Batman Forever Batman Forever

Inna droga przynosi odmienne rezultaty. Batman przyjmuje nowego pomocnika, gdy walczy, aby Gotham City było poza zasięgiem Two-Face'a i The Riddlera. „Nie, dzięki, wezmę drive-thru,” takie są pierwsze słowa wcielenia Vala Kilmera jako Batmana i tym samym ustawiają standard dla tego, jakie będą dwa filmy Batmana Joela Schumachera. Zniknął ciemny podtekst wizji Tima Burtona, a na jego miejsce przychodzi sexy kampowanie i słabe sekwencje akcji. Obsadzenie zarówno Vala Kilmera jako Batmana, jak i Chrisa O'Donnella jako Robina to duży błąd. Nicole Kidman wygląda przepięknie jako Chase Meridian, ale to wszystko, co przynosi na imprezę, to strata bardzo utalentowanej Kidman i strata czasu widza. Nie wszystko jest jednak złe, adaptacja komiksu jest tak dobra, jak jej złoczyńcy, a tutaj mamy idealnie obsadzonego Jima Carreya jako The Riddlera i szalenie przesadzonego Tommy'ego Lee Jonesa jako Two-Face. Carrey kradnie każdą scenę, jest tego prawie za dużo, ale jest to kulminacja filmu i tak naprawdę jego zbawienie. Scenariusz wystarczająco działa, aby historia była dostępna dla wszystkich grup wiekowych, a jest wystarczająco dużo hałasu i walk, aby bawić w ten sposób umysł pozostawiony za drzwiami. To był największy hit 1995 roku, więc płacący publiczność to pochwyciła i przygotowała grunt dla kolejnego filmu w serii Schumachera, ale z całą tą marnotrawioną gwiazdą i sutkami na gumowych kostiumach, trudno teraz zobaczyć, dlaczego był wtedy tak popularny. 5/10

W filmie Batman Forever są pewne świetne rzeczy. Val Kilmer moim zdaniem dostaje zbyt wiele krytyki za swoją rolę Batmana, na pewno nie jest żadnym definitywnym Batmanem, ale moim zdaniem poradził sobie dobrze. Miasto ma szalone, świetne projekty, Batmobile jest zaktualizowany w zupełnie oryginalny sposób, a ta neonowa gang uliczny to jedno z najfajniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem na ekranie. Ale to jest zły film. Burton może nie miał 100% wierną interpretację postaci zgodnie z materiałem źródłowym, ale to właśnie Joel Schumacher (którego zwykle bardzo podziwiam) zniszczył Batmana całkowicie.

Absolutnie nienawidzę Vala Kilmera jako Batmana. Spośród wszystkich, którzy grali Batmana, jest najgorszy, jakiego kiedykolwiek widziałem. Poza tym film nie był taki zły.

Z byłym prokuratorem rejonowym „Dentem” (Tommy Lee Jones), który został poważnie zszarpany przez atak kwasem i teraz zemściwie wprowadza zamieszanie w Gotham City, to Batmanowi (Val Kilmer) przypada rola próby powstrzymania jego przesadnych popisów przed tym, zanim ktoś zginie. Tymczasem jego praca dzienna jako „Bruce Wayne” wprowadza go do szalonego naukowca „Nygma” (Jim Carrey), który planuje splądrować fale mózgowe ludzi, aby odkryć ich największe pragnienia (lub najgłębsze obawy). „Wayne” odrzuca tę propozycję jako niemoralną, ale to tylko pcha niestabilnego wynalazcę w partnerstwo z maruderem „Two Face” i mają tylko jedną agendę. Zabić „Batmana”. To cyrk okazuje się najbardziej niebezpiecznym środowiskiem dla wszystkich, gdy jest zaatakowany ogromną bombą, która jest na czas zmniejszenia obywateli do pyłu, ale na szczęście interweniuje występująca rodzina akrobatów „Grayson”. Odważne, ale głupie, ich działania pozostawiają biednego starego „Dicka” (Chris O'Donnell) osieroconego i pod opieką „Wayne”. Mądry stary lokaj „Alfred” (Michael Gough), który dostrzega obietnicę w młodym człowieku i podobieństwa do swojego mistrza, zwraca rękę do trochę manipulacji, która skłania ich do współpracy, tworząc legendarny dynamiczny duet. Teraz linie frontu są wyrysowane, gdy obaj najemnicy w pelerynach muszą walczyć z pomysłowymi przeciwnikami zdecydowanymi na ich upokorzenie i zniszczenie. Pomimo tego zamieszania „Wayne” nadal znajduje czas na rozwijanie małej romansu z „Dr. Chase” (Nicole Kidman) - kobietą, która nie może się zdecydować, czy woli go jako samego siebie czy jako jego alter ego. Co się stanie? Historia tutaj jest całkiem przyzwoitą platformą dla postaci, ale akcji jest tam zdecydowanie za mało, za dużo gadania i wiodące występy są szczerze irytujące. O'Donnell wypada sprawiedliwie jako entuzjastyczny pomocnik w lycrze, ale Kilmer jest gumowaty jak jego garnitur, TLJ wydaje się robić to wszystko według numerów, a nadmiernie rozbawiający Carrey denerwuje mnie od samego początku z charakteryzacją, która jest całkowicie pozbawiona subtelności, dowcipu czy psoty. Joel Schumacher (i Tim Burton) podchodzą do historii młotem i próbują nas pokonać bezlitosną serią powtarzających się scenariuszy, które naprawdę wyglądają, jakby pochodziły prosto z statycznej planszy komiksu. Jak to często bywa z „Batmanem”, to jest lokaj, który kradnie show, a Gough robi to tu, po prostu się pojawiając. W przeciwnym razie jest to długa i rozczarowująca przygodówka superbohaterów z dużym budżetem, która jest bardzo bogata w efekty specjalne i gadżety, ale poważnie uboga w prawie wszystko inne.