Jestem miłością Io sono l'amore

Mimo potężnego występu Swintona Luca Guadagnino udowodnił, że popełnił błąd stawiając narrację na usługach techniki.

„Emma” (Tilda Swinton) opuściła zwyczajne życie w Rosji, aby przeprowadziła się do Mediolanu, gdzie wyszła za miejscowego przemysłowca „Recchiego” (Pippo Delbono) i miała trójkę dzieci. Podoba jej się to życie i jego przywileje, ale mało jej wyzwań i nie czuje się spełniona. Ich córka „Elisabetta” mieszka w Nicei, a dwaj synowie „Edo” (Flavio Parenti) i „Gianluca” (Mattie Zachary) pozostają w domu z rodzicami. To właśnie starszy syn ma plany otworzenia restauracji ze swoim doświadczonym szefem kuchni i najlepszym przyjacielem „Antoniem” (Flavio Parenti) i okazuje matczą zainteresowanie pracą swojego syna, co sprawia, że „Emma” zaczyna uświadamiać sobie, co tak naprawdę jej brakowało, gdy angażuje się w gorący romans z młodym mężczyzną. Z dwoma mężczyznami pracującymi ramię w ramię, to tylko kwestia czasu, zanim to tajemnica wyjdzie na jaw, a gdy nastąpi tragedia, rodzina, która nie jest przygotowana na konsekwencje jej zachowania, ponosi tego konsekwencje - a do nich należy również „Emma”. Obawiam się, że zawsze uważam Swinton za niezwykle sterylizowaną aktorkę, a nawet tutaj - w środku namiętności ze swoim ciemnoskórym kochankiem, po prostu nie podniosła niczego z kartki, a zakończenie wydaje się trochę zbyt wymuszone dla efektu niż naprawdę dostarczenie nam czegoś istotnego do zakończenia pięknie sfilmowanej historii. To tabu, które bardziej przypomina wilgotną petardę. Całkiem mi się to podobało, a jest to stylowo zmontowany kawałek pracy od Luca Guadagnino, ale ma rozczarowującą pustkę, która sprawiła, że poczułem się raczej rozczarowany.