Ad Astra Ad Astra

Ad Astra jest niemalże dziełem artystycznym, jakie Hollywood może zaoferować; ukrywanie metafizycznej dramy pod płaszczykiem akcyjnego sci-fi przygód jest inteligentnym posunięciem Jamesa Graya. Choć nie jest doskonały, jest nieustannie rozrywkowy, oferując jednocześnie introspekcyjne spojrzenie na to, jak rodzice wpływają na swoje dzieci. Podróż do zewnętrznych obszarów naszego układu słonecznego, ‘Ad Astra’ jest również eksploracją ludzkiego serca.

Mimo kilku zupełnie absurdalnych odchyleń (scena pościgu! scena horroru! scena strzelaniny!), jest to jakościowa narracja science-fiction, sugerująca, że odpowiedzi, których szukamy w gwiazdach, tak naprawdę znajdują się wewnątrz nas.

Lubię ciche chwile w dużych filmach akcji/naukowych. Rodzinna kolacja na Wieży Avengers w _Era Ultrona_ to prawdopodobnie najlepsza część tego filmu. Rozmyślne chwile Johna Wicka są tym, co czyni tę postać taką, jaka jest. Trochę dziwne jest jednak, gdy cicha, refleksyjna dramat jest przerywana momentami dużych sekwencji akcji/naukowych. _Ad Astra_ jest zdecydowanie tym drugim. Większość czasu trwania _Ad Astry_ poświęcona jest Bradowi Pittowi opowiadającemu o kosmicznych ujęciach, lub prowadzącemu ciche rozmowy o jego ojcu, lub jego nastroju. A nagle! Piraci kosmiczni! To nietypowe i nie wiem, czy to naprawdę działa. _Ad Astra_ to coś innego, jeśli to jest to, czego szukasz, daj mu szansę, ale nie wiem, czy osobiście nazwałbym to bardzo dobrym.

Ad Astra galaktycznie przedstawia smutek, dowodząc, że nikt nie usłyszy cię płakać w kosmosie. W ciągu ostatnich kilku lat dramaty osadzone w rozległych niebezpieczeństwach kosmosu były moim chlebem powszednim. Pożerałem je podczas moich corocznych śniadań, kiedy celowo głodziłem się dla smaku podróży kosmicznej. Co roku, tytuły takie jak 'Przyjście', 'Łowca Androidów 2049', 'Pierwszy Człowiek', 'Interstellar' i mój ulubiony film wszech czasów 'Grawitacja', zdobyły oceny od wybitnych do doskonałych. Chociaż Ad Astra może się przechylać ku pierwszemu przymiotnikowi, nadal jest bezsprzecznie jednym z najlepszych filmów roku, dzięki zrozumieniu Graya, kolejny raz, co czyni studium postaci porywającym. Po odkryciu możliwości, że jego zaginiony ojciec może być nadal żywy, jego syn astronauta podróżuje przez Układ Słoneczny, szukając go i odkrywając tajemnicze zjawisko wzrostu energii, które zagraża przetrwaniu ludzkości.