszone burzliwe figle i syntetyczne głupoty Feiga w obecnym komediowym duchowym jarmarku.

Byłem zdeterminowany, że zobaczę ten film w dzień premiery. Obsada żeńska, Paul Feig (z Michiganu, który w filmie umieścił wzmiankę o Michiganie), garść absurdów w mediach społecznościowych. Kiedy film się zaczął, przypatrywałem się mu jednym okiem. Czekałem. Co to jest. Dowcip o pierdnięciu. Kristen Wiig nadal nie potrafi zainteresować swoimi oczami. Wtedy pojawia się Charles Dance z poważnym komediowym językiem w ustach, aby upomnieć Prof. Gilbert, że jeśli poważnie myśli o uzyskaniu stałego zatrudnienia, musi znaleźć rekomendację z bardziej prestiżowego uniwersytetu. "Bardziej prestiżowego? Niż Princeton?" Teraz wiem o geniuszu deadpan w oku Wiig. Od tego momentu zakochałem się w historii. Katie Dippold współtworzył film. Ma małą rolę jako agentka nieruchomości, która pokazuje zespołowi możliwość wynajęcia remizy strażackiej z 1984 roku. Chcę więcej z jej scenariusza. Dialog jest dowcipny, ostry, realistyczny. Chociaż podobał mi się Ghostbusters z 1984 roku, to jest film dla kumpli. Faceci w klubie z napisem "bez dziewczynek" źle napisanym na drzwiach. Zadufany, uroczy, chłopięcy język. Venkman elektryzujący konkurentów w laboratorium: wykorzystujący badania nadzmysłowe, by zdobyć randkę. Annie Potts śliniąca się nad Spenglerem. Sigourney Weaver w diaphanous sukni, zwisająca na tarasie czekająca na Stróża. Gorące punkty z 1984 roku zostały zniwelowane w 2016 roku bez obrażenia płci. Gilbert może ślinić się nad ładnym głupim asystentem administracyjnym. Kiedy zobaczysz ten film, obejrzyj wszystkie napisy końcowe. Chris Hemsworth jest wyraźnie pewnym siebie aktorem - skacze biodrami na pierwsze w role Kevina, i to jest zabawne. Wciąż szukam twórcy napisów i napisów końcowych. Doskonała sztuka. Plakat? Mniej. Hemsworth powinien być za czterema głównymi postaciami. Obsada trafiła z Kate McKinnon jako Holzmann. Jest fantastyczna, ożywiając geniusza Harolda Ramisa. Leslie Jones jako Patty: bardzo dobra, ma kilka z najbardziej soczystych kwestii, podawanych z wyższym sznytem. Są tam naprawdę dobrze umieszczone cameo z obsady z 1984 roku, w tym jedno z najlepszych kwestii filmu "światła bezpieczeństwa są dla facetów." Ghostbusters z 2016 roku to świetny i zabawny film, który obejrzę jeszcze raz. Jedna z genialnych wizualizacji, które mnie zachwyciły - strumień z protonowych plecaków związał duchy. Owinięty, przypięty, ujarzmiony pętlą. Genialna analogia tego, co zrobić ze zdezaktualizowanym stereotypem. W filmie jest scena, gdy Ghostbusters czytają reakcję z internetu na swoje pierwsze łowy. "Żadne suki nie złapią duchów." Tak. Obejrzyj to.

Niestety, z powodu politycznej poprawności i jej kontrreakcji stało się niemal niemożliwe dokonać obiektywnej oceny. W 2016 roku w Ameryce Północnej wydawało się, że chce się powtórzyć każdy udany film i przedstawić każdą możliwą wersję, co można by uznać za brak jakiejkolwiek możliwej oryginalności pomysłów. Mimo to starałem się podejść do tego z otwartym umysłem i spojrzeć na to, jakby te dwa filmy z lat 80. (które bardzo mi się podobały, gdy je widziałem) nigdy nie istniały. Powinienem zaznaczyć, że oglądałem to w technologii 3D (co prawie nigdy nie robię), z moją panią i naszymi synami.